"Θρήνε θυμήσου, εδώ είναι Βορράς ..."

Το μισητό δαφνομπουκωμένο έφηβο. Περιμένεις τη διασταύρωση που θα εκτινάξει το πονεμένο μυαλό του ΠΑΟΚΣΗ στον τέταρτο ουρανό και θα τον αφήσει να περιηγηθεί στη φαντασίωση της φλεγόμενης ΤΟΥΜΠΑΣ. Με το που βγει αυτή η πολυπόθητη κλήρωση, ο ΠΑΟΚΤΣΗΣ σφίγγει τη γροθιά του στον αέρα και το πρόσωπό του συσπάται.

Όσο κοντεύουνε οι μέρες, τόσο εντονότερες γίνονται οι εικόνες. Όλο και περισσότερες συζητήσεις με τα φιλαράκια, στο σύνδεσμο και στη γειτονιά, όλο και περισσότερα βίντεο με την κερκίδα, όλο και πληθαίνουν τα συνθήματα που σιγοτραγουδάς και μέχρι να το καλοκαταλάβεις, έχεις αρχίσει και τα φωνάζεις. Τότε καταλαβαίνεις ότι κοντεύει η μέρα.

Συνεχώς ειδήσεις για μέτρα ασφαλείας, ανεβαίνει η ομάδα Ζ, η ομάδα Η, η ομάδα Ω. Αναλύσεις από τα διάφορα λιγδοσάιτ και από κάθε άσχετο δημοσιογραφίσκο. Διαβουλεύσεις για 11άδες, τακτικές και συστήματα από τύπους που έπαιξαν μπάλα μόνο στο σουμπουτέο και στο προ. Προτροπές για τους οπαδούς από χαρτογιακάδες που δεν φώναξαν ούτε ένα σύνθημα στη ζωή τους. ΑΛΛΑ ΕΣΥ, ΣΤΑ @@ ΣΟΥ. Το μόνο που σκέφτεσαι είναι το πώς θα ξεφτυλίσεις το γαύρο. Πώς θα τον κάνεις, για άλλη μια φορά, να καταπιεί τη γλώσσα του, που πάλι την έβγαλε ίσως και από συνήθεια, για να μην αφήσει σταγόνα να πέσει κάτω.

Ήρθε η μέρα του αγώνα. Είναι η φάση που σταματάει ο χρόνος. Οι δείκτες του ρολογιού πηδιούνται ασυστόλως και δεν κουνιούνται. Ό,τι και να σου πούνε αυτή τη μέρα, εκτρέπεται και δε φτάνει καν στο αφτί σου. Όλα γυρίζουν γύρω από τα τέσσερα ιερά γράμματα. Τα χρώματα είναι μόνο άσπρο και μαύρο. Τα υπόλοιπα να περιμένουν την επόμενη. Σήμερα παίζει ο ΠΑΟΚ.

Κάμποσες ώρες πριν το ματς, ξεκινάς να ετοιμάζεσαι. Ασπρόμαυρο ρούχο, κασκόλ στο λαιμό, χαρτάκι, πυρσοί και ό,τι καλό έχει ετοιμάσει ο καθείς, ευπρόσδεκτο. Ξεκινάς από το σπίτι, και μαζεύεσαι με την παρέα. Στα μάτια όλων υπάρχει η ίδια αλλόκοτη τρέλα. Μία παράξενη, άγρια χαρά. ΣΗΜΕΡΑ Γ@ΜΑΜΕ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΛΑΓΟ. Δεν υπάρχει λεπτό για χάσιμο, φεύγετε για το ΝΑΟ.

Στο δρόμο, η φάση είναι μια από τα ίδια. Σε κάθε γύρισμα βλέπεις κασκόλ, ακούς συνθήματα και νιώθεις όλο τον κόσμο να πηγαίνει προς τη γνωστή κατεύθυνση. Το λεοφωρείο, τίνγκα. Ο ένας πάνω στον άλλο. Κάποιοι είναι μισοί έξω από τα παράθυρα, κάποιοι είναι κρεμασμένοι στην οροφή, αλλά όλοι πάλλονται στον ίδιο άγριο ρυθμό.

Έφτασες στο γήπεδο. Κατεβαίνει το τσούρμο. Πας με την παρέα στο στέκι που πάτε πριν από κάθε αγώνα. Σαν ένα μικρό τελετουργικό. Τα συνθήματα "αγάπης" προς την 7 και την 8 δίνουν και παίρνουν. Το ένα διαδέχεται το άλλο, χωρίς σταματημό. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά υπάρχουν και οι μπάτσοι ολόγυρα. Βλέπεις, ο χοντρός πρέπει να έχει για προστασία όλα τα λεφούσια του δράμαλη για να έρθει στην ΤΟΥΜΠΑ. Ωστόσο σήμερα θα τους αφήσουμε με τη φαγούρα τους. Μαζί τους θα ασχοληθούμε άλλη μέρα. Τώρα έχουμε τον γκέι απέναντί μας.

Ήρθε η ωραιότερη στιγμή της μέρας, του μήνα, του χρόνου ολόκληρου. Η στιγμή που μπαίνεις στην 4. Εισέρχεσαι στη θρυλική Θύρα 4. Στο πιο ιστορικό πέταλο του κόσμου. Το πέταλο που σκορπίζει τον τρόμο σε κάθε αντίπαλο εδώ και τόσα χρόνια. Κι όμως, για σένα είναι το σπίτι σου. Είναι τόσο γνώριμο, αλλά ταυτόχρονα και τόσο εντυπωσιακό. Το έχεις χιλιοδει, αλλά ξανά η τρίχα σου σηκώνεται. Όλοι γύρω σου είναι τα αδέρφια σου, αυτοί τους οποίους θα αγκαλιάσεις στο γκολ κι ας μην τους έχεις δει ποτέ στη ζωή σου, κι ας μην τους ξαναδεις ποτέ. Κατεβαίνεις τα σκαλιά. Κάθε σκαλί και μία ιστορία. Παίρνεις τη θέση σου. Τη θέση μάχης. Συγκεντρωμένος στο στόχο αλλά και χαμένος στην παράνοια της ΤΟΥΜΠΑΣ. Οι παλμοί βαράνε κόκκινο και μπαίνεις και συ στον ξέφρενο παλμό της κερκίδας. Όσο φτάνει η ώρα για την έναρξη, η ΤΟΥΜΠΑ μοιάζει με καζάνι που θα σκάσει. Πυρσοί ανάβουν, κροτίδες σκάνε, φωνές, μπινελίκι, συνθήματα, σημαίες και καπνογόνα συνθέτουν την έκσταση του ΠΑΟΚΤΣΗ και την τρομοκρατία του γκέιρου. Η κερκίδα στα γνώριμά της. Πότε αγκαλιά με το "ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΟΟΟΣΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΧΡΟΟΟΝΙΑ" να έχει την τιμητική του και το λαό να πηγαίνει πάνω κάτω ανα κύματα, πότε χέρια πάνω και "ΓΑΥΡΟΙ Μ@@ΝΙΑΑΑΑ, Γ@ΜΩ ΤΟ ΒΡΩΜΟΠΕΙΡΑΙΑΑΑΑ", πότε ξελαρύγγιασμα και "ΚΑΘΕ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΟΟΟΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Π@@ΤΑΝΑΣ ΓΙΟΟΟΟΣ", πότε γροθιές και "Γ@ΜΙΣΤΕ ΤΟΝ Π@@ΣΤΗ ΤΟΝ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ", πότε αμπαλαέα εα και πότε γυρισμένες πλάτες. Σιγά σιγά το λαρύγγι γδέρνει, αλλά εκεί βγαίνει ακόμα πιο πολλή λύσσα. Με αυτές τις συνθήκες, δύσκολα μένεις στην ίδια θέση κατά τη διάρκεια του ματς. Αλλού ξεκινάς και αλλού βρίσκεσαι, μέσα σε μία ασπρόμαυρη μέθη.

Ο τερματισμός έρχεται αφού έχεις φύγει από το γήπεδο. Το πότε θα αναρρώσει ο καθένας, μετά από τέτοια αρρώστια, είναι θέμα προσωπικό. 'Η μάλλον όχι, λάθος. Αυτό ισχύει για τους άλλους.

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΑΟΚΣΗΔΕΣ, ΔΕΝ ΑΝΑΡΡΩΝΟΥΜΕ ΠΟΤΕ.

ΘΡΗΝΕ ΘΥΜΗΣΟΥ, ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΒΟΡΡΑΣ...

danirifle, Paokmania member