Δεν ξεχνώ τους ήρωες!

Είναι στιγμές που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στο χρόνο και δεν πρόκειται ποτέ, όσα χρόνια κι αν περάσουν να ξεχαστούν. Τέτοιες ημέρες, 19 χρόνια πριν, έλαβαν χώρα τα τραγικά γεγονότα στο οδόφραγμα  της Δερύνειας... Τότε που ο χρόνος σταμάτησε απότομα για δύο παλικάρια, τότε που ολόκληρο το ελληνικό έθνος παρακολουθούσε με ρίγος και συγκίνηση τα τεκταινόμενα στη μαρτυρική μεγαλόνησο.

Το ημερολόγιο έγραφε 11 Αυγούστου 1996. Η συμβολική πορεία επτά χιλιάδων μοτοσυκλετιστών, που είχε ξεκινήσει στις 2 Αυγούστου από την πύλη του Βραδενβούργου στο Βερολίνο, είχε φτάσει στο οδόφραγμα της Δερύνειας, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη της Αμμοχώστου... το Βαρώσι μας! Μια πορεία ειρηνική και καθαρά συμβολική. Για να καταδειχθεί για ακόμα μία φορά παγκοσμίως το πρόβλημα κατοχής της Κύπρου.

Εκεί οι μοτοσυκλετιστές βρήκαν απέναντί τους τούς Τούρκους κατακτητές. Στρατός, αστυνομία και ορδές των «Γκρίζων Λύκων» ήταν σε ετοιμότητα να εκτελέσουν κατά γράμμα τη διαταγή του Ραούφ Ντενκτάς και να μην αφήσουν κανέναν να ολοκληρώσει την πορεία και να φτάσει στο τέρμα της, στην πανέμορφη Κερύνεια... όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός.

Έτοιμοι και καλά προετοιμασμένοι για επεισόδια Τούρκοι, τα οποία δεν άργησαν να ξεκινήσουν...

Ανάμεσα στους διαδηλωτές και ο πατέρας της 19χρονης σήμερα Αναστασίας, ενός κοριτσιού σύμβολο του τραγικού και άδικου θανάτου ενός πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ της, ενός ήρωα: του ΤΑΣΟΥ ΙΣΑΑΚ.

Στην προσπάθειά του να βοηθήσει έναν συμπατριώτη μας Ελληνοκύπριο, ο ΤΑΣΟΣ εγκλωβίζεται ανάμεσα σε αφηνιασμένους λύκους (ναι, χωρίς εισαγωγικά), όπου τον ρίχνουν κάτω από τη μηχανή του και με δολοφονικά και λυσσαλέα χτυπήματα με σιδηρολοστούς, ξύλα και κλοτσιές του κόβουν ξαφνικά το νήμα της ζωής στα 24 του χρόνια... τα κοπρόσκυλα... Δακρύζω ακόμα και σήμερα, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις λιγοστές αράδες στη μνήμη ΤΟΥΣ, από την αδικία και ένας κόμπος μου πνίγει το λαιμό. Δολοφόνοι!

Η κηδεία του άτυχου ήρωα ορίζεται για τις 14 Αυγούστου. Την ημέρα εκείνη, μία μερίδα διαδηλωτών κινείται προς το οδόφραγμα για να αφήσει λίγα λουλούδια και στεφάνια στη μνήμη του αδικοχαμένου ΤΑΣΟΥ. Ανάμεσα τους και ένας λεβένταρος, ο ΣΟΛΩΜΟΣ ΣΟΛΩΜΟΥ, ξάδελφος του ΤΑΣΟΥ. Μην μπορώντας να χωρέσει ο νους του τον τρόπο που «έφυγε» ο ξάδελφός του, αποφασίζει να προβεί σε μία άλλη συμβολική κίνηση: «Ποιοι είστε εσείς κύριοι και τι θέλετε στον τόπο μου; Δεν σας αναγνωρίζω! Πάρτε τη σημαία σας και δρόμο από τα μέρη μου»... Κάπως έτσι, σίγουρα, θα σκέφτηκε και αφού ξέφυγε στιγμιαία της προσοχής των κυανόκρανων έτρεξε στον ιστό της σημαίας του ψευδοκράτους για να την κατεβάσει... Όλοι του φώναζαν απεγνωσμένα να γυρίσει πίσω... «Σφράγισε» τ' αυτιά του και δεν άκουγε κανένα! Έτσι κάνουν οι ΗΡΩΕΣ, καμιά φορά! Σφραγίζουν τ' αυτιά τους...

Και άρχισε να ανεβαίνει αγνοώντας τον θάνατο που παραμόνευε... Και που τελικά... ήρθε! Το χέρι του Τούρκου υπουργού Κενάν Ακίν πάτησε τη σκανδάλη και η σφαίρα διαπέρασε τη καρωτίδα του ΗΡΩΑ... το τσιγάρο έπεσε από τα χείλη του... τα χέρια πάγωσαν και γλίστρησαν πάνω στον ιστό... Και ο ήλιος «έσβησε» στα 26 για τον ΣΟΛΩΜΟ!

Θυσίες από δύο αθάνατες ψυχές που θα μείνουν για πάντα σύμβολο της ελευθερίας! Σαν ένα άσβεστο κερί, σαν ένα καντήλι που θα σιγοκαίει για πάντα εκεί στην Δερύνεια φωνάζοντας παντού, σε όλο τον κόσμο, ότι αυτός είναι ο τόπος μας και ότι ο αγώνας για την ελευθερία είναι αέναος και δεν λογαριάζει κανέναν... ούτε καν το θάνατο!

ΑΔΕΛΦΙΑ ΖΕΙΤΕ!

Ντίνος Λαζαρίδης

ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚάρα μου,

ζω μόνο για σένα ομαδάρα μου!