Ο θάνατος του τίκι-τάκα!

Παραπονιέσαι, βέβαια, για το ότι δε λειτουργεί το mute στο τηλεκοντρόλ και συνεχίζεις να το κοπανάς σαν νεάντερταλ μπας και δουλέψει και σταματήσεις να ακούς τα μαργαριτάρια του Θεοφιλόπουλου και του Μπακόπουλου. Αχχ, δημόσια τηλεόραση...

Στο προκείμενο, το Μουντιάλ της Βραζιλίας παρουσιάζει τρεις διαφορετικές ποδοσφαιρικές σχολές, ποδοσφαιρικές επιρροές, στυλ ή τακτικά μοντέλα που συγκρούονται αναμεταξύ τους σε μία προσπάθεια καθεστωτικής επιβολής. Γι' αυτό και το θέαμα είναι κι έπεται συναρπαστικό.

Το λατινοαμερικάνικο στυλ, διαφορετικό από τα προηγούμενα χρόνια, θαρρείς πως περιμένεις τους κύριους εκφραστές του κι αντιπροσώπους του, τη Βραζιλία και την Αργεντινή, μα το αρχικό δείγμα προβάλλει εκπλήξεις. Την Ουρουγουάη περίμενες, η Χιλή έσκασε δυναμικά. Ταχυδυναμική ομάδα, σύνολο με εξαιρετική φυσική κατάσταση κι αθλητικότητα, ποδοσφαιρικό θράσος/τσαμπουκάς, σεβαστή τακτική παιδεία. Με παίκτες-προσωπικότητες στην ομάδα, αλλά χωρίς βεντετισμούς. Παρόμοιο παράδειγμα το σκληροτράχηλο Μεξικό, στη ζώνη της Κεντρικής Αμερικής, με εμφανή, ωστόσο, την Λατινοαμερικάνικη επιρροή.

Το Αφρικανικό μοντέλο ομάδων που ζουν στον αστερισμό του ενός. Του μεσσία, του αστέρα που θα αλλάξει την ποδοσφαιρική μοίρα ενός έθνους. Ο Ετό για το Καμερούν, ο Ντρογκμπά ή ο Τουρέ ,τώρα, για την Ακτή Ελεφαντοστού, ο Γκίαν Ασαμόα για τη Γκάνα, με εξαίρεση στον κανόνα την πειθαρχημένη στο καρότο και μαστίγιο του Χαλίλχοτζιτς, Αλγερία.

Οι Αφρικανικές ομάδες στηρίζονται στις ατομικές εμπνεύσεις μέσα στο γήπεδο, παίζοντας συνολικά ένα ποδόσφαιρο άναρχο, χωρίς τακτική προσήλωση, με άπειρα τρεξίματα, αλλά μη τακτικά, με προπονητές μέτριους που μετά το πέρας κάθε διοργάνωσης αντικαθίστανται ελαφρά τη καρδία. Οι Αφρικανικές ομάδες παρότι έχουνε το ταλέντο ατομικά με παίκτες εξαιρετικούς στο ένας εναντίον ενός, πληρώνουν την έλλειψη τακτικής παιδείας και σίγουρα προσήλωσης σε κάποιο πλάνο. Θέμα προπονητή προσωπικότητας.(βλ.Χαλίλχοτζιτς).

Τέλος, το σύγχρονο Ευρωπαϊκό. Ομάδες, συνολικά καλές, με έμφαση στην τακτική και με ποδοσφαιριστές με σημαντικές ικανότητες, κυρίως στον άξονα της μεσσαίας γραμμής. Ολλανδία, Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία πρώτου επιπέδου, Κροατία, Βέλγιο, Ελβετία ακόμα και Βοσνία δευτέρου, αλλά όχι αμελητέου επιπέδου.

Το τέλος μιας εποχής έγραψε στην αυτοκριτική της η Marca. Ο θάνατος του τικι-τακα. Το Ισπανικό μοντέλο, της πεπερασμένης, πλέον, ποδοσφαιρικής τους αυτοκρατορίας, απερχόμενης Παγκόσμιας Πρωταθλήτριας του 2010 και με κατακτήσεις του Ευρωπαϊκού Κυπέλου το 2008 και το 2012, έκλεισε μάλλον γρήγορα και με συνοπτικές διαδικασίες τον κύκλο του. Κι αυτό είναι ενθαρρυντικό, καθώς το ποδόσφαιρο δείχνει να εξελίσσεται συνέχεια. Η Χιλή, μετά την Ολλανδία τους προσγειώνουν στην πραγματικότητα.

Πρώτα, ο άρτια προσαρμοσμένος κι εκσυγχρονισμένος, Λουίς Φαν Χάαλ εφαρμόζει το μοντέρνο 3-5-2, που εξελίσσεται κι αναπροσαρμόζεται στη διάρκεια του αγώνα πότε σε 5-3-2, 5-4-1 σε κατάσταση άμυνας ή 3-4-3, 4-4-2 (πιο ισορροπημένα) σε κατάσταση κατοχής μπάλας, μαζικής επίθεσης. Χαμηλός μέσος όρος ηλικίας, φρέσκα πνευμόνια για full back, καλά και ψηλά κορμιά στον άξονα, τεχνίτες και σφαίρες μπροστά (τι καλύτερο από Ρόμπεν-Σνάιντερ). Σε συνάρτηση και με τα παιδικά λάθη της Ισπανικής άμυνας, το κοντέρ γράφει 5.

Χθεσινοβραδυνή παράσταση, replay, αναμασούλημα του Χιλιανού κόουτς του πρώτου ισπανικού κάζου. Η ταχυδύναμη ομάδα της Χιλής σε παράταξη 3-5-2 με ψηλό κι ασφυκτικό πρέσινγκ(με μπροστάρη την ταλαντούχα πριμαντόνα,Αλέξις Σάντσες) στην κουρασμένη-κορεσμένη ομάδα του Ντελ Μπόσκε, σπάει τη συνοχή τους, κομματιάζει το κέντρο γεμίζοντας το με δύναμη στον άξονα Βιδάλ-Μεδέλ και ρολίστες, παίζει με δύο full back που σκάνε Αθπιλικουέτα και Άλμπα, κρατάει ψηλά τις γραμμές και ξεθεώνει τους φούριος ρόχας. Καθαρό 2-0. Μία παράσταση υψηλής τακτικής που βασίζεται στη συνολική λειτουργία μιας ομάδας. Γιατί, το σύγχρονο ποδόσφαιρο απαιτεί ένα σύνολο που θα επιτίθεται συνολικά και ομαδικά και με τους 10. Με έμφαση στην αθλητικότητα και στην άρτια φυσική κατάσταση για συνεχή τρεξίματα σε υψηλό ρυθμό. Γιατί το ποδόσφαιρο της ανούσιας κατοχής χθες βράδυ ηττήθηκε κατα κράτος. Ταχύ επιθετικό transition, δύναμη στον άξονα, πολλές και γρήγορες εναλλαγές-συνεργασίες, ομάδα που λειτουργεί συλλογικά μες στο γήπεδο. Γι' αυτό και δηλώνω απροκάληπτα fan της Χιλής και του Μεξικό.

Ο δρόμος για τα φαινομενικά φαβορί είναι μακρύς. Τα ισχυρά αουτσάιντερ/underdogs είναι εδώ στο σύγχρονο ποδοσφαιρικό στερέωμα. Τα κλωτσοσκούφια προσφέρονται για καλές προπονήσεις. Δυσκολεύομαι να προβώ σε σχόλιο ποδοσφαιρικού περιεχομένου αναφορικά με την Εθνική. Αλλά, αύριο αν σέβεσαι τον εαυτό σου τα τρεχαντήρια του Τραπατόνι τα βάζεις στο διάδρομο λαχανιασμένα.

ΥΓ.1. Ολόκληροι Τέβες και Μπανέγα έμειναν εκτός τουρνουά για λόγους πειθαρχίας. Εθνική ομάδα σημαίνει να υπερασπίζεσαι κάποιες αρχές και αξίες. Είναι μακροσκελής η κουβέντα.

ΥΓ.2. Βλέποντας τον Ιτάνζ, ο Γλύκος μου έφερε κάτι σε Ντίνο Τζοφ και Λεβ Γιασίν.