Από προπονητής ειδικού σκοπού, στην προπονητική καριέρας

Τα πιο σημαντικά πράγματα που συνέβησαν στην ελληνική σκηνή τον Μάιο, κατέληξαν να φέρουν τη φωτογραφία, του Μανωλά το κύπελλο, του Ιβιτς τα πλέι-οφ. Μπορεί να γίνει, οπουδήποτε. Μετά τον Μανωλά και πριν τον Ιβιτς, κατέληξε να φέρει τη φωτογραφία του προπονητή ειδικού σκοπού, το πιο σημαντικό πράγμα που συνέβη, όχι στην ελληνική, στην πανευρωπαϊκή σκηνή τον Μάιο. Του Ζιντάν, το Τσάμπιονς Λιγκ. Περισσότερο insiders του κλαμπ, παρά προπονητές καριέρας. Αν μετά, με το έκτακτο για εφαλτήριο, προχωρήσουν σε καριέρα κανονικού προπονητή, αυτό είναι άλλο. Είναι, επί της ουσίας, το πραγματικό ζητούμενο. Η κανονικότητα.

Ο Μανωλάς, ευθύς εξαρχής είχε ημερομηνία. Ηταν για να κάνει ένα συγκεκριμένο πράγμα, το διεκπεραίωσε άριστα, τελείωσε. Άλλωστε, εν συνεχεία επιβεβαιώθηκε ότι η πολύ ιδιαίτερη κράση του, αυτό που λέμε ιδιοσυγκρασία, δεν εμπεριέχει αντοχές καριέρας. Η ΑΕΚ στο μεταξύ, όχι δίχως να το παιδέψει, φαίνεται πως διαλέγει ένα ικανό project manager. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα επιλογή, ο Γάλλος, απ' τον a priori βραχείας διάρκειας Πόγετ. Ενδιαφέρουσα διότι είναι μια ένδειξη ότι πάει, κάτι ν' αρχίσει. Αρκεί ο μηχανισμός ν' αντέξει, ο Μελισσανίδης ν' αντέξει, τη μακρά διάρκεια. Σήμερα, όλοι θυμούνται το πειστικό επιστέγασμα στη Ρεάλ Σοθιεδάδ. Πιο ωφέλιμο, όμως, είναι να θυμόμαστε πως, έξι μήνες πριν το επιστέγασμα, το Ανοέτα βοούσε «Μοντανιέ fuera». Εξι μήνες μετά, έγινε «Μοντανιέ quedate». Πρώτα, φύγε. Ύστερα, μείνε. Όταν του φώναζαν φύγε, έμεινε. Όταν του φώναζαν μείνε, έφυγε. Τα πρότζεκτ κρίνονται, τη δύσκολη ώρα του fuera. Για να φτάσουν, στην ευκταία ώρα του quedate.

Το βέβαιον είναι πως όλοι αυτοί, οι Μοντανιέ, οι Στραματσόνι, έχουν ανάγκη δίπλα, προτού βγουν μάνι-μάνι άχρηστοι, τον άνθρωπο δίχως ωράριο. Εκείνον που, από νωρίς το πρωί ως αργά το βράδι εκεί, τους λύνει προβλήματα. Καθημερινότητας, ή μη. Ένα Γεωργάτο. Ο Μάρκο Σίλβα τον έχει, και ως προπονητής γενικού σκοπού πέτυχε.

Μολονότι τον έχει δε, πάλι απέτυχε στις ειδικές καταστάσεις της χρονιάς. Αρσεναλ, Αντερλεχτ, ΑΕΚ. Εάν δεν τον είχε, ανά πάσα στιγμή εύκαιρο μες στ' αποδυτήρια, θα ήταν σφαγμένος στην καρωτίδα. Από χέρι. Του Στραματσόνι, η ανάγκη ενός Ελληνα πράσινου Γεωργάτου είναι προφανώς άσχετη με την πρόσληψη του Ζιλμπέρτο Σίλβα. Ο ρόλος του Βραζιλιάνου μένει να φανεί αλλά, όποιος κι αν είναι, δεν μπορεί να είναι αυτός. Ο Στραματσόνι υπήρξε επίσης, όταν απέλυσαν τον Ρανιέρι στην Ιντερ, προπονητής ειδικού σκοπού. Που ο Ρανιέρι, ποιος ντόπιος δεν του έλυνε προβλήματα στην Εθνική, ποιος ντόπιος του λύνει προβλήματα στη Λέστερ, είναι το κατ' εξοχήν παράδειγμα της «ανάγκης Γεωργάτου».

Ο Στραματσόνι στην Ιντερ, ανέδειξε τη σημασία να είσαι κάπου εκεί κοντά και να είσαι κι έτοιμος για τη στιγμή. Ηταν. Και κοντά, στην Πριμαβέρα. Και έτοιμος. Εκανε ό,τι έκανε. Επειτα, μεταπήδησε στη φάση του προπονητή καριέρας. Μια περίπτωση που μας φέρνει στον Ιβιτς. Κάπου εκεί κοντά. Έτοιμος για τη στιγμή. Κι απ' όσα καταλαβαίνουμε, με εχέγγυα ανθεκτικότητας στο θέμα-ιδιοσυγκρασία. Είναι μόλις 39 ετών, είναι πάνω από δέκα χρόνια στη χώρα, όπως ο Ιλια έφτιαξε οικογένεια με Ελληνίδα, ξέρει Ελλάδα, ξέρει ποδόσφαιρο, ξέρει ΠΑΟΚ.

Έξυπνος άνθρωπος, το μαρτυρά πώς βρήκε όλους τους τρόπους και διαχειρίστηκε όλες τις καταστάσεις ώστε να φέρει έξι σερί παιγνίδια εκεί που τα ήθελε. Εννοείται πως αν ο Γλύκος δεν έβγαζε το ζωγραφιστό του Πέτριτς, σήμερα η συζήτηση θα ήταν «καλή η προσπάθεια του Βλάνταν, δικό μας παιδί, αλλ' ο ΠΑΟΚ θέλει μεγάλο προπονητή». Ο Γλύκος το έβγαλε, και τούτο δεν αλλάζει ότι ο ΠΑΟΚ «θέλει μεγάλο προπονητή». Του οποίου μεγάλου προπονητή, ο Ιβιτς θα ήταν ένας ιδεατός ασίσταντ. Του Φερνάντο Σάντος, σ' ένα τέλειο σενάριο.

Το χρίσμα ωστόσο, του Ιβάν στον Βλάνταν, κατ' αρχήν έχει λογική. Ο Βλάνταν αν μη τι άλλο, από ΑΕΚ κι από ΠΑΟΚ, ξέρει καλά τον Φερνάντο Σάντος. Αν δεν είναι εφικτό να έχεις το τέλειο σενάριο, τότε ο ιδεατός ασίσταντ είναι ο πιθανότατα καταλληλότερος πρώτος προπονητής.

Αλέξης Σπυρόπουλος