Περί προπονητών ο λόγος...
SHARE:
Λοιπόν: Μετά τα γεγονότα που επακολούθησαν της νίκης μας στην Τούμπα επί της κυρα 44 έγινε και στον πιο αδαή των κοινών του Π.Α.Ο.Κ. σαφές ότι η διοίκηση δεν πίστευε στο «nο» του Πορτογάλου. Υποψίες υπήρχαν για την πρόθεση του Σάντος να το παίξει δύσκολος αλλά ο Θόδωρος ποντάριζε πολύ σε αυτό που είχε γράψει πάνω στο τελευταίο του χαρτί δηλ. στη φράση «κάντο για μένα». Ο Φερνάντο, όμως, προσπέρασε ακόμα και την επίθεση «φιλότιμου» που του έκανε ο αρχηγός μας γιατί ολοφάνερα την περίμενε και «σαν έτοιμος από καιρό» την κατέρριψε στο χαλαρό. Ετσι, τουλάχιστον, έδειξαν τα πράγματα.
Από κει και πέρα δεν αποδείχθηκε ότι το πλάνο 2 είχε δουλευτεί σε αρκετό βάθος. Επαφές και κρούσεις μπορεί να έγιναν πολλές αλλά καμία δεν ξεπέρασε τα όρια του διερευνητικού σταδίου. Και νάμαστε σήμερα αναπάντεχα σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι επιλογής του ύφους της επόμενης ημέρας που τώρα έχει και την ιδιαιτερότητα ότι θα πρέπει να ξαναπείσει την ασπρόμαυρη οικογένεια για την συνέχεια της ανοδικής μας πορείας.
Η άποψή μου για το τι πρέπει να κάνει η ομάδα στο θέμα του προπονητή είναι ξεκάθαρη: ο Π.Α.Ο.Κ. πρέπει να συνεχίσει με μεγάλο προπονητή αναμφισβήτητου κύρους σε παίκτες και οπαδούς, γνώστη μεγάλων ομάδων και συνθηκών πίεσης γιατί ένας τέτοιος προπονητής μας έφερε ως εδώ. Στην περίπτωση του Φερνάντο ο Ζαγοράκης απαντούσε στο αλαλάζων πλήθος ότι γνώριζε προσωπικά τη δουλειά του. «Εχετέ μου εμπιστοσύνη!» έλεγε και ο κόσμος ο πολύς έβαλε το κεφάλι κάτω και ποντάροντας στη βαθύτερη γνώση του Προέδρου, τελικά, δικαιώθηκε.
Ας πούμε ότι φέρνουμε κάποιον νέο και φέρελπη (;) να ηγηθεί στα αποδυτήρια. Στις πρώτες «στραβές» ποιος θα τον υπερασπιστεί τον άμοιρο από το ανυπόμονο ασπρόμαυρο πλήθος που έμαθε να κοιτάει, και πάλι, ψηλά; Ακόμα και ο Θόδωρος πως θα βάλει πλάτες να τον υπερασπιστεί όταν το επιχείρημα που είχε με τον Πορτογάλο δεν θα υφίσταται πιά;
Αν η προσπάθεια συνεργασίας με νεαρό προπονητή συνδέεται άμεσα και με την οικονομική στενότητα της Π.Α.Ε. αυτό είναι απόλυτα κατανοητό αλλά εκείνο που αδυνατώ να καταλάβω είναι γιατί, ντε και καλά, αυτός ο νέος, και άπειρος κατά βάση, κόουτς θα πρέπει να προέρχεται από τις παρυφές της ιβηρικής χερσονήσου ή άλλων χωρών του παγκόσμιου χάρτη και όχι από την δική μας οικογένεια. Δηλαδή επειδή ο Σάντος μας έφερε την άνοιξη στην Τούμπα συνάγεται ότι και ο κάθε πορτογάλος κουβαλά εγγυημένη εαρινή ποδοσφαιρική αύρα;
Ο Ζορζέ Κόστα, που ήταν όντως μια μεγάλη παικτική προσωπικότητα, σε τι αποδεδειγμένα υπερέχει σε σχέση με τους δικούς παλιούς παίκτες, όπως π.χ. ο Γ.Χ και ο Δερμιτζάκης; Η Μπάρτσα που επιχείρησε το ενδοοικογενειακό προπονητικό πείραμα βρήκε τη χημεία που ζητούσε και όλος ο πλανήτης προσκυνάει, σήμερα, την καλλιτεχνική της χάρη.
Από την άλλη, πολλοί θα βγουν και θα υποστηρίξουν ότι στην ομάδα μας που δεν θα κοουτσάρει, τελικά, μεγάλος και αναγνωρισμένος προπονητής θα μπορούσε να προσφέρει και ο Αγγελος ο οποίος έχει αποδείξει ότι τα καταφέρνει περίφημα ακόμα και με μπαγιάτικες σαρδέλες στο έμψυχο δυναμικό του. Εγώ προσωπικά τον πιστεύω αλλά το θέμα είναι ότι με ένα ρόστερ γεμάτο άπιστους «Λουθηροκαλβίνους» η Ελληνορθόδοξη τακτική του δύσκολα θα βρει ανταπόκριση οπότε η περίπτωση αυτή δύσκολα να περπατήσει αλλά «ποτέ μη λέμε ποτέ» στο ποδόσφαιρο.
Επανέρχομαι στην βασική μου θέση ότι στην ομάδα μας αρμόζει μόνο μεγάλος προπονητής και ό,τι άλλο ανέφερα το ανέλυσα με καθαρά εναλλακτικά - επικουρικά κριτήρια. Στο κάτω - κάτω δεν χρειάζεται να με παίρνετε και στα σοβαρά, άλλωστε από μπάλα ελάχιστα γνωρίζω και ο λόγος που αποφάσισα να βγω να πω το «μακρύ» μου ήταν γιατί άκουσα πολλούς αιωνίους ειδήμονες να λένε το αιώνιο «κοντό» τους.
