Adios gallardo, adios Pablo!

Ίσως και να έχει δίκιο, αλλά η ουσία είναι ότι του πλήγωσε την περηφάνια και τον ώθησε στην έξοδο...

Τι; Να πληρώνεται και να μην παίζει; Να πληρώνεται και να μην προσφέρει; Μόνο σαν αλλαγή; Αδύνατον! Όταν ο άνθρωπος είναι κιμπάρης, ούτε τα στραβά μάτια κάνει, ούτε χάρες ζητάει! Σηκώνεται και φεύγει! Και αυτό μας έλαχε να το ζήσουμε με ένα παιδί που το λατρέψαμε όσο λίγα στον ΠΑΟΚ!

Θέλω να είμαι δίκαιος και με τον προπονητή της ομάδας και δέχομαι, φυσικά, ότι έγιναν λάθος χειρισμοί και από τους δύο. Ούτε ο Garcia δέχθηκε το ρόλο που έκρινε γι΄ αυτόν ο προπονητής του, θεωρώντας τον ρόλο κομπάρσου, ούτε ο Δώνης του έδωσε την ευκαιρία να του αποδείξει πως το «γέρικο» άλογο δεν ήταν τελικά κουτσό... Όταν δύο κεφάλια είναι ελαφρώς αγύριστα, τότε λύση δεν είναι εύκολο να βρεθεί.

Χαρακτήρας ιδιόμορφος, ατίθασος, αγωνιστής και επαναστάτης! Του άξιζε ένα τέλος αντίστοιχο του πάθος και της προσφοράς του στην ομάδα αυτά τα πέντε χρόνια και σίγουρα αντίστοιχο της αγάπης του κόσμου. Κάποιοι έκριναν ότι δεν χωρούσε στον αρχικό σχήμα της ομάδας. Και έχουν απομείνει τρεις μήνες ακόμα. Κρίμα!

Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το μαγικό του αριστερό, το πάθος του, τον αγώνα και το γκολ με τον Παναθηναϊκό μια μέρα αφότου «έφυγε» η μητέρα του και το χέρι του να δείχνει εκεί ψηλά, τα πανηγύρια του στα γκολ που έτρεχε στα κάγκελα χτυπώντας τον δικέφαλο στο στήθος, το βλέμμα του, την κατάθεση ψυχής μέσα στην Πόλη και σε όλα τα παιχνίδια; Τις μειώσεις στις αποδοχές του που τις δέχονταν πρώτος απ' όλους;

Το απόλυτο αφεντικό στα τεχνικά θέματα μιας ομάδας πρέπει να είναι ο προπονητής. Αυτό είναι το σωστό και αυτό γίνεται και τώρα και αφού δεν βρέθηκε μία κοινή φόρμουλα αμοιβαίων υποχωρήσεων, μία συμβιβαστική αγωνιστική λύση, μοιραία επήλθε η ρήξη και το τέλος μιας εποχής: της εποχής του Pablo Garcia στον ΠΑΟΚ. Μιας εποχής χωρίς τίτλους, αλλά παράλληλα και μιας εποχής που ο ΠΑΟΚ άρχισε σταδιακά να μεγαλώνει και να υψώνει ξανά το ανάστημά του. Και ο ρόλος του Garcia ήταν μεγάλος σε αυτήν την πορεία!

Οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, να είμαστε κοντά στην ομάδα στηρίζοντας τις όποιες επιλογές των καθ' ύλην αρμοδίων και να διασφαλίσουμε την ενότητα και το καλό κλίμα που έχει φέρει η έλευση του Σαββίδη. Αυτό που θα γίνονταν σε λίγους μήνες, έγινε από τώρα και είμαστε υποχρεωμένοι, ελαφρώς πρόωρα, να ζήσουμε με αυτό το γεγονός. Χωρίς παρατράγουδα και χωρίς οτιδήποτε άλλο είναι δυνατόν να βλάψει την ομάδα, εν όψει του επερχόμενου τελικού του κυπέλλου Ελλάδας, όπου ο μεγάλος Pablo Garcia θα υψώσει το τρόπαιο στον ουρανό της Αθήνας, έστω και αν δεν είναι εν ενέργεια ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ.

Γιατί όπου και να βρίσκεται το Μάιο ο Pablo, η διοίκηση οφείλει να κάνει τα αδύνατα δυνατά και να τον φέρει εκεί πέρα στο ΟΑΚΑ, μαζί μας!

Τεράστιε Pablo, σ' ευχαριστούμε για όλα. Δεν υπάρχουν λόγια αυτή τη στιγμή...

«Φρέσκο το χώμα,
βροχή έχει πέσει,
τα φύλα ξερά...

Υγρά τα μάτια μου είναι,
νομίζω πως θέλω να κλάψω...
Όταν θα βλέπεις πουλιά,
μακριά σου να φεύγουν στον ήλιο,
κοροϊδεύουν... τα κλουβιά!»

Αντίο λεβένταρε, αντίο Pablo!

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου !