Τα χτυπήματα του Πιλάβιου

Η πορεία του β΄ γύρου ταρακούνησε το σύστημα που από τον Αύγουστο είχε χρήσει πρωταθλητή τον πολυμετοχικό αφήνοντας μόνη εκκρεμότητα για τον Μάϊο την επίσημη απονομή του τίτλου. Ο Π.Α.Ο.Κ. ως ένα ασταμάτητο άτι όδευε με μαθηματική ακρίβεια προς την κορυφή. Την ίδια ώρα, οι γείτονες εκείνοι που έταξαν στη ζωή τους να δουν την ομάδα μας μια μέρα να διαλύεται ανέβασαν σφυγμούς, απώλεσαν τον ύπνο τους και με κεριά, ανά χείρας, ίσα με το μπόι τους συνωστίζονταν στα ξωκλήσια της περιοχής, με την ευχή να μην στέφονταν πρωταθλητής ο δικέφαλος γιατί αλλιώς θα έπρεπε, ως αθλητικοί πρόσφυγες, να μετακομίσουν σε άλλες πολιτείες...

Πλησίαζε το παιχνίδι της παπαναστασίου που περίμενε ο κάθε ανησυχούν αντίπαλος μήπως και, επιτέλους, ανακόπτονταν το σάλτο μας στην πρωτιά. Ο Θόδωρος που είναι της ποδοσφαιρικής πιάτσας οσφρίζονταν την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και ανησυχούσε.

Ο ορισμός του διαιτητή αργούσε και το πράγμα μύριζε μαγείρεμα. Και, τελικά, η κατσαρόλα έβγαλε το όνομα «σπάθας» που στην καθομιλουμένη, εδώ και δέκα χρόνια, συμβολίζει τη απόλυτη διαπλοκή στη διαιτησία. Όπως κανείς με το όνομα «Ρωχάμης» δεν γίνεται να ντυθεί ποτέ αστυνομικός έτσι μετά τα αίσχη με τις κασέτες του Τριανταφυλλόπουλου το όνομα «σπάθας» θα έπρεπε να απαγορευτεί για κάθε υποψήφιο διαιτητή ακόμα και εάν επρόκειτο για απλή συνωνυμία...

Προέβη, λοιπόν, ο Πρόεδρος σε προληπτικό διάβημα στην Ε.Π.Ο. και η σε προσωπικό επίπεδο απάντηση του Πιλάβιου ήταν «να μην ανησυχεί καθόλου, το καρπούζι θα κόβονταν στην μέση ακριβώς», ενώ και ο ίδιος ο δήμιος με τη σφυρίχτρα συμβούλευε υπομονή για του λόγου το αληθές.

Διάβασα προχτές, 26-6-2010, δηλώσεις του συνεργάτη του Ρεχάγκελ, Γιάννη Τοπαλίδη, που διευκρινίζε ότι εδώ και 5 περίπου μήνες (ας πούμε από τον Φεβρουάριο) ήταν γνωστό στην ομοσπονδία ότι θα αποχωρούσε το τεχνικό τιμ μετά το μουντιάλ. Κάνω τους υπολογισμούς μου και συμπεραίνω ότι ο Πιλάβιος θα πρέπει να τα βρήκε, λοιπόν, με τον Σάντος αμέσως μετά.

Ενώ, λοιπόν, ο Π.Α.Ο.Κ. πήγαινε «τρένο» η πράσινης απόκλισης ομοσπονδία μέσω του Προέδρου της επιχείρησε την ίδια εποχή δύο δυνατά χτυπήματα σε βάρος της ομάδας μας. Το πρώτο με τον προσεταιρισμό του πετυχημένου μας τεχνικού που κρατούσε γερά τα γκέμια του καλπάζοντος ασπρόμαυρου αλόγου και το δεύτερο με τον διορισμό του κατάπτυστου σπάθα σε ένα παιχνίδι που εάν κερδίζαμε θα βγαίναμε κορυφή γιατί ο βάζελος είχε και μία εκκρεμότητα με την άλλη λαίλαπα του ποδοσφαίρου στο ΟΑΚΑ, όπου στο τέλος έχασε  όπως το ανέμενε δηλαδή...

Μιλάμε για την περίοδο που έτριζαν τα θεμέλια του πολυμετοχικού από διοικητικές αναταράξεις και αγωνιστική μετριότητα κάτι που από μόνο του υπονόμευε την όποια προοπτική να στεφθεί πρωταθλητής. Και ο Πιλάβιος ήρθε να αποψιλώσει τον ανερχόμενο στην κορυφή Π.Α.Ο.Κ. με μία ενέργεια άμεσης τρικλοποδιάς που έλαβε χώρα στην παπαναστασίου και μία άλλη ενέργεια μελλοντικής προοπτικής αποστερώντας από τον σύλλογο τον τεχνικό της ηγέτη και από τη διοίκησή μας ένα αξιόπιστο και δουλευταρά συνεργάτη.

Ο Πορτογάλος καλά έκανε και έφυγε εάν αυτό έκρινε για τον εαυτό του ως σωστό. Κανείς δεν μένει στον Π.Α.Ο.Κ. με το ζόρι. Ο Πιλάβιος όμως, ενήργησε υποχθόνια αφού με το καλημέρα παρέδωσε διαπιστευτήρια πράσινης υποταγής λειτουργώντας ως ασπίδα ενάντια σε ό,τιδήποτε αμφισβητήσει αυτήν την κυριαρχία.

Οχι ότι δεν το φανταζόμασταν αλλά έτσι, για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε, καλά είναι να τα λέμε. Ποτέ ξανά να μην εμπιστευτούμε τις οχιές της ομοσπονδίας. Δεν έχουν το σθένος να αποφύγουν την εκδούλευση στα καρκινογόνα αφεντικά του Ελληνικού ποδοσφαίρου.

Εμείς είμαστε Π.Α.Ο.Κ. και φίλοι δεν υπάρχουν πουθενά. Μόνο χαμερπείς εχθροί και ας έχουμε τον νου μας.