Πρωταθλητής, «ανατολίτης» και με άγνοια κινδύνου

Συνηθισμένος στις μετακινήσεις, η κάπως... απότομη αλλαγή περιβάλλοντος, δεν του άλλαξε δα και τελείως τη ζωή. Τουλάχιστον, ο ίδιος το αντιμετωπίζει ως κάτι φυσιολογικό, παρά το ότι βρέθηκε να εργάζεται σε δυσπρόσιτο σημείο του πλανήτη.

Ο Νίκος Κολομπούρδας ξεκίνησε ως προπονητής στον Αστέρα Αμπελοκήπων. Πήγε στην Κύπρο και στη Φρέναρος, ομάδα δεύτερης κατηγορίας. Ακολούθησε η παρουσία στην K20 του ΠΑΟΚ, μετά επέστρεψε ξανά στη Μεγαλόνησο, όπου βρέθηκε στον πάγκο της Αγίας Νάπας και του Εθνικού Αχνας, ενώ τα τελευταία τέσσερα χρόνια βρίσκεται στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Μετρημένος, ήπιων τόνων, λάτρης της σταθερότητας ζει, πλέον, το σύγχρονο όνειρο της Μέσης Ανατολής.

Η πρώην ακτή των πειρατών, που βρίσκεται στην είσοδο του Περσικού κόλπου, στο νοτιοανατολικό άκρο της Αραβικής χερσονήσου, αποτέλεσε την «όαση» του Ελληνα τεχνικού, εκεί όπου κατέκτησε φέτος για πρώτη φορά στην ιστορία της Αλ Νασρ το Πρωτάθλημα Νέων στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.

Ο 46χρονος προπονητής μοιράζεται, μέσω της «Metrosport», εικόνες, συναισθήματα, αλλά και όσα βιώνει στο Ντουμπάι. Μιλά για τη διαφορετική κουλτούρα, το μοντέλο ποδοσφαίρου και όλα όσα συνάντησε εκεί.

-Νίκο, μετράς ήδη τέσσερα χρόνια στα Εμιράτα. Ξενιτιά από ανάγκη ή επαγγελματική προοπτική;

«Ολα ξεκίνησαν, όταν ήμουν προπονητής στην Κύπρο και συγκεκριμένα στον Εθνικό Αχνας. Δεν είχα το δίπλωμα προπονητικής UEFA Pro και δημιουργήθηκαν προβλήματα. Ουσιαστικά, συνδυασμός παραγόντων με οδήγησε στα Εμιράτα».

- Πώς προέκυψε το ενδιαφέρον και γιατί αποδέχθηκες την πρόταση;

«Η Αλ Νασρ ζήτησε προπονητή για την ομάδα νέων, ενώ ήξερα ότι ήταν εκεί ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ως πρώτος προπονητής. Συνειδητοποίησα ότι πρόκειται για κάτι σοβαρό και πίστεψα ότι θα έχει διάρκεια. Οταν αντίκρισα τις συνθήκες, δεν ήθελα να φύγω».

- Πόσο εύκολη ήταν η προσαρμογή;

«Αρκετά, μπορώ να πω. Αλλωστε, μέχρι τότε είχε ταξιδέψει αρκετά, αποκομίζοντας εμπειρίες ζωής. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Γερμανία. Ηρθα στην Ελλάδα και μετά πήγα στην Κύπρο. Δεν ήταν κάτι δύσκολο. Από την πρώτη κιόλας μέρα βγήκα για να γνωρίσω την πόλη και σε μία εβδομάδα είχα ήδη οργανωθεί».

Ο σεΐχης, η οργάνωση και οι περιορισμένες επιλογές

- Πώς θα περιέγραφες το μοντέλο ποδοσφαίρου στα Εμιράτα;

«Φέτος στο Πρωτάθλημα συμμετείχαν 12 ομάδες, με πρώτο και δεύτερο γύρο. Υπάρχουν επίσης δύο θεσμοί Κυπέλλου. Το Etisalat Cup (σ.σ. με χορηγό τηλεφωνική εταιρία) και το Presidence Cup. Αν κερδίσεις το Presidence Cup, εξασφαλίζεις θέση στο Gulf Cup, που είναι στην ουσία κάτι σαν το Europa League στην Ασία.

Στο πρωτάθλημα των Νέων, η διεξαγωγή του είναι όπως ακριβώς η πρώτη κατηγορία, πάλι με 12 ομάδες. Οι ακαδημίες αποτελούν, όμως, ξεχωριστό κομμάτι. Στα παιχνίδια μπορούν να μετακινηθούν παίκτες από τη δεύτερη στην πρώτη ομάδα, αφού πρέπει να δηλωθούν στο ρόστερ και ποδοσφαιριστές από τους Νέους. Το πρόγραμμα είναι το ίδιο με την πρώτη κατηγορία. Οι αγώνες των νέων γίνονται μία μέρα από την ανδρική ομάδα, αλλά στην έδρα του αντιπάλου».

- Ποιοι παίρνουν τις αποφάσεις; Πώς αντιλαμβάνονται τη λέξη επένδυση;

«Ο εκάστοτε σεΐχης εκεί, είναι... βασιλιάς. Αρα, του ανήκει και κάποια ομάδα. Η διαχείριση, όμως των θεμάτων γίνεται από ανθρώπους, ανάλογα με την πολιτική του συλλόγου. Εκείνοι υλοποιούν τον προγραμματισμό. Υπάρχει πρόεδρος και διοίκηση, ενώ οργανωτικά είναι τέλεια. Δεν υστερούν σε τίποτα. Εγκαταστάσεις, εξοπλισμός, λεωφορεία, προετοιμασία, οργάνωση, ξενοδοχεία... Παρέχουν τα πάντα».

- Ως προπονητής ασχολείσαι μόνο με αγωνιστικά θέματα;

«Κυρίως, βοηθώ την ακαδημία με εισηγήσεις, ωστόσο δίνω συμβουλές, για τους παίκτες, στις πιο μικρές ομάδες. Δεν είμαι σε θέση να επιλέγω παίκτες. Τα πολυάριθμα ρόστερ παρατηρούνται στις μεγάλες ομάδες και για να έρθει κάποιος παίκτης, πρέπει να μείνει ελεύθερος, κάτι που δεν συμβαίνει βέβαια. Οπως καταλαβαίνεις, δυσκολεύει η προσπάθεια. Δεν ξεχνάμε κανέναν ποδοσφαιριστή. Ολοι είναι σημαντικοί. Το καλό είναι ότι μεγαλώνουν φουρνιές ποδοσφαιριστών και υπάρχει καλό κλίμα μεταξύ τους. Επί χρόνια ανεβαίνουν μαζί και καταλαβαίνεις ότι υπάρχει έντονο δέσιμο...».

- Τί σημαίνει για σένα η κατάκτηση του Πρωταθλήματος με την ομάδα Νέων;

«Σε οποιαδήποτε ομάδα κι αν δουλεύεις, η κατάκτηση Πρωταθλήματος αποτελεί επίτευγμα. Ενας λόγος παραπάνω τώρα, γιατί το κατακτήσαμε ως σύλλογος για πρώτη φορά στην ιστορία του. Αλλωστε, οι κορυφαίες ομάδες είναι οι Αλ Αΐν, Αλ Τζατζίρα, Αλ Αχλί, Αλ Βάχτα και μετά η Αλ Νασρ. Είναι δύσκολο να παλέψεις για την πρώτη θέση, γι' αυτό πήρα μεγάλη ικανοποίηση. Επίσης, χάρηκα πιο πολύ, για τον αντίκτυπο στον κόσμο. Ποτέ στο παρελθόν, ομάδα από το Ντουμπάι δεν κατέκτησε το Πρωτάθλημα, πόσω μάλλον η Αλ Νασρ».

- Τί σκέφτεσαι για το μέλλον;

«Μετά από χρόνια, υπάρχουν πλέον επιλογές. Είναι δική σου απόφαση τι θα κάνεις. Προσωπικά, μου αρέσει η σταθερότητα. Υπήρχαν κρούσεις από ομάδες, τόσο πριν, αλλά και μετά την κατάκτηση του Πρωταθλήματος. Ωστόσο, θα παραμείνω στην Αλ Νασρ. Είμαι χαρούμενος με ό,τι κάνω, όπως και με τις συνθήκες εργασίας».

Η εύκολη μετακίνηση, οι επιλογές και η προσευχή

- Πώς θα χαρακτήριζες την ποιότητα ζωής;

«Πολύ καλή. Το Ντουμπάι προσφέρει ποικιλία. Από εστιατόρια, φαγητό, καφέ, εμπορικά κέντρα, θεματικά πάρκα, ακόμη και ωραίες παραλίες, οι οποίες είναι σε κοντινή απόσταση από την πόλη. Απίστευτες εικόνες για αναπτυσσόμενη πόλη. Συν τοις άλλοις, οι πτήσεις είναι συνεχείς. Υπάρχουν προσβάσιμοι προορισμοί, αλλά και ωραία ξενοδοχεία».

- Οι αμοιβές διαφέρουν από όσα γνώριζες μέχρι να δουλέψεις εκεί;

«Αν μιλάμε για ποδόσφαιρο, δεν μπορεί να είναι όπως στην Ευρώπη, αλλά όταν μιλάμε για την Ελλάδα, σαφώς η απόσταση είναι συγκρίσιμη και πολύ καλύτερη. Οσο για οργάνωση και εγκαταστάσεις; Μπορείς άνετα να συγκρίνεις με προηγμένα ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Παικτικώς όχι, διότι οι ντόπιοι υστερούν. Είναι μικρό κράτος, επομένως οι επιλογές είναι περιορισμένες. Επιτρέπονται τρεις ξένοι και ένας Ασιάτης, άρα πρέπει να παίζουν επτά ντόπιοι...

Οι μεγάλες ομάδες έχουν βέβαια καλύτερο επίπεδο. Στο Ασιατικό Champions League πάντα μία ομάδα από τα Εμιράτα πάει στους τέσσερις ή στον τελικό, άρα σημαίνει ότι γίνεται δουλειά. Πλέον, βλέπω ότι έρχονται και παίκτες σε καλύτερες ηλικίες. Για παράδειγμα, ο Νίλμαρ έπαιζε στην Αλ Νασρ, πριν δύο χρόνια, όπως και ο Γκίαν από την εθνική Γκάνας».

-Πόσο εύκολη είναι η καθημερινότητα στις μετακινήσεις;

«Υπάρχει καταπληκτικό μετρό, φτηνά ταξί και λεωφορεία. Η μετακίνηση στο Ντουμπάι είναι εύκολη. Δεν έχεις πρόβλημα».

- Πολιτική και θρησκεία επηρεάζουν το ποδόσφαιρο;

«Οχι, σε καμία περίπτωση. Μόνο ποδόσφαιρο. Υπάρχουν βέβαια ορισμένες διαφορές. Στο ημίχρονο, για παράδειγμα, υπάρχει προσευχή. Και πριν από το παιχνίδι, μπορεί επίσης να γίνει ομαδική προσευχή. Οποιος θέλει, το κάνει. Σε κάθε γήπεδο, να φανταστείς, δίπλα στις εγκαταστάσεις υπάρχει τζαμί. Προβλέπονται, όμως, ειδικά δωμάτια προσευχής και για τους φιλάθλους. Σε ώρα προσευχής δεν υπάρχει χρώμα. Ολοι είναι... ένα, ανεξαρτήτως ομάδας».

«Κυκλοφορείς χωρίς φόβο»

- Εχεις παρατηρήσει ή ακούσει για φαινόμενα βίας;

«Στο γήπεδο, δεν υπάρχει πουθενά η βία. Υπάρχει διαφορετική κουλτούρα. Ο κόσμος αντιδρά, βρίζει αλλά μέχρι εκεί...».

- Απ' ό,τι καταλαβαίνω σου περνάς καλά...

«Τα Εμιράτα είναι ασφαλή. Ούτε κρούσματα βίας, ούτε φοβία. Το αστυνομικό σύστημα είναι, ίσως, το καλύτερο στον κόσμο. Ζω σε ειρηνικό κράτος και κυκλοφορώ χωρίς φόβο. Για παράδειγμα, πάω στην παραλία και αφήνω πορτοφόλι και κινητό».

- Ποια η εικόνα των ντόπιων για το ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Δεν έχουν άποψη. Δεν ασχολούνται. Η επιρροή τους είναι κυρίως από την Premier League. Ασχολούνται πολύ με Μπαρτσελόνα και Ρεάλ από την Ισπανία, ενώ υπάρχουν και αρκετοί, οι οποίοι παρακολουθούν Bundesliga».

- Ενιωσες ποτέ στιγμές απογοήτευσης;

«Ποτέ. Ως άνθρωπος είμαι θετικός και δεν σκέφτομαι αρνητικά. Οποτε τελειώνει μία μέρα υπάρχουν ασφαλώς προβληματισμοί, αλλά κάθε πρωί που ξυπνώ είναι νέα μέρα και προσπαθώ να τη χαίρομαι...».

Οι ιστορίες, η στρατιωτική θητεία και ο... παράδεισος

- Ποια ποδοσφαιρική ιστορία θα διηγείσαι στα... εγγόνια σου;

«Οταν πήγα την πρώτη χρονιά, διεκδικούσαμε το Πρωτάθλημα. Ημασταν πρώτοι και στο μίτινγκ, στο ξενοδοχείο, είχαν έρθει έξι παίκτες, τέσσερις ώρες πιο αργά. Γι' αυτούς ήταν κάτι νορμάλ. Ομως εγώ έπεσα από τα σύννεφα. Δεν έπαιζε ρόλο ότι επρόκειτο για ντέρμπι. Τότε, τι κάνεις; Τους βγάζεις έξω ή τους αφήνεις να παίξουν; Τελικά, τους χρησιμοποίησα κανονικά.

Το δεύτερο συμβάν έλαβε χώρα, όταν η εθνική κάλεσε συγκεκριμένο παίκτη. Πήγε, επέστρεψε και πήρε μόνος του άδεια δύο εβδομάδες στις Μαλδίβες. Τιμωρήθηκε με χρηματικό πρόστιμο, αλλά έπαιξε, επειδή ο αντικαταστάτης του δεν ήταν τόσο καλός. Στην Αλ Νασρ βελτιωθήκαμε από άποψη πειθαρχίας. Βέβαια, πρέπει να περάσει καιρός, για να σ' εμπιστευτούν».

- Αν κατέγραφες κάτι αρνητικό;

«Την περσινή χρονιά στήσαμε ομάδα, αλλά έφυγαν παίκτες για να υπηρετήσουν τη θητεία τους. Είναι υποχρεωτικό και εκεί, αφού πηγαίνουν για έναν χρόνο. Αλλη ομάδα προπονούσαμε στην προετοιμασία, με άλλη πήγαμε τελικά στο Πρωτάθλημα. Αρνητικό είναι, επίσης, πως μου λείπει η οικογένεια. Από τον Ιούνιο και μετά, προγραμματίζονται απευθείας πτήσεις από τη Θεσσαλονίκη. Σε 4,5 ώρες είσαι Ντουμπάι...».

- Θα συνιστούσες σε παίκτες ή προπονητές να επιλέξουν τα Εμιράτα;

«Δεν είναι εύκολο, γιατί, για να έρθει παίκτης, συνήθως πρέπει να είναι επιθετικός. Δύσκολα αποκτώνται αμυντικοί. Συνήθως συμφωνούν με καλά ονόματα. Θα συνιστούσα όμως σε κάποιον επαγγελματία να δοκιμάσει την τύχη του».

- Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου;

«Υπάρχουν διήμερες αποδράσεις, λόγω των γιορτών, αλλά και ελέω παιχνιδιών βλέπεις εικόνες και καταστάσεις. Εχουν γιορτές και αρκετές αργίες. Ετσι, δίνεται η δυνατότητα να βρεθείς και σε άλλες πόλεις. Χαρακτηριστική είναι η National Day. Γενικά, μου αρέσει ο τρόπος ζωής. Οταν είμαι στην Ελλάδα, μετά την τρίτη εβδομάδα, το μυαλό μου ταξιδεύει στο Ντουμπάι. Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι επίσης σημαντικές. Υπάρχουν άτομα με σεβασμό, με τα οποία μιλάμε στο τηλέφωνο και συζητάμε πράγματα. Να ξέρεις, ότι τέλη Οκτωβρίου ως και τον Μάιο είναι παράδεισος. Ο καιρός είναι γύρω στους 30 βαθμούς. Από τον Ιούνιο ως τον Σεπτέμβριο έχουμε καύσωνα. Πρωινές προπονήσεις δεν γίνονται, παρά μόνο σε γυμναστήριο, ενώ για την προετοιμασία συνήθως επιλέγεται η Αυστρία. Ξεκινάμε στις 12 Ιουλίου».

«Αλλάζουν συνέχεια τους προπονητές»

- Η εμπειρία αυτή στα Εμιράτα σ' έχει αλλάξει ως άνθρωπο;

«Εγινα πιο ήρεμος. Διοικητικοί, μου λένε, ότι έχω άγνοια κινδύνου. Ωστόσο, πιστεύω ότι όσο μεγαλώνεις, ωριμάζεις περισσότερο, γιατί σε βοηθούν οι παραστάσεις. Συν τοις άλλοις, μετά από ένα-δύο χρόνια και αφού έχεις δείξει έργο, περιβάλλεσαι με εμπιστοσύνη».

- Οι προπονητές αλλάζουν και εκεί σαν τα... πουκάμισα;

«Μπορεί να είναι και χειρότερα από την Ελλάδα, γιατί τους αλλάζουν συνεχώς. Εφόσον είμαι εκεί τέσσερα χρόνια, σημαίνει ότι γίνεται καλή δουλειά. Το σημαντικό είναι επίσης ότι δεν πήραμε μόνο το Πρωτάθλημα, αλλά ότι παίζουν πολλά παιδιά στην πρώτη ομάδα».

- Νίκο, ολοκληρώνοντας, παρακολουθείς τα δρώμενα στην Ελλάδα; Εχεις άποψη;

«Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω πολύ χρόνο. Υπάρχουν πολλά πράγματα, που πρέπει να κάνω. Περνώ πολλές ώρες στο γήπεδο με συνεργάτες, γιατρούς και φροντιστές. Ωστόσο, προσπαθώ να παρακολουθώ κάποια ντέρμπι».