Απλά ντροπή σε όλους μας...

Γιατί προβλέφθηκε, άραγες, αίθουσα σε ακριβό ξενοδοχείο; Αδίκως η σπατάλη. Ηταν σίγουρο ότι, στην τελική, η προσέλευση των μελών θα αριθμούνταν, όπως πάντα, σε μερικές δεκάδες. Για μια τέτοια συνάθροιση αρκούσε και μια ταβερνούλα, ένα ζαχαροπλαστείο ή ακόμα και μια απλή σχολική αίθουσα...

Τα μέλη του μεγάλου Π.Α.Ο.Κ., της «αγιάτρευτης αρρώστιας μας», του αλατοπίπερου της νερόβραστης καθημερινότητάς μας, συγκεντρώθηκαν για να εγκρίνουν, να αποφασίσουν, να προτείνουν, να κρίνουν, να κατακρίνουν, να ονειρευτούν, να σχεδιάσουν, και να λύσουν ο,τιδήποτε συνδέεται με τον ιστορικό μας σύλλογο.

Με βάση το πραγματικό κοινωνικό μας εκτόπισμα τέτοιες συναθροίσεις φυσιολογικά θα έπρεπε να αποτελούσαν τα κομβικότερα γεγονότα στην ιστορική μας διαδρομή. Όχι ένα ξενοδοχείο αλλά ούτε και το ίδιο το παλατάκι δεν θα έπρεπε να μας αντέχει. Από νωρίς φυσιολογικά θα έπρεπε να τρέχαμε στο Φοίνικα να πιάσουμε στασίδι για να παρακολουθήσουμε συμμετοχικά όλες τις από μέσα εξελίξεις. Να αποφασίσουμε για τα σπουδαία, να αναδείξουμε τους θετικούς πρωταγωνιστές, να κατακρίνουμε τους αρνητικούς, να δώσουμε ψήφο εμπιστοσύνης μόνο σε όσους δουλεύουνε σωστά για το ασπρόμαυρο όνειρό μας και να θάψουμε τους κηφήνες.

Αντ΄αυτού όμως, άνθραξ ο θησαυρός! Χειρότερα και από έναν επαρχιακό πολιτιστικό σύλλογο επιτρέψαμε στον μεγάλο Π.Α.Ο.Κ. να ταυτιστεί, για μια ακόμη φορά, με τα στενά όρια κάποιων συγγενών και φίλων. Το μεγάλο αυτό σωματείο στα χέρια μιας αριθμητικά ασήμαντης λαϊκής σύναξης, που ερήμην του πραγματικού λαού μπορεί και αποφασίζει ατουφέκιστα για όλα αυτά που είναι ο Π.Α.Ο.Κ.

Σίγουρα θα τρίβουν τα χέρια τους όλοι εκείνοι που χρόνια τώρα βλέπουν το σύλλογο ως μια καλή αγελάδα. Θα νιώθουν απέραντη ικανοποίηση που τους δώσαμε, ακόμη μια φορά, το δικαίωμα να μας αποστομώνουν σε κάθε μας διάβημα, στηλιτεύοντάς μας και από πάνω (!), για την πλήρη αδιαφορία μας για τα κοινά του Π.Α.Ο.Κ.

Μύρια τα κακά από τέτοιες λαϊκές απουσίες. Να πω ένα για παράδειγμα; Ανακοίνωσαν κατάλογο παλαιών (πανάρχαιων θα έλεγα) οφειλών, του συλλόγου σε κάποιους ιστορικούς και ...ανιστόρητους παράγοντες. Τόσα έχει να παίρνει εκείνος, τόσα ο άλλος. Μιλάμε για διοικήσεις πριν από 20 - 25 χρόνια! Υπάρχει κάποιος πρακτικός λόγος που το κάνανε αυτό; Βεβαίως. Δεν ήταν μόνο το θεωρητικό της υπόθεσης που έπαιξε ρόλο.

Ο νόμος λέει ότι το δικαίωμα να αναζητήσει κάποιος τις οφειλές του από οποιοδήποτε φυσικό ή και νομικό πρόσωπο μετά από κάποια χρόνια, συνήθως πέντε, παραγράφεται, εφόσον δεν αναζητηθούν δικαστικά. Δεν παραγράφονται μόνο εάν εκείνος που οφείλει αναγνωρίσει με έναν επίσημο τρόπο την οφειλή του, έστω και εάν δεν προτίθεται να πληρώσει. Μετά από κάθε τέτοια αναγνώριση ανανεώνεται ο χρόνος της πενταετούς παραγραφής της αξίωσης! Ο Π.Α.Ο.Κ μας, λοιπόν, μετά την χθεσινή ανακοίνωση των οφειλομένων μπορεί να υπερηφανεύεται ότι ανανέωσε για άλλα 5 τουλάχιστον χρόνια το δικαίωμα σε κάποιον παράγοντα της προηγούμενης τριακονταετίας να διεκδικήσει τα «οφειλόμενα» εις βάρος του σωματείου. Ετσι διατήρησε «ζεστές» τις πανάρχαιες οφειλές σε κάποιους που ανά πάσα ώρα δύνανται να τις διεκδικήσουν και αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο σύλλογος συνεχίζει να τελεί υπό ομηρία...

Ολοι είμαστε ένοχοι αυτής της κατάντιας μηδέ του υπογράφοντος εξαιρουμένου. Εάν μας λέγανε να πάμε μια εκδρομή στο ΟΑΚΑ για να παρακολουθήσουμε την «αγάπη» μας θα αφήναμε μονομιάς δουλειές, υποχρεώσεις και χωρίς να υπολογίζουμε ούτε τα έξοδα (που στην καλύτερη περίπτωση δεν υστερούν από μία ετήσια συνδρομή στον Α.Σ.) θα ξεχυνόμασταν για να «ξαναγράψουμε ιστορία» στους δρόμους της Χαβούζας.

Εκεί όλοι μας μονίμως δηλώνουμε «παρόντες». Στην καρδιά του συλλόγου αδιαφορούμε να πάμε μονολογώντας υποκριτικά στον ίδιο μας το εαυτό: «είναι ακριβή η συνδρομή, άκου 84 ευρω», «τέτοια ώρα που τα κάνουν έχουμε δουλειά» «είμαστε και από μακριά» και άλλες παρόμοιες νόστιμες δικαιολογίες που ούτε εμάς τους ίδιους δεν πείθουν.

Ας το παραδεχτούμε. Απέχουμε αστρικά από τα παραδείγματα της αληθινής λαϊκής δημοκρατίας της Μπάρτσα, της Ρεάλ, της Μπενφίκα. Είμαστε γεννημένοι μόνο για τα γλέντια. Τα σοβαρά τα αφήνουμε στους άλλους και επεμβαίνουμε συνήθως όταν είναι αργά. Και καλά να πάθουμε.

Ας μην προβληματιστούμε άλλο για το ποιο δώρο θα πρέπει να μας κάνουν στα επόμενα γενέθλιά μας. Έναν καθρέπτη να ζητήσουμε για να μπορούμε να βλέπουμε τις φάτσες μας την ώρα που μάταια προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι πράγματι θυσιαζόμαστε για τον σύλλογο που αγαπάμε και όχι ότι τον χρησιμοποιούμε για να περνάμε καλά και άμα λάχει να «γράφουμε ιστορία» στους δρόμους με μία πέτρα στο χέρι...Και μη βιαστείτε να το πάτε αλλού δεν ήταν μπηχτή για κανέναν. Όλοι στα νιάτα μας έναν λίθο τον εκτοξεύσαμε στον ορίζοντα...