Ο τελικός των ονείρων μου

Κόντευε να τελειώσει ο τελικός. Είχαν αρχίσει τα πανηγυρικά «ολε», οι κυματισμοί, τα αλληλοσυγχαρήκια, ενώ στις «νερατζούρι» εξέδρες έβλεπες μόνο ανθρώπους λαβωμένους από φρεσκολιμαρισμένη δόση ευτυχίας. Με συνεπήρε η ατμόσφαιρα της οθόνης και ένιωσα κάποια στιγμή συμμέτοχος σε ένα πανηγύρι τρελαμένων οπαδών που ακόμα και εάν φορούσαν ξένα σε μένα χρώματα συνελήφθην να ταυτίζομαι μερικώς με τα, εκείνης της ώρας, εσώψυχά τους.

Τα φαντασμαγορικά οπτικοακουστικά ερεθίσματα που δέχονταν κατά ρυπάς ο εγκέφαλός μου έτυχαν άμεσης εσωτερικής επεξεργασίας και το πόρισμα του υποσυνείδητου «εγώ» μου με κατακεραύνωσε: Ζήλεια!

Βρέθηκα άθελά μου να υφίσταμαι τα ταραγμένα κύματα ενός καλώς εννοούμενου φθόνου. Τους γούσταρα για τα όσα ζούσαν και για μία ακόμα φορά με κατέλαβε αυτή η μόνιμη, παιδιόθεν, φαντασίωση που αναπτύσσω στους τελικούς κυπέλλων Ευρώπης:

Ονειρεύομαι ότι έχει μετακομίσει στον τελικό η ασπρόμαυρη εξέδρα ενώ την στιγμή που γίνεται η απονομή το τρόπαιο λαμβάνει ο αρχηγός της ΠΑΟΚαρας μας. Τα υπόλοιπα μπορεί ο καθένας μας εύκολα να τα εικάσει. Προσδοκίες, απωθημένα, όνειρα και φαντασιώσεις γίνονται αμέσως ένας ψυχικός αχταρμάς που αφήνει απανωτά ίχνη ανατριχίλας στο κορμί.
Μπορεί στην οθόνη της TV να κυριαρχεί το ξένο λάβαρο και οι πανηγυρίζοντες να είναι άλλοι, η δική μου, όμως, οθόνη επιμένει να τα βλέπει εκείνη την ώρα όλα ασπρόμαυρα, ενώ όταν στο τέλος επανασυντονίζομαι με την πραγματικότητα, απευθύνομαι για πολλαστή φορά τους ουρανούς: Πότε Θεέ μου, πότε θα με αξιώσεις να το ζήσω και εγώ αυτό το πράγμα; Πότε θα μεθύσω από ένα τέτοιο γεγονός και γω ο αμαρτωλός; Πόσες λαμπάδες πρέπει να ανάψω και σε ποιους αγίους ακριβώς για να πετύχει η ευχή;

Οπα! Ξαναξέφυγα και όταν γράφει κανείς με σκοπό τη δημόσια ανάγνωση θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός γιατί η γραφικότητα από τη κανονικότητα απέχει μόλις ελάχιστα, όσο μία φαντασίωση , ίσως.

Μού αρκεί ο δικέφαλος και τα όσα μού έχει προσφέρει, έως τώρα, και ας μην είναι τα τρόπαια πολλά και ας μείνω μια ζωή με το παιδικό μου, Ευρωπαϊκό όραμα ανεκπλήρωτο. Δικέφαλε, σε ευχαριστώ ακόμα και για τις απραγματοποίητες ονειροπολήσεις που μού προσφέρεις. Ετσι βαθιά που μας έσφιξες στην αγκαλιά σου καμιά εφήμερη χαρά δεν συγκρίνεται με την θέρμη του κορμιού σου...