Υπάρχει μέταλλο πίσω από το κλάμα του Βαρέλα

Σε μία εποχή που οι περισσότεροι υπάλληλοι άλλων εταιριών ζορίζονται και βιώνουν δύσκολες στιγμές, ο Μάτος, ο Πρίγιοβιτς, ο Πέλκας και τα άλλα παιδιά της παρέας τα έχουν στην κυριολεξία όλα στα πόδια τους. Τους τα προσφέρει απλόχερα ο Ιβάν Σαββίδης, ο ιδιοκτήτης που ο Δικέφαλος δεν διέθετε ούτε στις καλύτερες περιόδους της ελληνικής οικονομίας.

Μαζί με τα προνόμια, όμως, έχουν και την μεγαλύτερη πίεση απ' όλους τους προκατόχους τους. Σε μία εποχή που η κυριαρχία του Ολυμπιακού δεν υφίσταται πλέον, ο Παναθηναϊκός έχει καταρρεύσει και η ΑΕΚ πορεύεται σε πιο λιτούς οικονομικά δρόμους , εκείνοι είναι ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ (στη συνείδηση των οπαδών του ΠΑΟΚ) να τα σαρώσουν όλα. Να πάρουν και το Πρωτάθλημα και το Κύπελλο, το νταμπλ που δεν κατάφερε ποτέ καμία ομάδα στην ιστορία του συλλόγου. Ειδικά το Πρωτάθλημα μοιάζει με μονόδρομο που στο τέλος του έχει μία κούπα που πάνω γράφει "ΠΑΟΚ".

Αν δεν τα καταφέρουν, πιθανόν να δεχθούν σκληρή κριτική. Ακριβώς σ' αυτό το σημείο, έρχεται η προσωπική-οικογενειακή ιστορία του Φερνάντο Βαρέλα να μας θυμίσει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους. Με πατεράδες που έχουν τους γιους τους στα ελληνικά σχολεία και βιώνουν καθημερινά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Ο Γκουστάβο και ο Τόμας, τα δύο παιδιά του Βαρέλα, κουβαλούσαν από πέρυσι ένα δύσκολο βίωμα μέσα τους. Άκουγαν τους συμμαθητές τους να μιλούν επικριτικά για το αυτογκόλ που είχε πετύχει ο πατέρας τους και είχε κοστίσει την ήττα του ΠΑΟΚ από τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη.

Ο στόπερ από το Πράσινο Ακρωτήρι έψαχνε ένα γκολ σε νίκη του ΠΑΟΚ για να «σβήσει» αυτή τη... ρετσινιά. Να κάνει τα παιδιά του να νιώθουν ότι δεν έχουν κάτι για να απολογούνται στους συμμαθητές τους. Όσοι είναι πατεράδες, φαντάζομαι θα συμφωνήσουν μαζί μου ότι αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο κίνητρο για έναν παίκτη να «σκυλιάσει», να γίνεται ολοένα και καλύτερος σε κάθε αγώνα. Πιο πάνω από οποιοδήποτε πριμ που μπορεί να δώσει ο Ιβάν Σαββίδης.

ΟΙ "ΚΑΛΟΙ" ΚΑΙ ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

Υπάρχει, όμως, μία ειδοποιός διαφορά. Αυτή που διαχωρίζει τους νικητές από τους καλούς. Εκείνους που κατακτούν τρόπαια από εκείνους που απλά προσπαθούν. Και αυτή την διαφορά μας την δείχνει το παράδειγμα του Βαρέλα. Ίσως άλλος παίκτης, σε άλλη φουρνιά ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ να μην άντεχε αυτή την πίεση. Να ήθελε, αλλά να μην μπορούσε γιατί η ψυχή του θα είχε μικρότερες αντοχές. Ανθρώπινο είναι κι αυτό. Κάποιοι διαθέτουν το πείσμα να τα καταφέρνουν, κάποιοι άλλοι λυγίζουν. Είναι αυτό το μέταλλο του νικητή που το διαθέτει ο Βαρέλα. Όπως το διαθέτει και ο Μάτος που βλέπει κόσμο και γυαλίζει το μάτι του, ο Βιεϊρίνια που παίζει με αέρα χωρίς να χαμπαριάζει αν στην κερκίδα είναι πέντε, δέκα ή τριάντα χιλιάδες οπαδοί. Ή ο Πρίγιοβιτς που φωνάζει συνεχώς «σημάδέψτε με» στα δύσκολα. Το έχει ακόμη ο Πέλκας, που θα μπορούσε να είχε ξεστρατίσει εντελώς όταν ο Δώνης του είχε δώσει-επειδή τον πίστευε πολύ και όχι για κακό λόγο για να μην παρεξηγηθούμε-τη φανέλα με το «10». Εκείνος, όμως, παρότι αρχικά τα έχασε, βρήκε τον δρόμο του φτάνοντας μέχρι την Πορτογαλία και τη Σετούμπαλ.

Ας μην πάμε σε περιπτώσεις "τύπου Μπίσεσβαρ" για τις οποίες μιλήσαμε πριν λίγες μέρες ή άλλους όπως ο Πασχαλάκης, ο Σάχοβ, ο Μαουρίσιο που άλλοι έχουν την τρέλα και άλλοι τις παραστάσεις από πολύ υψηλό επίπεδο. Αυτό που πρέπει να τονίσουμε είναι ότι συνολικά ΑΥΤΗ η ομάδα του ΠΑΟΚ διαθέτει όλα τα φόντα να μετουσιώσει σε τίτλους την δυναμική που τόσα χρόνια εξέφραζε μόνο ο κόσμος του Δικεφάλου. Απλά έπρεπε να συναντηθεί με την οικονομική ισχύ και την διάθεση που έχει ο Σαββίδης να φτιάξει μία μεγάλη ομάδα, για να τα δούμε όλα αυτά στην πράξη.

Ο ΒΙΕΪΡΙΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο "ΜΑΡΣΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ"

Και κάτι τελευταίο για το πολυσυζητημένο θέμα της χρησιμοποίησης του Βιεϊρίνια σε ρόλο αριστερού μπακ. Πιο καλά δεν μπορούσε να το εξηγήσει ο Ραζβάν Λουτσέσκου. «Δεν έχουμε ανάγκη να αλλάξουμε κάτι. Μας δίνει πολλά από τη θέση που αγωνίζεται, βλέπει γήπεδο, αλλάζει παιχνίδι, έχουμε ισορροπία με τον Βιεϊρίνια αριστερά», εξήγησε ο Ρουμάνος κόουτς.

Με απλά λόγια, ο ΠΑΟΚ έχει έναν πλέι μέικερ που κάνει το παιχνίδι από τα αριστερά της άμυνας. Που προωθείται, σεντράρει, σουτάρει, εκτελεί στημένα, ενίοτε σκοράρει. Κοινώς τα κάνει όλα και, θα μου επιτρέψετε μία extreme σύγκριση, λειτουργεί όπως ο Μαρσέλο στην Ρεάλ Μαδρίτης. Κατά αναλογία επαναλαμβάνω και για τα ελληνικά δεδομένα, για να μην παρεξηγηθώ.

Υ.Γ. Απαραίτητη διευκρίνιση: Αυτό που βίωσε ο Βαρέλα δεν έχει συμβεί μόνο με τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Συμβαίνει παντού, σε όλο τον κόσμο από τους απαιτητικούς οπαδούς όλων των μεγάλων συλλόγων. Και σίγουρα κανείς από όσους σχολίαζαν το αυτογκόλ του έμπειρου αμυντικού δεν είχε σκοπό να πληγώσει τον ίδιο και την οικογένειά του (άλλωστε άπαντες εφέτος αναγνωρίζουν την προσφορά του και απόδειξη είναι το ζεστό χειροκρότημα που πήρε στο ματς). Είναι απόρροια της μεγάλης δίψας για τίτλους. Απλά, ο Βαρέλα με το παράδειγμά του μας βοηθά να μην ξεχνάμε τον παράγοντα άνθρωπος.