Έτσι έζησα τον τελικό ...

Είμαστε μέσα στην σημαντικότερη γιορτή της ορθοδοξίας (Πάσχα) ΑΛΛΑ ο καημός και η προσμονή είναι τέτοια που το μυαλό βρίσκεται κλειδωμένο μόνο στις 26/4. Το σώμα μου μέχρι τότε περιφέρεται άσκοπα δεξιά και αριστερά περιμένοντας την μεγάλη Μέρα.

Ξεκινάνε τα ρεπορτάζ, τόσες χιλιάδες εισιτήρια, τα διαρκείας έχουν προτεραιότητα, θα βάλει λεωφορεία η ΠΑΕ γι' αυτούς που δεν είναι οργανωμένοι, όλα κυλούν ομαλά. Τα τηλέφωνα με τα φιλαράκια μου συνεχόμενα, κανονίζουμε τις λεπτομέρειες.

Το πρώτο ξενέρωμα έρχεται όταν η ΠΑΕ βγάζει εκτός την 4 και την 7 από την διάθεση των εισιτηρίων. Γιατί ρε πούστη μου; Τόσα χρόνια παίρνω διαρκείας, τόσα χρόνια ακολουθώ σαν πιστός στρατιώτης, τόσα χρόνια αφήνω το λαρύγγι μου για σένα. Γιατί; Τώρα τι κάνουμε;

Τηλέφωνα ξανά να οργανωθούμε, εντάξει Π.Α.Ο.Κ. είσαι κάτι πρέπει να στραβώσει. Ξέρουμε κανέναν από τις υπόλοιπες θύρες να έχει διαρκείας και να μην θέλει να πάει; Όχι.

Τηλέφωνα σε 2 συνδέσμους, δεν απαντάει κανείς... Γιατί; Α ναι Πάσχα έχουμε. Βρίσκουμε έναν σύνδεσμο ανοιχτό που μας λέει ότι η εκδρομή τους έχει κλείσει πότε κι όλας ρε μάγκες;

Η προσμονή για την Μέρα έχει φύγει και πλέον με έχει κυριέψει η αγωνία και ο ΦΟΒΟΣ μήπως κάτσω μπροστά σε μια οθόνη για να δω το μεγαλείο του λαού της ΠΑΟΚΑΡΑΣ μου.

Πιάσαμε Τετάρτη και ακόμα τίποτα.. Δε γίνεται αυτό ρε, θέλω και εγώ να πάρω μια μικρή γεύση από ταξίδι στην χαβούζα, να ζήσω έστω και λίγα απ' αυτά που έχω διαβάσει-ακούσει απ' τους δασκάλους, θέλω και εγώ να μπαρουτοκαπνιστο να έχω να λέω και εγώ ιστορίες.

Έλα κάτι βρέθηκε από σύνδεσμο εκτός Θεσσαλονίκης αλλά δεν είναι ακόμα σίγουρο. Το ηθικό αρχίζει να ανεβαίνει δειλά δειλά και η αγωνία έχει φτάσει σε υψηλά επίπεδα. Πέμπτη πρωί χτυπάει το τηλέφωνο, τα περιθώρια έχουν στενέψει και φοβάμαι να το σηκώσω...

-Πες μου κάτι καλό!

-Είναι σίγουρο φίλε, κατεβαίνουμε (το θυμάμαι τώρα και ανατριχιάζω).

-Ναιιιιιιιιιι ρε!

-Μπλα μπλα ούτε που θυμάμαι τι έλεγε το φιλαράκι, το τηλέφωνο κλείνει και ναιιιιιι, πανηγυρίζω χοροπηδάω σαν παιδάκι λες και έχουμε βάλει γκόλ η έχουμε πάρει την κούπα.

Πέμπτη βράδυ έχουν κανονιστεί όλα αλλά το μυαλό ταξιδεύει από τώρα και είναι δύσκολο να κοιμηθώ. Παρασκευή, επιτέλους έφτασε η μεγάλη Μέρα αλλά δυστυχώς δεν περνάει η ώρα να έρθει το βράδυ. Ταυτότητα οκ, φαΐ οκ, νερά οκ, κασκόλ οκ.. Άλλη μια ώρα ακόμη...δε γαμιέται φεύγω από τώρα, δεν μπορώ άλλο με πνίγουν οι τοίχοι καλύτερα στο δρόμο.

Φτάνουμε στο σημείο που θα μας πάρουν οι άλλοι, κόσμος πολύς, περιμένει κι αυτός άλλους συνδέσμους. Τα πρώτα συνθήματα ξεκινάνε και αυτοκίνητα, φορτηγά κορνάρουν, γουστάρουν κι αυτοί, πιθανώς να ήθελαν να είναι μαζί μας.

Νιώθω περήφανος που θα κάνω αυτό το ταξίδι. Έφτασε η ώρα μπαίνω στο πουλμαντο...

-Γεια σου αδερφέ, -γεια σου!

Παρακάτω γεια σου αδερφέ Κώστας, -γεια σου!

Δεν τους είχα ξανά δει στην ζωή μου αλλά κατάλαβα ότι έχω 49 αδέρφια. Αρχίζουμε λοιπόν να γράφουμε χιλιόμετρα. Μάλγαρα είμαστε αργά και έχουν φύγει οι περισσότεροι.

Κρίμα λένε θα κάναμε λίγο κερκίδα. Δεν κοιμάται κανείς, συζητήσεις, γέλια, πειράγματα, θα μας την "πέσουν" εδώ, εκεί, στον γυρισμό. Έχω λίγο άγχος αλλά ''μπλεξίματα για σένανε πολλά στ' αρχίδια μας τα γράφουμε κι αυτά'...

Τα 2 ψυγεία είναι γεμάτα με "καύσιμα", μας κερνάνε αλλά εγώ δεν πίνω ποτέ πριν τον πόλεμο.Θέλω να είμαι καθαρός για την μεγάλη μάχη. Τα πούλμαν πολλά, πηγαίνουμε σχετικά αργά και τα απότομα φρεναρίσματα πάρα μα πάρα πολλά. που να κοιμηθείς;

Κάνα μισάωρο κοιμηθήκαμε και έχει κι όλας ξημερώσει.

Αδερφέ σαντουιτσάκι; Ευχαριστώ ρε αδερφέ έχω.

Τυρόπιτα; Όχι ευχαριστώ να 'σαι καλά...

Ξαφνικά το κομβόι σταματάει, τι έγινε ρε;

Μαθαίνουν οι οδηγοί ότι έχουν τρακάρει λεωφορεία. Χτύπησε κανείς ρωτάνε όλοι; Όχι όλα καλά

Όσοι πάμε τόσοι γυρίζουμε λέει ένας μεγαλύτερος σε ηλικία. Πλησιάζουμε αφίδνες, κατά διαστήματα φωνάζουμε κάνα σύνθημα να ξεχάσουμε την κούραση και να πάρουμε λίγο ψυχολογία η ουρά είναι μεγάλη και αρχίζουμε να κάνουμε λίγο κερκίδα με τους υπόλοιπους.

Φαΐ, νερό, κατούρημα πριν την μάχη...

Πλησιάζουμε σιγά σιγά τα μπατσάκια.

Ένας υποτυπώδης έλεγχος, κανένα πρόβλημα και φύγαμε!

Μπαίνουμε μέσα στην χαβούζα και αρχίζουν τα γνωστά συνθήματα. Φτάνουμε στο γήπεδο και σκέφτομαι αν θα τα καταφέρουμε μετά από τέτοια ταλαιπωρία. Λέω δε γαμιέται "θα αφήσω την ζωή μου σ ένα πέταλο που θα φωνάζει ΠΑΟΚΑΡΑ σ αγαπώ"

Και ναι είμαστε μέσα. Τα πρώτα πανό μπαίνουν και αρχίζουν τα γαλλικά προς καμιά 20αρια ζέλες, 4 παρά κάτι όλα αυτά.

Μπαίνουν όλοι σιγά σιγά και αρχίζουμε να κάνουμε κερκίδα.

Τι και αν φάγαμε τέτοια ταλαιπωρία, τι και αν θέλει 3 ώρες ακόμα να αρχίσει το παιχνίδι. Δώσε δώσε, πάμε άντε φωνή όλοι ρεεεεεεε!

Αρχίζουν οι ζέλες να πληθαίνουν, εμείς εκεί στην τρέλα μας. Αρχίζουν κάτι βλαχομαγκιές με τα στυλό, απαντούν οι δικοί μας, πλησιάζουν 3-4 δικοί μας εκεί κοντά, κατεβαίνουν στην τάφρο αυτοί, μπαίνει και αστυνομία στο χορό γίνεται ένας ψιλό χαμός αλλά δε βαριέσαι Ελλάδα είσαι.

Συνεχίζουμε να δίνουμε πόνο και σε μια φάση που δεν θυμάμαι τι λέγαμε κοιτάζω απέναντι και βλέπω αναμμένα φλας...

Αντιγράψτε πουτ@ν#ς, φτάστε μας αν μπορείτε ρεεεε

βου βου βούλγαροι

ε ε έλληνες

Με όλη μου την ψυχή και όσες δυνάμεις έχω, φωνάζω και χοροπηδάω λέγοντας το ''Εδώ και τόσες χιλιάδες χρόνια...'' ''Βάλτε φωτιά κάψτε καλά...΄' κοιτάζοντας τον χαβουζιακό ουρανό.

Αρχίζει να ρίχνει καρέκλες, οι ζέλες έχουν σηκώσει κασκόλ, σημαίες, ζακέτες και πάνε να δώσουν σύνθημα

Εμείς; Βγάλτε μπλούζες όλοι, όλοι ρεεεεε!!!

Πάμε ooo ΠΑΟΚΑΡΑ έχω τρέλα μες το μυαλό όπου και να παίζεις πάντα θα σ' ακολουθώ...

Κοίταζαν σαν χαζοί οι άλλοι!

Γύρω στις 8 παρά κάτι παρακαλώ, μπήκαν όλες οι ζέλες μέσα. Α ρε π@στ#δες και να ήμασταν ξεκούραστοι......

Μέχρι το πρώτο γκόλ οι ζέλες δεν υπήρχαν. Αρχίζουμε και πέφτουμε κάπως γαμώ, πάρε και το 2 πάρε και το τρίτο και ΤΕΛΟΣ

Βγήκε η κούραση, βγήκε το παράπονο για το ότι η ομάδα ΓΙΑ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ δεν ακολούθησε τον κόσμο, όλοι κομμάτια!

Προς το τέλος που κατάλαβα ότι όλα τελείωσαν ήθελα να κάνω κερκίδα για να πουλήσω κι άλλη τρέλα στις ζέλες αλλά τα αδέρφια δεν...

Αυτό ήταν να είμαστε γεροί να το ξανακάνουμε. Η επιστροφή ήταν πολύ σύντομη και όλοι ξεραθήκαμε στον ύπνο.

Υ.Γ.1. Μας έφαγαν τα παχυλά συμβόλαια, οι καρέκλες της ΠΑΕ, τα βιντεάκια της προπόνησης, το fb και άλλες βλακείες και έχει χαθεί το πάθος και η καύλα για την ομάδα.Ivan έτσι δεν γίνεται δουλειά, άλλαξε τα όλα χθές

Υ.Γ.2. Ζέλες είστε αστείοι, σας πήρα την κερκίδα μέσα στο σπίτι σας, μετά απ' όλο αυτό το ταξίδι και μπαίνοντας 4 ώρες πριν το παιχνίδι μέσα στο γήπεδο. Η συνέχεια ήταν δική σας ΑΛΛΑ αν βοηθούσε λίγο η ομάδα δεν θα υπήρχατε μέχρι τέλους.

Υ.Γ.3. Η μεγαλύτερη Ο Π Α Δ Ι Κ Η εκδρομή ήταν αυτή. Στον δρόμο, έξω από το ΟΑΚΑ και μέσα ζήτημα αν είδα 10 γυναίκες όλες κι όλες. κάπου ακούστηκε ότι τα πούλμαν ήταν 150. Οι οδηγοί μας έσκασαν στα γέλια. αυτά για τα σκουλήκια,

Και επίσης ο γνωστός "οπαδός'' τους που έχει το μεγαλύτερο ταξιδιωτικό γραφείο στην Θεσσαλονίκη θα έπρεπε να ντρέπεται με ΟΛΑ ΤΑ ΣΑΠΑΚΙΑ λεωφορεία που έστειλε. Ευτυχώς δεν είχαμε άλλα θέματα...

Υ.Γ.4. Αν μου έλεγαν μετά το μάτς με τον γαύρο ότι θα χάσουμε 1-4 στον τελικό πάλι τα ίδια θα έκανα και θα αισθανόμουν και εννοείτε ότι πάλι θα κατέβαινα

Υ.Γ.5. Συγγνώμη αν κούρασα, αν έκανα λάθη αλλά τα είπα όπως μου βγήκαν

Σας ευχαριστώ και

"ΕΜΕΙΣ ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΖΩΗ ΑΕΤΕ ΑΕΤΕ ΔΙΚΕΦΑΛΕ''