ΠΑΟΚ therapy...

Σε κάθε καλή στιγμή, κάθε καλή είδηση, κάθε που ο νους αποβάλλει τα ενοχλητικά παράσιτα της ρουτίνας και, επιτέλους, απολαμβάνουμε το ακριβό προνόμιο της ηρεμίας, εισβάλλει ο "δικέφαλος". Η ΠΑΟΚΑΡΑ μονίμως στο κεφάλι. Όλες οι χαρές σερβιρισμένες σε ασπρόμαυρο δίσκο. Στην παραλία, στο βουνό, στο γλέντι, παντού. Απρόσκλητα και απροειδοποίητα. Από ποια ακριβώς πύλη ξεπετιέται, άγνωστο.

Ο κόσμος καίγεται, κρίση παντού, ανασφάλεια και «το λουρί της μάνας» και μεις κολλημένοι στον δικό μας πλανήτη, «ποιόν προπονητή θα πάρουμε, πότε θα ανακοινωθούν οι μεταγραφές, πότε θα βρούμε χρόνο να πάρουμε το διαρκείας, γιατί βάζουν και το ευρωπαϊκό παιχνίδι μέσα ενώ ο σύλλογος δεν έχει λεφτά, φίνα θα πάμε καλοκαιριάτικα και ΟΑΚΑ,» όλα μαζί ασυντόνιστα και ανακατεμένα να κατευθύνουν τις κεραίες μας σε ακαταλαβίστικα για αμύητους μονοπάτια...

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν άντεχα τις τετριμμένες παραινέσεις του τύπου: «ξύπνα επιτέλους, μεγάλωσες, άσε τις ομάδες έχεις υποχρεώσεις» και άλλες παρόμοιες ανάλαφρες προτροπές προερχόμενες από την ξενέρωτη συνομοταξία των άμπαλων στενών και ημίστενων συγγενών και φίλων.

Είπαν, ξαναείπαν αλλά εδώ και καιρό συνειδητοποιώ να μην επανέρχονται πια. Μπορώ και αλωνίζω στα ασπρόμαυρα χωράφια χωρίς καμιά ενοχλητική συμβουλή ούτε και αποδοκιμασία. Περίεργο...Πηγαίνω στο Ναό και κανείς δεν σχολιάζει. Ψιθυρίζω τους ύμνους του "δικέφαλου" σε κάθε συναναστροφή - ακόμα και επαγγελματική- και κανείς δεν στραβοκοιτά ούτε και ενοχλείται... Είμαι στο paokmania με τις ώρες και ούτε ένα στραβομουτσούνιασμα. Όταν η ΠΑΟΚΑΡΑ παίζει στην ΤV όχι απλά έχουν συμβιβαστεί άπαντες οι αμύητοι με την αυτονόητη παρακολούθηση, επιπλέον, μού υπενθυμίζουν σχετικά μήπως τυχόν και από τα πολλά καθημερινά τρεχάματα το ξεχάσω (σιγά να μη συμβεί κάτι τέτοιο...). Τι στον βελζεβούλ συμβαίνει;

Αρχίζω να πονηρεύομαι. Γιατί δεν μου «τη λένε» πια; Δεν τα βλέπω φυσιολογικά τα πράγματα. Αυτός ο συντονισμός του περίγυρου μυρίζει «συνομωσία». Τι προέλευσης;

Λέτε να πήρανε απόφαση οι περίγυροι ότι μας κατάπιε ο Θεός της τρέλας; Αυτή η ησυχία τους δεν εξηγείται αλλιώς. Και τι να πουν οι ανθρώποι, «είστε τρελοί;» Δε λέγονται αυτά.

Ο τρελός είναι ο μόνος που δεν μπορεί να αντιληφθεί την κακιά του μοίρα. Αντιθέτως, την ώρα που οι υπόλοιποι στοιχηματίζουν μόνο για το ποιο ίδρυμα θα τον περιθάλψει, εκείνος αυτοπροβάλλεται πιο πλήρης από ποτέ, ψυχοσυναισθηματικά ακμαίος και εγκεφαλικά αυτάρκης. Και το διαλαλεί παντού. Μονόδρομος για τους άλλους η αποδοχή, διαλέγουν τη σοφή σιωπηρή στάση και απλά παρακολουθούν. Με τρελό θα τα βάλουν;

Τελικά, μπορεί, ομολογουμένως, να αποτελούμε αντικείμενο μελέτης για τους τρελογιατρούς, η διαφορά, όμως, από τους συναδέλφους μας του «κοινού ψυχιατρικού δικαίου» είναι ότι ξέρουμε και από τι πάσχουμε και πώς να το αντιμετωπίσουμε. Η συνταγή είναι απλή: Π.Α.Ο.Κ. therapy...