Είσαστε πάντα μαζί μας...

Αυτές τις μέρες, όπως κάθε χρόνο, τα μάτια μου δεν λένε να ξεκολλήσουν από το ημερολόγιο. Τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη πάντα ξυπνάω με ένα βάρος στο στήθος. Αυτές τις θλιβερές μέρες δεν με ενδιαφέρει ούτε η βαθμολογία, ούτε η εικόνα της ομάδας, ούτε άλλες τέτοιες παπαριές. Το μυαλό κάνει άλλα ταξίδια, τα μάτια γεμίξουν από άλλες αναμνήσεις.Τέτοιες μέρες έρχονται στο μυαλό μου κάθε τόσο τα πρόσωπα των παιδιών που χάθηκαν στα Τέμπη. Τα βλέπω να μιλάνε για την εκδρομή ,για την ομάδα , τα βλέπω να ετοιμάζονται , να παίρνουν τα κασκόλ "ΠΑΟΚ σ' αγαπώ ΠΑΟΚ είσαι ο ένας...", να σιγοψιθυρίζουν τα συνθήματα τους ,"οοοο ΠΑΟΚάρα...", να μαζεύουν δραχμή δραχμή τα λεφτά για την εκδρομή, να βρίσκονται στον Σύνδεσμο, "ΠΑΟΚ εδώ ΠΑΟΚ εκεί...", να ετοιμάζονται να ανέβουν στα λεωφορεία.

Τα βλέπω να τραγουδάνε στο γήπεδο, να βγάζουν τα λαρύγγια τους και τα μάτια τους φλογισμένα από την κληρονομιά των παππούδων μας να γίνονται οι καθρέφτες όπου προβάλλονται τα όνειρα όλων μας.Τα βλέπω να πανηγυρίζουν, να γελάνε, να δακρύζουν, να γεμίσουν τις ζωές τους με ΠΑΟΚ. Ότι έχουμε κάνει όλοι μας δηλαδή τόσες και τόσες φορές. Οι εικόνες μοιάζουν τόσο οικίες...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες με πιάνει ένα παράπονο, γιατί αυτά τα παιδιά έπρεπε να τα έχουμε μαζί μας και σε άλλες εκδρομές, "γιατί ρε γαμώτο, γιατί", αυτά τα παιδιά έπρεπε να γεμιζουν τα πούλμαν, αυτά τα παιδιά έπρεπε να είναι μαζί μας στην Πόλη "γιατί ρε γαμώτο, γιατί", ποιος καταραμένος συμπαντικός νόμος μας στέρησε την παρέα τους, ποια θεία παρέμβαση αφαίρεσε από τις ζωές μας το τραγούδι τους; Ας είναι....

Τέτοιες μέρες, λοιπόν, στην Τούμπα φεγγαρίζουν έξι μικρές φλογίτσες, τρέχουν ανάμεσα μας, γίνονται μια φωνή μαζί μας και τραγουδάνε τα ίδια συνθήματα μαζί μας, μπαίνουν στο αίμα μας και γεμίζουν τις καρδιές μας. Τις βλέπω αυτές τις μικρές φλογίτσες όταν κοιτάξω στα μάτια κάθε εικοσάχρονου πιασμένου στα κάγκελα της 4. Τις ακούω στα συνθήματα των δικών μας εικοσάχρονων παιδιών. Αύριο πιασμένες χέρι χέρι οι ψυχές τους με τις ψυχές των νεκρών προσφύγων που γέννησαν τον ΠΑΟΚ μας, θα χορέψουν στον παράδεισο έναν αλλιώτικο πυρρίχιο, αύριο θα μας θυμίσει αυτός ο χορός των αθανάτων, ότι είναι μαζί μας στις κερκίδες της ζωής, θα μας συντροφεύουν στις χαρές, και θα μας γαληνεύουν στις λύπες, όλοι τους, όλοι οι αδικοχαμένοι φίλοι μας, όλοι οι αδικοχαμένοι αδερφοί μας.

Δεν γνώρισα κανένα από τα παιδιά, δεν είχα την τύχη. Η ζωή όμως με ευλόγησε να γνωρίσω άλλα παιδιά γεμάτα με την ίδια ΠΑΟΚτσήδικη τρέλα, φορτωμένα με τους ίδιους πόθους, τα ίδια ιδανικά, τα ίδια όνειρα, παιδιά φτιαγμένα από την ίδια στόφα, γεννημένα από την ίδια μάνα. Παιδιά , που πάντα μας κάνουν να φουσκώνουμε από περηφάνια. Δεν είχα την τύχη να ταξιδέψω μαζί τους, ελπίζω όμως στο μεγάλο δικό μου ταξίδι να είναι κοντά μου για να με ξεναγήσουν στον πιο μεγάλο Σύνδεσμο του ΠΑΟΚ. Θα σας δω στο Σ.Φ. Π.Α.Ο.Κ Παραδείσου αδέρφια.

Υ.Γ Να είστε σίγουροι, το αύριο μας θα είναι καλό, γιατί εκεί ψηλά έχουμε καλές ψυχές να μας προσέχουν

Ένας Συνδεσμίτης της Λεμεσού