"Διαβάζοντας" την ομάδα Volley!

Επίσης είναι ένας 2ος προπονητής πάνω στο τάραφλεξ, καθώς πρέπει να έχει αντίληψη το πως μια άριστη ή κακή υποδοχή μπορεί να οδηγήσει σε πόντο και πότε να αξιοποιήσει τα άκρα, το κέντρο του και την πίσω ζώνη.

Ένα κλασσικό παράδειγμα σωστού παιχνιδιού ήταν το περσινό ΠΑΟΚ - Παναθηναϊκός το Νοέμβριο του 2021, όπου ο Ουολς διαχειρίστηκε άψογα τον τραυματία Ούντρις. Έδειχνε την αντίληψη του πότε να τον τροφοδοτήσει και να τον βγάλει με μονό ή καθόλου μπλοκ και το αποτέλεσμα ήταν ο Ούντρις να βγάλει το 100% παρά τον τραυματισμό του, και να έχει εξαιρετικά ποσοστά (13/19επ. είχε τότε), και να ακολουθήσουν οι Κουκλίνκσι (8/17 επ.), Κουμεντάκης (14/27 επ.) και Μπράουν (6/11 επ.), οι οποίοι τροφοδοτήθηκαν σωστά και άμα δεις το παιχνίδι θα δεις πόσο εύκολο ήταν το έργο τους όταν ο Ουολς τους έβγαζε με μονό μπλοκ.

Και το παράδειγμα του λάθος παιχνιδιού είναι το Σαββατιάτικο. Όπου σε μια εύκολη υποδοχή του ΠΑΟΚ, ενώ ξέρει ότι ο Παναθηναϊκός έκανε χαλαρό σερβίς για να πάει στον πρώτο χρόνο (ουσιαστικά τον "διάβασαν") αντί να βγάλει στα άκρα γρήγορα την μπάλα, την έδωσε στον Κόστα και δέχτηκε μπλοκ από τον Ρανγκέλ. Άλλη φάση του παιχνιδιού ήταν στο 4ο σετ όπου ο Ράπτης πήρε 4 σερί επιθέσεις από κόντρα μπάλα. Και αν δικαιολογήσουμε την πρώτη φορά και ίσως και την δεύτερη, ενώ αντιλαμβάνεται ότι ο Ντε Ντρις πια είναι έτοιμος για την επίθεση, ο Ουολς συνεχίζει να δίνει στον Ράπτη που δεν έχει περάσει ούτε μια κόντρα μπάλα. Αμέσως επόμενο ήταν να πάει ο πόντος στον Παναθηναϊκό.

Εδώ βλέπω ότι ο Ουολς δεν δείχνει το διάβασμα του παιχνιδιού που είχε πέρσι και την αντίληψη να παίξει και κάτι διαφορετικό. Παίζει συνεχώς μονοδιάστατα και αυτό αποτυπώνεται στο τάραφλεξ που όλες οι ομάδες εφαρμόζουν απέναντί μας το μπλοκ στα άκρα μας. Και το χειρότερο είναι ότι δεν αξιοποιεί την πολύ καλή μας υποδοχή και συνεχίζει να παίζει μονοδιάστατα. Επίσης δεν είναι καλός ούτε ποιοτικά με τις πάσες είτε να πηγαίνουν πολύ χαμηλά είτε πολύ ψηλά, για να μη μιλήσω για τις διπλές μπαλιές που κάνει πια όλο και πιο συχνά.

Ο καλός πασαδόρος μπορεί να βελτιώσει τα επιθετικά ποσοστά ενός παίκτη και κατά επέκταση και τα επιθετικά ποσοστά της ομάδας, ενώ ο κακός πασαδόρος μπορεί να κάνει τον καλύτερο διαγώνιο και ακραίο στον κόσμο τους χειρότερους παίκτες σε ένα σύνολο.

Όσον αφορά τους άλλους τομείς, διαφωνώ ότι ο ΠΑΟΚ είναι κακός στην υποδοχή. Αυτό αποτυπώνεται και σε στατιστικά στοιχεία όπου είμαστε πρώτοι στη σχετική λίστα με 36% άριστες και 29% αποδοτικότητα και σε αυτό έχουν συμβάλλει οι Κοκκινάκης με 69% στην υποδοχή (77/112 υποδοχές), ο Γιόρνα με 60% (56/94 υποδοχές) και ο Σωτηρίου με 57% (51/90 υποδοχές). Δεν είναι τυχαίο που 3 παίκτες μας έχουν πάνω από 57% υποδοχή.

Αυτό είναι ένα από τα καλά στοιχεία της ομάδας, το οποίο δεν αξιοποιείται από τον πασαδόρο μας και έτσι οδηγούμαστε στην επιθετική στατικότητα. Άμα παρατηρήσεις, ακόμα και με καλή υποδοχή ο Ουολς δεν κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή. Από τον Νοέμβριο και μετά έχει αρχίσει να μη συνεννοείται σωστά με τους κεντρικούς με αποτέλεσμα η μπάλα να πηγαίνει συνεχώς στα άκρα, από και εκεί και μετά τι περιμένουμε; Και ακόμα χειρότερα είναι στην κόντρα μπάλα, όπου αντί να επιστρατεύσει μια ξαφνική αλλαγή στην επίθεση (μια πάιπ ή μια επίθεση από τον παίκτη που δεν έχει το τριπλό μπλοκ πάνω του), επιμένουμε στον ίδιο παίκτη. Όταν δίνεις 2 φορές πάσα σε κόντρα μπάλα στον ίδιο παίκτη και δεν την τελειώνει, δεν επιμένεις άλλο με αυτόν και προσπαθείς να παίξεις κάτι άλλο.

Όσον αφορά το αμυντικό κομμάτι και την ταχύτητα, ο ΠΑΟΚ δεν έχει λύσεις στην άμυνα από τους κεντρικούς και τη διαγώνιο. Προσωπικά οι μόνοι όπου πέφτουν για άμυνα είναι οι Γιόρνα και Κοκκινάκης και μετά ο Σωτηρίου. Ο Ράπτης δεν κάνει προσπάθεια για κάτι. Αυτό δεν είναι θέμα πασαδόρου, αλλά αθλητικότητας των παικτών. Ο Ντε Ντρις είναι βαρύς διαγώνιος και δεν βγάζει εύκολα άμυνες λόγω του ότι δεν είναι ένας αθλητικός παίκτης όπου θα προσφέρει και σε ταχύτητα, αλλά λόγω σωματοδομής δεν έχει την ευκινησία. Το ίδιο και ο Κόστα ο οποίος χειροτέρευσε ακόμα περισσότερο με το πόδι του. Ο Ερνάντεζ για παράδειγμα είναι πιο αθλητικός και βγάζει με μεγαλύτερη συνέπεια άμυνες από τον Βέλγο. Παλιότερα ο Σεπέδα και ο Λι καθάριζαν άμυνες, όπως και ο Σμαραγδής με τον Τακουρίδη. Ο τελευταίος διαγώνιος που έβγαζε άμυνες ήταν ο Κλαπβάικ μέχρι να τραυματιστεί.

Η αθλητικότητα φτιάχνεται από τον προπονητή κυρίως και μετά είναι η επιλογή των χαρακτηριστικών στην αγορά παικτών. Δεν είναι επιρροή του πασαδόρου.

Όσο για το μπλοκ και εκεί υπάρχει θέμα. Το μπλοκ εξαρτάται από την ομαδική λειτουργία και την ατομική. Πρέπει όλοι να συμβάλλουν στο μπλοκ, διαφορετικά ο αντίπαλος θα ξέρει που θα επιτεθεί. Εκεί πρέπει να υπάρχει επικοινωνία και γρήγορα πόδια. Δυστυχώς αυτό φέτος δεν το έχουμε με τον Κόστα να είναι ιδιαίτερα αργός και τον Βουλκίδη να μην είναι και το καλό του στοιχείο το μπλοκ. Μετά στο ατομικό κομμάτι είναι η αντίληψη στο που να κλείσεις. Εκεί πάλι παρατηρούμε ότι όλοι κάνουμε λάθος επιλογές.

Το παράδειγμα είναι με τον Ερνάντεθ. Κάθε φορά ο Ερνάντεζ χτυπάει στην ευθεία. Εμείς αποφασίζουμε να κλείσουμε μικρή και μεγάλη διαγώνιο. Μια κίνηση να ανοίξουμε τα χέρια μας ή να κλείσουμε την ευθεία, δεν κάνουμε. Ανοίγουμε τα χέρια για να πούμε ότι ανοίξαμε. Και εκεί είναι και το πρόβλημα.

Ο ΠΑΟΚ εν κατακλείδι πάσχει στην επίθεση, στο μπλοκ και στο σερβίς. Η επίθεση είναι και ευθύνη του Ουολς αλλά και των επιλογών στους παίκτες. Δεν πήρες πιο σταθερούς παίκτες και αποτέλεσμα οι ήδη μέτριοι παίκτες να γίνονται χειρότεροι με τον επίσης μέτριο πασαδόρο. Και σαν ντόμινο ήρθε και το μπλοκ όπου για να αντιμετωπίσεις την μετριότητα των άκρων, έφερες κεντρικούς που είναι κυρίως καλοί στην επίθεση παρά στο μπλοκ, κάτι που αυτόματα υποβάθμισε την ισχύ στο φιλέ και φτάσαμε στο σημείο ο διαγώνιος να έχει τα 2/3 των μπλοκ και των 2 μας κεντρικών (25 μπλοκ ο Ντε Ντρις, ο Κόστα 17 μπλοκ και ο Βουλκίδης 14).

Αυτό και μόνο είναι καμπανάκι και ουσιαστικά ξέρουν ότι το πρόβλημα μας είναι στους κεντρικούς (εξ'ου και οι πολλοί πόντοι από πρώτο χρόνο) και στους ακραίους (εξ'ου και οι πολλές προσπάθειες του αντιπάλου όταν ο Ράπτης ή ο Γιόρνα είναι μπροστά). Στο σερβίς έχουμε το θέμα σταθερότητα. Έχουμε τους παίκτες που θα παίξουν με επιθετικό σερβίς στα όρια του λάθους ή θα παίξουν με τζαμ φλοτ. Όμως δεν υπάρχει η σταθερότητα. Δεν έχουμε παίκτες σαν τον Ιντάλγκο ή τον Μολίνα όπου παίζουν με σταθερά ποσοστά στο σερβίς και είναι κίνδυνος. Αυτό είναι δουλειά του προπονητή και υπάρχουν και συγκεκριμένες ασκήσεις που βοηθούν στο να βελτιώσεις την σταθερότητά σου. Και αυτά δουλεύει ο Τζουλιάνι ή ο Πιάτσα που έβαζε τους παίκτες να σημαδεύουν μια καρέκλα σε ένα σημείο του γηπέδου για να βελτιώσουν το σερβίς τους.

Στην παρούσα φάση πραγματικά δε βλέπω το λόγο να αγωνίζεται ο Ουολς. Πραγματικά με τον αναπληρωματικό δε θα παίζαμε χειρότερα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι όλοι οι άλλοι είναι καλοί. Η ομάδα κανονικά τώρα χρειάζεται ξένο κεντρικό, διαγώνιο και ακραίο. Αλλά έτσι όπως είναι η κατάσταση, μόνο ακραίο ή διαγώνιο μπορείς να φέρεις.

Πια αξίζει το ρίσκο να πας με Έλληνες πασαδόρους και να ενισχύσεις τα άκρα σου με έναν ξένο ακραίο. Ώστε να πάει ο Ράπτης 3ος και να μπαίνει αυτός σα μια επιθετική λύση μπας και ξυπνήσει.