Σε έχω δει, κάπου σε ξέρω

Από τις πρώτες πινελιές της κοινής τους πορείας στις ακαδημίες του ΠΑΟΚ μέχρι την αναβίωση αυτής της σύνδεσης με την Εθνική, το ποδόσφαιρό τους μοιάζει με μελωδία που ξαναπαίζεται, πάντα διαφορετική, αλλά πάντα οικεία.

Στην Κ17, τη σεζόν 2018/19, ήταν παιδιά ακόμα. Ο Τζόλης λες και γεννήθηκε με αυτό το... φονικό ένστικτο και μία ατελείωτη δίψα για γκολ, έγραψε 29 τέρματα σε 25 αγώνες. Ο Κωνσταντέλιας, πιο δημιουργός, παρά «εκτελεστής», με 4 γκολ και 13 ασίστ, έραβε και ξήλωνε τις επιθέσεις.

Η μπάλα κυλούσε από τον έναν στον άλλον, σαν να ήξεραν πάντα που θα βρίσκεται ο άλλος, πριν καν συμβεί.

Μεγαλώνοντας, βρέθηκαν και πάλι μαζί στην Κ19. Μία σεζόν, μιάμιση βαριά, δεν έχει σημασία. Ήταν αρκετό για να χαράξουν μια διαδρομή που τους έκανε πρωταθλητές.

Ο Τζόλης συνέχιζε να σκοράρει (19 γκολ, 8 ασίστ) και ο Κωνσταντέλιας να υφαίνει παιχνίδι (6 γκολ, 5 ασίστ). Στην ίδια ομάδα με τον Κούτσια, μια φουρνιά που προοριζόταν για σπουδαία πράγματα.

Κι όμως, οι δρόμοι τους στις μικρές Εθνικές ομάδες δεν διασταυρώθηκαν συχνά. Ίσως μια φορά, ίσως καμία.

Ο Τζόλης κάποτε είχε πει πως θα ήθελε να παίξει ξανά μαζί του, αλλά η στιγμή σαν να άργησε (σ.σ. αν σκεφτεί κανείς τι είδαν στο Hampden Park τα ματάκια μας). Ώσπου, ήρθε η Σκωτία. Και εκεί, μέσα σε 44 επαφές με την μπάλα, 73 λεπτά ποδοσφαιρικής μαγείας, το παρελθόν ξαναζωντάνεψε.

Ήταν μια επιστροφή στις ρίζες.

Οι ίδιες κινήσεις, η ίδια χημεία, το ίδιο άγγιγμα στην μπάλα που κάνει το δύσκολο να μοιάζει εύκολο.

Η Εθνική ομάδα έγινε το νέο τους σπίτι, όπως κάποτε ήταν η ακαδημία του ΠΑΟΚ. Και τώρα, το ταξίδι τους συνεχίζεται, αυτή τη φορά σε μεγαλύτερη σκηνή.

Γιατί κάποιες συνεργασίες δεν τελειώνουν ποτέ.

Απλώς περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να ανθίσουν ξανά.