«Ταξιδεύοντας» με τον «Αρχηγό» του ΠΑΟΚ

Ο Χρήστος Παπανικολάου ή ο «Αρχηγός», μιλάει στο G-Weekend για το ποδόσφαιρο, τους οπαδούς, τη βία και την δυσχερή οικονομική κατάσταση της Ελλάδας. Γιατί, η μπάλα είναι μόνο η αφορμή...

«Είναι εδώ! O Χρήστος. O ζωντανός θρύλος», ψιθυρίζει ο διπλανός μου. Κάθομαι σε ένα γωνιακό τραπέζι με μισή ντουζίνα οπαδούς του ΠΑΟΚ που έχουν έρθει από τη Θεσσαλονίκη στη Γερμανία και πίνουμε λίγη Alt μπύρα σε μια κεντρική μπυραρία στο Ντίσελντορφ! Ο Χρήστος πλησιάζει το τραπέζι μας. Έχει γκρίζα μαλλιά, μια μικρή κοιλιά και ένα πλατύ χαμόγελο. Όλοι σηκώνονται άτσαλα, αλλά με σεβασμό. Τα μάτια του οπαδού που αναγνώρισε τον Χρήστο λάμπουν.

«Είναι ένας μύθος. Όχι μόνο επειδή ήξερε να πολεμάει, αλλά επειδή ήταν πραγματικός ηγέτης», συνεχίζει να περιγράφει με σεβασμό ο διπλανός μου, «αυτός είναι ο άνθρωπος με τον οποίο μεγάλωσε τη γενιά μου». Καθώς πλησιάζει το τραπέζι μας νιώθω μια αύρα ταπεινότητας και περηφάνιας να διακατέχει τους γύρω μου!«Εσύ θέλεις να μου μιλήσεις;», με ρωτάει. «Έλα, ας καθίσουμε στο διπλανότραπέζι».

Είχα ακούσει πολλά γι' αυτόν. Ο Χρήστος Παπανικολάου ήταν ο αρχηγός της Θύρας 4 για χρόνια. Ήταν ένας σεβάσμιος ηγέτης. Τον σέβονταν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ, αλλά και οι αντίπαλοί του. «Ήμουν απλά στρατιώτης του ΠΑΟΚ για πολλά χρόνια. Για δέκα, για την ακρίβεια, μέχρι να γίνω αρχηγός». Πολλοί λένε πως ήταν οργανωτικός, επικοινωνιακός και ίσως ο καλύτερος για να κρατήσει αυτή την πύρινη κερκίδα ενωμένη. Ο ίδιος θεωρεί πως, βγήκε στο προσκήνιο, απλά και μόνο γιατί αισθανόταν την ανάγκη να το κάνει! 'Ήταν ο χαρακτήρας μου. Ποτέ δεν έτρεξα μακριά. Ποτέ δεν κρύφτηκα. Ήμουν πάντα μπροστά, στην πρώτη γραμμή, είτε για να πολεμήσω είτε για να προστατέψω τους δικούς μου!».

Έκανε πολλά, τόσα που δεν μπορεί να τα θυμηθεί όλα. Συμμετείχε στην έκδοση της πιο επιτυχημένης οπαδικής εφημερίδας, οργάνωσε συνδέσμους του Π.Α.Ο.Κ. παγκοσμίως και τη μεταξύ τους επικοινωνία, ενώ τα τραγούδια του που ακουγόταν στο «Καζάνι της Μάγισσας» ,το γήπεδο της Τούμπας στάθηκαν ικανά να τρομοκρατήσουν ακόμη και τον Μαραντόνα!

Ως δημιουργικός αρχηγός, δεν επηρέασε μόνο την κερκίδα του ΠΑΟΚ, αλλά και την ελληνική ποπ κουλτούρα. Ο Χρήστος θυμάται: «Πριν από τον τελικό του Κυπέλλου Ελλάδας το 2003, όταν παίζαμε με τον Άρη, πίναμε όλο το βράδυ. Είχαμε ενθουσιασμό, περιμέναμε το παιχνίδι. Κάποια στιγμή, άρχισα να τραγουδώ αυτό ακριβώς που αισθανόμουν: «Σήκωσέ το, το γ@@@μένο, δεν μπορώ να περιμένω».

Την επόμενη μέρα τραγουδούσαμε αυτό το καινούργιο σύνθημα για πέντε συνεχόμενες ώρες. Το πήραμε τελικά», λέει με ένα χαμόγελο νοσταλγίας. «Για τα ελληνικά media, τότε, το τραγούδι ήταν πολύ σόκιν. Ένα χρόνο αργότερα, όσοι πήγαν στην Πορτογαλία για το Euro 2004, αντέγραψαν το τραγούδι στον δρόμο για την κατάκτηση του τροπαίου. Όλη η Ελλάδα έχει τραγουδήσει αυτόν τον ρυθμό, αλλά κανείς δεν αναφέρει από πού ξεκίνησαν όλα. Το τραγούδι ήρθε από εμένα και τους φίλους μου».

Η μακρά φιλία του ΠΑΟΚ με την Παρτιζάν Βελιγραδίου, δείχνει πόσο βαθιά επηρέασε ο Χρήστος τη σκηνή των οπαδών στην Ευρώπη. Οι οπαδοί των δυο ομάδων μοιράζονται εκτός από την ελληνορθόδοξη πίστη και τα ίδια χρώματα στη φανέλα. Ο Χρήστος και οι φίλοι του ήταν αυτοί που έθεσαν τις βάσεις της φιλίας. «Όταν ξέσπασε ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, πολλοί Σέρβοι ήρθαν στη Θεσσαλονίκη.

Ορισμένοι ήταν μαχητές, πολεμιστές. Μερικοί απ' αυτούς κοιμήθηκαν στο σπίτι μου ή στα σπίτια φίλων μου. Ήταν οπαδοί της Παρτιζάν και έκτοτε ξεκίνησε η φιλία». Από τότε ξεκίνησαν και οι εκατέρωθεν επισκέψεις που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα! Εδώ και 5 χρόνια ζει στο Ντίσελντορφ και παρακολουθεί τα παιχνίδια του ΠΑΟΚ μέσω livestream είτε στο σπίτι είτε στη δουλειά. «Τα αισθήματα για τον ΠΑΟΚ δεν αλλάζουν ποτέ! Ούτε λόγω χρόνου, ούτε λόγω απόστασης!».

Η διπλή υπόσταση του Χρήστου, ως μαχητή οπαδού, αλλά και μετανάστη, μοιάζει να είναι σύμβολο της ταυτότητας της ίδιας της ομάδας.

«Για να καταλάβεις τους οπαδούς του ΠΑΟΚ, πρέπει να μάθεις την ιστορία τους», λέει ο Χρήστος, κοιτώντας με σαν δάσκαλος. Είναι σαφές ότι πρέπει να τον προσέξω. «Ο ΠΑΟΚ δημιουργήθηκε από πρόσφυγες από την Κωνσταντινούπολη. Από Έλληνες της Πόλης. Αυτοί οι άνθρωποι ένιωθαν ξένοι στην Ελλάδα. Ο ΠΑΟΚ ήταν το σπίτι που δημιούργησαν, για να νιώσουν καλύτερα. Ήταν το σπίτι τους και θα είναι για πάντα!" λέει.

Η ιστορία του ΠΑΟΚ είναι ακόμη ζωντανή!. Μπορεί να έχει κερδίσει λίγους τίτλους συγκριτικά με άλλες ελληνικές ομάδας (δυο Πρωταθλήματα και τέσσερα Κύπελλα Ελλάδας), αλλά είναι ιδιαίτερα δημοφιλής εκτός Ελλάδας. Χιλιάδες Έλληνες από τη Μακεδονία έχουν φύγει σε όλο τον κόσμο από τη δεκαετία του '60, κυνηγώντας μια καλύτερη ζωή. «Η ιστορία του ΠΑΟΚ ως αουτσάιντερ, έχει κάνει τους ανθρώπους πιο δυνατούς. Είμαστε μαχητές και δεν τα παρατάμε – όχι μόνο στο γήπεδο, αλλά και στη ζωή. Ο ΠΑΟΚ είναι η ταυτότητά μας».

Με μια γουλιά, ο Χρήστος αδειάζει το ποτήρι της μπίρας του. Ήρθε η ώρα να πάμε προς το γήπεδο. Ανεβαίνω στο SUV του Χρήστου. Βρέχει και πηγαίνουμε προς το κέντρο του Ντίσελντορφ. «Παλιά, συναντιόμασταν έξω από τα γήπεδα με τους αντίπαλους οπαδούς», λέει με νοσταλγία. «Με τον Αρη, παίξαμε μια φορά 20 λεπτά ξύλο μέσα στο γήπεδο. Δεν ήταν μόνο για τη φάση. Ήταν και τακτική, επειδή είχαμε ελλείψεις στο ρόστερ μας και σε λίγες μέρες ερχόταν μεταγραφική περίοδος! Το παιχνίδι έγινε τελικά μετά από ένα μήνα και τους νικήσαμε με 0-4!

Δεν είναι εύκολος συνομιλητής! Σκέφτεται πρίν απαντήσει! Όσο για τις ερωτήσεις μου που αναφέρονται σε θέματα βίας κατά το παρελθόν τις αποφεύγει επιδέξια όπως οι παίκτες σον αγωνιστικό χώρο!

Θυμάται περιστατικά: «Ο στόχος μας ήταν η επιβίωση. Σε ένα παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, κάποιος πέταξε ένα ψυγείο πάνω μου. Σκίστηκα πάνω από το μάτι. Όμως δεν εμπιστευόμουν τους γιατρούς στην Αθήνα και έτσι έβαλα καπνό, για να σταματήσει η αιμορραγία και μου το έραψε γιατρός στη Θεσσαλονίκη». Μόλις τελειώνει την πρότασή του, έχουμε σταματήσει έξω από ένα σχολείο.

Η πόρτα ανοίγει και ένα κορίτσι, δέκα χρονών με μακριά ξανθά μαλλιά, μπαίνει στο αυτοκίνητο. «Αυτή είναι η κόρη μου», λέει χωρίς να μπορεί να κρύψει την περηφάνια του. «Θα δει σήμερα για πρώτη φορά τον ΠΑΟΚ μαζί μου». Είναι η επιβράβευση της για τους καλούς βαθμούς της στο σχολείο. "Έχω γράψει μόνο άσσους και δυάρια», λέει περήφανη η μικρή και ο Χρήστος γελάει! "Δεν σας είπα ότι μιλάει καλύτερα Γερμανικά από ότι εγώ;

Συνεχίζοντας τη διήγηση ο Χρήστος μας εξηγεί κάποια παλιά κόλπα με κολλημένα εισιτήρια και για το αγαπημένο του παιχνίδι του ποντικιού και της γάτας με την αστυνομία που συνηθίζονταν πολύ στα εκτός έδρας παιχνίδια! Τότε πήγαινε με πούλμαν και σήμερα πηγαίνει, με το παιδί του να κάθεται προσεκτικά δεμένο στο παιδικό του κάθισμα!

«Η δουλειά και κυρίως η οικογένεια σε κάνουν πιο υπεύθυνο άνθρωπο. Έχεις ευθύνη, δεν είσαι μόνος σου. Όταν είσαι νέος, έχεις μια ευθύνη μόνο, τον εαυτό σου». Ο Χρήστος έχει ωριμάσει. «Αν καθόμουν δίπλα στον πιο σκληρό χούλιγκαν της Σάλκε σήμερα, θα προτιμούσα να πίναμε μπίρες και όχι να πλακωνόμαστε». «Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι να κερδίσει κανείς τον σεβασμό του άλλου!».

Βρέχει! Μπροστά μας βρίσκεται ένα ατελείωτο μεταλλικό καραβάνι στην περιοχή του Ρήνου και του Ρουρ. Κι ενώ οι χοντρές σταγόνες της βροχής τραντάζουν τα παράθυρα ο Χρήστος μιλάει για τις προκλήσεις των οπαδών της Σάλκε στο πρώτο παιχνίδι!

Μιλάει για τα 50ευρα και τις Σκοπιανές σημαίες. "Γνωρίζουμε όλοι ότι οι Σκοπιανοί πυροδότησαν την ατμόσφαιρα, αλλά αυτή είναι μια κουβέντα ανάμεσα σε μας και αυτούς! Έχουμε και οι δύο τις θέσεις μας, σωστές ή λάθος, αλλά είναι κάτι που αφορά εμάς κι αυτούς! Οι Γερμανοί καλά θα κάνουν να μείνουν έξω απ΄ αυτό!

Σύμφωνα με αυτά που έχουν προηγηθεί, τα ΜΜΕ, οι αρχές αλλά και οι οπαδοί περιμένουν έντονη "εξωγηπεδική" δράση. Ο Χρήστος όχι!

«Δεν υπάρχει πραγματική αντιπαλότητα με τη Σάλκε! Πώς θα μπορούσε άλλωστε;

Αν υπήρχε, δεν θα πηγαίναμε έτσι χαλαροί και μεμονωμένοι στο γήπεδο. Θα ήμασταν όλοι σε παράταξη μάχης! Και εγώ θα ήμουν μαζί τους!».

Πώς είναι άραγε να είσαι ο αρχηγός; «Δεν είναι πάντα εύκολο! Πρέπει να είσαι παντού! Πρέπει να αποδεικνύεις κάθε στιγμή ποιός είσαι! Είσαι υπεύθυνος για όλους, ιδιαίτερα για τους νεότερους που δεν ξέρουν πολλά! Πρέπει να σου αρέσει αυτό που κάνεις, αλλιώς δεν έχει νόημα!».

«Αν δεν είσαι ένα με τους υπόλοιπους οπαδούς, δεν μπορείς να είσαι ηγέτης» - και ο Χρήστος είναι. Αν και είναι ανενεργός εδώ και 8 χρόνια, ακόμη τον φωνάζουν «αρχηγό».

«Το ξέρω, βλέπω πως με κοιτούν οι νεότεροι και προσπαθώ να είμαι πρότυπο! Προσπαθώ να μην τους απογοητεύω! Είναι όμως και λίγο μπελάς, μερικές φορές. Γι΄ αυτό κάνω το πιο απλό! Είμαι απλά ο εαυτός μου!».

Το παιχνίδι θα αρχίσει σε μία ώρα. Η κίνηση είναι ακόμη έντονη. «Ξέρω και άλλον τρόπο να πάμε» λέει με ψυχραιμία. «Δεν έχω χάσει την ελληνική νοοτροπία», λέει γελώντας. Ο Χρήστος έφυγε από την Ελλάδα λόγω της κρίσης, αναζητώντας δουλειά. «Το πρόβλημα στην Ελλάδα είναι πως δεν υπάρχει πολιτική. Υπάρχουν μόνο υπάλληλοι που υπογράφουν ότι τους πασάρουν οι απ' έξω!

Δεν υπάρχει σεβασμός». Στο πρώτο παιχνίδι, οι οπαδοί του ΠΑΟΚ είχαν ένα πανό με τη Merkel να έχει ένα μουστάκι σαν του Hitler. Ο Χρήστος εκπλήσσεται που απορούμε: «Η Ευρώπη ζήτησε από την Ελλάδα να βρεθούν έξτρα χρήματα. Οι Έλληνες πολιτικοί, όμως, γυρίζουν στην πατρίδα και λένε στους πολίτες πως ο Schäuble και η Merkel τους ζητούν να κόψουν συντάξεις. Λένε ψέματα. Αυτό προσπαθώ να εξηγήσω».

Ο Χρήστος μιλάει τώρα περισσότερο. Θεωρεί την κρίση ένα πολύ σημαντικό σημείο αναφοράς αλλά και απορίας.

«Μου αρέσει η πατρίδα μου, αλλά για πρώτη φορά φέτος, ούτε για διακοπές δεν θέλησα να πάω! Κουράστηκα να διαπληκτίζομαι με συγγενείς και φίλους που δεν εννοούν να πάψουν να εθελοτυφλούν». «Θεωρούν ότι όλοι εμείς που επιλέξαμε το δρόμο της ξενιτιάς, δεν το παλέψαμε, όσο θα έπρεπε. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι! Εγώ θεωρώ τον εαυτό μου αυτοεξόριστο». «Πιστεύω, δυστυχώς, ότι το πρόβλημα αυτό θα κρατήσει για πολλά χρόνια! Βλέπω να μένω για πολλά χρόνια εδώ! Εδώ είναι πλέον το σπίτι μου, από τη στιγμή που εδώ είναι καλύτερες οι προοπτικές για το παιδί μου!», λέει καθώς βγαίνει απ΄ την Autobahn.

Είμαστε ήδη στο πάρκινγκ. Η Σάλκε Αρένα ορθώνεται μπροστά μας στον γκρι παγωμένο ουρανό του Γκελζενκίρχεν!

Η Αστυνομία είναι γύρω μας. Λέει στην κόρη του πως έχει εισιτήρια σε καλές θέσεις, «είναι το πρώτο μας παιχνίδι μαζί. Θα το δούμε με άνεση». Από το βάθος ακούγονται οι ιαχές των οπαδών του ΠΑΟΚ.

Τέσσερα λεπτά πρίν τη σέντρα είμαστε ήδη μέσα στην ασπρόμαυρη κερκίδα που θα μπορούσε ο καθένας να διακρίνει από χιλιόμετρα μακριά! Ενθουσιασμός, νότιος φανατισμός και γνήσιο πάθος!

Το παιχνίδι δεν είναι καλό. Οι εντάσεις ανάμεσα στους οπαδούς είναι μικρές αυτήν τη φορά.

Οι οπαδοί του ΠΑΟΚ αγνοούν επιδεικτικά τις σημαίες των Σκοπίων. Αντιθέτως αντιδρούν μόλις οι οπαδοί της Σάλκε ξεδιπλώνουν ένα πανό κατά της αστυνομίας! Τραγουδούν με παλμό: «Είμαστε αλάνια, έχουμε τον ΠΑΟΚ για θρησκεία και δεν μας τρομάζει η πο@@@@α η αστυνομία». Τελικά μάλλον δίκιο είχε ο Χρήστος! Βρέθηκε σημείο προσέγγισης. Τελειώνει 1-1.

Οι μαχητές από τη Θεσσαλονίκη που ήρθαν για το όνειρο δεν το κατάφεραν. Αποκλείστηκαν! Έξω από το γήπεδο, όλα είναι ήρεμα. Ο Χρήστος με περιμένει στο πάρκινγκ με την κόρη του. «Ήταν τέλεια», λέει ενθουσιασμένη. Ο Χρήστος δίπλα, είναι επίσης χαρούμενος. «Της είπα τα πάντα, της εξήγησα το παιχνίδι, τους κανονισμούς, την ένταση. Της έλεγα ιστορίες».

Η έξοδος του Πάρκινγκ είναι μπλοκαρισμένη, η θέρμανση στο φουλ και έχει ήδη σκοτεινιάσει! «Ξέρεις κάποτε που ήμουν μικρό παιδί, έπαιζα κι εγώ ποδόσφαιρο και έτυχε να βρεθώ στο Μόναχο. Είναι ένα βροχερό Σαββατιάτικο πρωινό ,έχουμε μια ολόκληρη μέρα ελεύθερη και χαζεύαμε στο σταθμό του τραίνου.

Τότε εμφανίζεται ένα τραίνο με οπαδούς της Σάλκε, τύφλα σουρωμένους που πήγαιναν στο γήπεδο της Μπάγερν. Ήταν όλοι τους ένας κι ένας! Πήγαμε μαζί τους στο γήπεδο, ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Όλαφ Τον με τη Σάλκε! Φορούσαν όλοι κάτι αμάνικα τζήν. Τους έβλεπες και τους υπολόγιζες! 'Όχι σαν τη σημερινή τους κερκίδα που θύμιζε νηπιαγωγείο...».

«Διαχρονικά η εκάστοτε οπαδική κουλτούρα συνοδεύεται και από το ανάλογο dress code! Το δικό μας ήταν κάποτε Levis τζην παντελόνι, Dr Martens αρβυλάκια και Flyjacket που συνήθως ήταν γυρισμένα από την πορτοκαλί τους μεριά, ώστε να δυσκολεύουν τους αστυνομικούς σε ενδεχόμενη περιγραφή!».

Autobahn, κάπου πριν το Ντίσελντορφ. Επιτέλους ο δρόμος άδειος! Μόνο ο Χρήστος μιλάει.

Για Ουκρανούς αστυνομικούς που έκαναν τους πιτσαδόρους για να κονομήσουν, από τους εκδρομείς οπαδούς του ΠΑΟΚ, για ένα ταξίδι 7000 χλμ ως τη Σεβίλλη, για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο της Rangers που έμοιαζε λίγο σε παλμό την Τούμπα και άλλα!

Δείχνει πλέον λίγο μελαγχολικός καθώς τον φωτίζει το κόκκινο φως του μπροστινού αυτοκινήτου!

«Πόσο άλλαξαν όλα! Όλα για το χρήμα! Το ποδόσφαιρο είναι μια διασκέδαση για πολλούς! Παλιότερα το διασκεδάζαμε όλοι, το ζούσαμε όλοι! Τώρα, όλοι χαζεύουν τα κινητά τους. Το DNA των οπαδών αλλάζει και ξέρεις ξεκινάει τόσο ύπουλα που δεν δείχνει κακό. Θυμάμαι κάποτε σε αγώνες μπάσκετ, αν κάποιος χειροκροτούσε μια θεαματική προσπάθεια του αντιπάλου, τον πετούσαμε έξω! Θέλαμε τους οπαδούς, όχι απλά φιλάθλους! Σήμερα κάτι τέτοιο δεν υπάρχει».

​Στη μπλούζα του γράφει: «Old school» και από κάτω «against modern football». Αυτό σημαίνει κάτι γι΄ αυτόν. «Οι σημερινοί νέοι, έχουν κάπου παρεξηγήσει τη δική μου εποχή! Κάπου χάνονται στη μετάφραση προσπαθώντας να αντιγράψουν κάτι που δεν το γνωρίζουν! Κάτι που δεν έχουν ζήσει και νιώσει! Δεν έχουν καταλάβει γιατί γίνεται όλο αυτό!». Και εξηγεί αμέσως: « Γνωρίζω πολύ καλά, ότι ο κόσμος των οπαδών είναι πολύ ελκυστικός. Μπορεί να σαγηνεύσει κάποιον, ιδιαίτερα νέο και να τον κάνει να ξεφύγει. Να παρεκτραπεί! Εγώ μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θα πλακωθεί για την ομάδα του, στα νιάτα του. Αυτό που δεν δέχομαι όμως ,είναι να μην μπορεί κάποιος να ξεχωρίσει τη μαγκιά από την αλητεία! Δεν καταλαβαίνω γιατί να μπλέκεται η πολιτική, ο ρατσισμός, οι φασίστες! Δεν τους έχετε ανάγκη!».

«Υπάρχουν όρια σ' αυτά! Πάντα υπήρχαν! Δεν θα απέτρεπα ακόμη και σήμερα κάποιον που θέλει να πλακωθεί για την ομάδα του να το κάνει, αν αυτό τον ευχαριστεί, για να μετράει όμως πρέπει να έχει απέναντι του κάποιον που να το θέλει κι αυτός! Όχι όποιον λάχει κι όπως λάχει! Δεν είναι αντρίκιο, δεν είναι δίκαιο».

Για πρώτη φορά διακρίνω στα μάτια του μια φλόγα, ξεπηδάει από το βλέμμα του αυτό που λένε "το πνεύμα του ΠΑΟΚ" και καταλήγει «όλα γίνονται για την αποδοχή, για τη δόξα και κυρίως για τον σεβασμό» δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η λέξη αυτή υπάρχει στο λεξιλόγιο του κάθε Old school οπαδού.

Σταθμός του τραίνου στο Ντίσελντορφ, φτάνουμε σε λίγο. Ο Χρήστος μας προτείνει ένα Ελληνικό εστιατόριο. Τί θα συμβούλευε σήμερα τα νέα παιδιά της Θύρας 4; «Θα τους έλεγα να σέβονται πρώτα από όλους τον εαυτό τους, τους φίλους τους, να έχουν απαιτήσεις και να γίνουνε άξιοι συνεχιστές της εξάπλωσης της ιδέας του ΠΑΟΚ!».

«Να αγαπήσουν αυτό που κάνουν και να μη φοβούνται τίποτα! Το ποδόσφαιρο θα είναι ο βασιλιάς των σπορ, όσο θα υπάρχουν άνθρωποι που έστω και με 10 Ευρώ στην τσέπη μπαίνουν σε ένα πούλμαν και ταξιδεύουν μέρες για να δούνε ένα γκολ και να το πανηγυρίσουν αγκαλιασμένοι! Αυτό αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το καταλάβεις!

Βλέπεις στην Ελλάδα, ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους, άλλους να αυτοκτονούν, άλλους να υποφέρουν και δε βλέπεις μια δυναμική διαδήλωση! Τόλμα να πειράξεις τον ΠΑΟΚ! Θα γίνει πόλεμος!».

«Φαντάζει παράλογο, το ξέρω, αλλά το ποδόσφαιρο είναι γνωστό ότι είναι το όπιο των λαών».

Μπορεί σήμερα να είναι πατέρας και να κοντεύει τα 50 του χρόνια. Μπορεί η ζωή του να έχει αλλάξει ριζικά, μπορεί να αλλάξουν ακόμη περισσότερα! Για ένα όμως είναι σίγουρος και μας το τονίζει την ώρα που αποχαιρετιζόμαστε: «Να το θυμάσαι αυτό για πάντα, όταν στέκεσαι μπροστά στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, δε στέκεσαι μπροστά σε απλούς οπαδούς. Στέκεσαι μπροστά σε φανατικούς ιεραπόστολους που έχουν σα στόχο ζωής να μεταδώσουν το πνεύμα του ΠΑΟΚ. Και το κάνουν με τόσο πάθος που κανείς δεν μπορεί να τους αγνοήσει!».