Πώς γίνεται;

Αντ' αυτού, χαμήλωσες ουσιαστικά το βλέμμα, χαμογέλασες κι απάντησες με τόσο μεγαλείο και τόση απλότητα συνάμα: «Γεια σας».  

Πώς γίνεται ένα τέτοιο βουνό να φέρεται τόσο ταπεινά;

Η σύντομη κουβέντα, αρκούσε για να διαλύσει την κατάντια αυτής της πόλης. Τις φήμες, τη μεμψιμοιρία και την κακοτυχία που τρώνε τις σάρκες του Δικεφάλου.

Απλός, ανοιχτός και τόσο ευγενικός, μέσα σε λίγα λεπτά επιβεβαίωσες τις υποψίες μου. Έδειξες ότι υπήρχε λόγος για τη στήριξη που τόσο απλόχερα δώσαμε σε κάποιους ανθρώπους. Που τους πιστέψαμε και συνεχίζαμε να το κάνουμε.

Ένας άνθρωπος που πρόσφερε τόσα πολλά, και ζήτησε τόσο λίγα. Θαρρείς πως ένιωθε υπόχρεος σε κάθε ΠΑΟΚτσή, σε κάθε συνομιλητή. Λες και χρωστούσε κάτι.

Έφτασε λοιπόν η μέρα να καταλάβουμε, ή μάλλον να θυμηθούμε, πόσα σου χρωστάμε. Για τον μεγάλο και καθημερινό αγώνα σου προς όφελος της ομάδας. Για το ζήλο που έδειχνες ώστε να γίνει ο ΠΑΟΚ λίγο καλύτερος. Για τη δόξα που έφερες και στην Ελλάδα.

Και θα το θυμηθούμε, με τον πιο πικρό τρόπο. Σήμερα, γίναμε φτωχότεροι.

Πώς γίνεται ένα τέτοιο θηρίο να γονατίζει;

Φαντάσου. Το όνομά σου και μόνο, αρκεί για να μας θυμίζει, να μας μαθαίνει και να μας κρατάει. Το κενό σου, κάτι παραπάνω απο δυσαναπλήρωτο.

Καλό ταξίδι, μεγάλε Ποικιλίδη.