Γίγαντες και νάνοι!

Αυτός με τη μαεστρία του και τα παιδιά μας με την ψυχή τους μάς έκαναν όλους περήφανους για τη χθεσινή μεγάλη ευρωπαϊκή βραδιά που μας χάρισαν, η οποία δεν ήθελε και πολύ για να γίνονταν ακόμα μεγαλύτερη... (αχ, ρε ψηλέ, γμ το φελέκι μου μέσα!).

Δεν με νοιάζει η κατοχή, δεν με νοιάζει το 5-3-2 που παίζαμε στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα. Με το θηρίο παίζαμε! Ε, πώς θα το παίξεις το θηρίο; Mε αφέλεια και άγνοια κινδύνου; E, όχι βέβαια! Γνωρίζεις τις δυνάμεις σου και απλώνεις ανάλογα το πάπλωμα. Μία ομάδα που κυριολεκτικά μας «έπνιγε» ώρες-ώρες, την αντιμετωπίσαμε προτάσσοντας την ψυχή, την οργάνωση, την αλληλοκάλυψη και κυρίως την αυτοσυγκέντρωση σε όλο τον αγώνα. Και τα πήγαμε περίφημα!

Παίζεις με την Ντόρντμουντ και καταφέρνεις να τη «δαγκώσεις» πρώτος με τη γκολάρα του Μακ. Και πλησιάζεις πολύ κοντά στο δεύτερο, χάρη στην ποδοσφαιρική διάνοια του Μπερμπάντοφ! Και που, αν και δέχεσαι ένα κρύο γκολ, φτάνεις και πάλι μία ανάσα από το δεύτερο, την ώρα που ο μαχητής Ζάιρο βάζει πλάτη τον προσωπικό του αντίπαλο, παίρνοντας του ταυτότητα, ρολόγια, καδένες και φυλαχτά, αλλά αντί να πασάρει στον αμαρκάριστο Βούλγαρο προτιμά να πλασάρει ο ίδιος... Κρίμα! Πολύ κρίμα! Αγγίξαμε το θαύμα!

Γίγαντες

Ποιοι άλλοι; H ομάδα, ο κόουτς και ο κόσμος. Όλα τα παλικάρια κατέθεσαν πνευμόνια και ψυχή. Με πρωτεργάτες τον αρχοντικό και συνάμα συγκινητικό αρχηγό μας, τον Αλέξανδρο Τζιόλη (ναι, τον αργό σα νταλίκα... το βάζελο, ντεεε – ρε, δεν είμαστε με τα καλά μας με αυτά που ακούμε από ορισμένους!) και τον συγκλονιστικό Τζαβέλλα, που και αυτόν τον έχουμε φάει με τη μίρλα μας (τον τσίχλα, ντεεε... τον σέλφι... αυτόνα με το ζελέ στο μαλλί!). Και με τους υπόλοιπους να ακολουθούν από κοντά. Με ένα Βίτορ, σκέτο ατσάλι, με έναν Κόστα βράχο, για τον οποίο πολύ ευχαρίστως θα πάρω πίσω όσα του έχω σούρει, με το καταπληκτικό μελλοντικό (πολύ σύντομα πιστεύω) δεξί μπακ-χαφ της Εθνικής ομάδας και μιλώ, φυσικά, για τον Δημητράκη Κωνσταντινίδη, η ομάδα μας απέδειξε ότι όσοι την θεωρούσαν εύκολη λεία στο στόμα των Γερμανών, λογάριαζαν χωρίς την Παοκτσήδικη ευρωπαϊκή ψυχή. Και κυρίως λογάριαζαν χωρίς τη μεγάλη κλάση του Μακ και το ποδοσφαιρικό μεγαλείο του τεράστιου Βούλγαρου που θα κλείσει φέτος πολλά σπιτάκια στο ελληνικό πρωτάθλημα της σαπίλας και της διαφθοράς. Δεν έχω παράπονο και από τους υπόλοιπους (λέω ένα μικρό ψεματάκι, αλλά δεν θα επεκταθώ – στηρίζω και κάνω υπομονή, όπως πρέπει να κάνουμε όλοι μας, αφήνοντας κατά μέρους τις γνωστές μας γκρίνιες για το παραμικρό!).

Ιγκόρ Τούντορ. Ένας δουλευταράς προπονητής που παρέταξε μία ομάδα διαβασμένη και έτοιμη για την υπέρβαση. Νέος, φέρελπις, οξυδερκής. Βλέπει, φωνάζει, κρατάει σε εγρήγορση την ομάδα. Τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς; Μαζί σου, Ιγκόρ!

Ατμόσφαιρα καταπληκτική! 25.000 κόσμος με φωνές, πανό και παλμό έδιναν τη δύναμη στην ομάδα να εξισορροπήσει, όσο αυτό ήταν δυνατόν, τη διαφορά δυναμικότητας, που ομολογουμένως υπήρχε. Η Τούμπα ντύθηκε στα καλά της από νωρίς και φόρεσε το ευρωπαϊκό της κουστούμι για ακόμα μία φορά... για ακόμα μία μεγάλη βραδιά. Η μετάγγιση ψυχολογίας, δύναμης και πίστης από τον κόσμο στα παιδιά του ΠΑΟΚ, απόλυτα επιτυχής!

Νάνοι

Και πάμε στους νάνους. Πρώτα απ' όλα οι αδελφοποιημένοι και δασκαλεμένοι άριστα από τους οπαδούς του εξαφανισμένου στη γ' εθνική κίτρινου ελληνικού καρναβαλιού, οι στημένοι να προκαλέσουν επεισόδια γερμαναράδες για να προκληθούμε και να ανταπαντήσουμε. «Τυράκι» στην καθομιλουμένη! Σε ποιο άλλο γήπεδο της ευρώπης θα πήγαιναν και θα το έκαναν αυτό; Πως πέρασαν τόσους πυρσούς; Το υποπτευόμασταν ότι κάτι θα συνέβαινε και όντως είχαμε δίκιο! Ευτυχώς, βέβαια, την ώρα του αγώνα η αντίδραση του κόσμου ήταν σχεδόν άψογη. Νάνοι, λοιπόν, οι χειραγωγημένοι γερμανοί μικροπρεπείς οπαδοί.

Και πάμε στη λήξη του αγώνα! Γιατί, ρε παιδιά; Δηλαδή, πόσες φορές πρέπει να μας πουν ότι η UEFA δεν αστειεύεται και ότι η ομάδα κινδυνεύει; Αυτό είναι αγάπη για την ομάδα; Άντε και δεν μπαίνανε τα ΜΑΤ και οι σεκουριτάδες! Τι θα γίνονταν; Θα είχαμε μάχη; Ποιος θα έβγαινε «νικητής»; Μήπως ο χαμένος θα ήταν ο ΠΑΟΚ και τελικά όλοι εμείς;

Οι σύνδεσμοί οφείλουν να συγκρατούν και να νουθετούν τους πιο θερμόαιμους. Το οφείλουν στην ομάδα που αγαπούν και σε κάποιους ανθρώπους που έχουν έρθει και έχουν δώσει όραμα και στόχους στα πιο τρελά μας όνειρα. Ένας νέος μεγάλος ΠΑΟΚ γεννιέται και είναι κρίμα οι απερισκεψίες της στιγμής να μας σταματούν και να μας γυρίζουν πίσω. Εάν δεν μπορούν να κοντρολάρουν κάποιοι τα νεύρα τους τόσο πολύ και τελικά καταλήγουν να βλάπτουν την ομάδα παρά να βοηθούν, πρέπει να απομονωθούν. Νάνοι, λοιπόν, δυστυχώς, και μια μικρή μερίδα των οπαδών μας.

Ντίνος Λαζαρίδης

ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚ , ΠΑΟΚάρα μου,
ζω μόνο για σένα ομαδάρα μου!