Τον Μάη ξυρίζουν τον γαμπρό

Τα σφυρίγματα ήταν εκκωφαντικά. Τρυπούσαν τύμπανα. Έφταναν μέχρι τα σώψυχα, ανακάτευαν τα σωθικά. Ήταν η πρώτη φορά μετά από χρόνια που η αγανάκτηση εκφράστηκε με τόσο μαζικό, τόσο αυθόρμητο τρόπο στην Τούμπα, χωρίς κανείς να βλέπει τι κάνει ο διπλανός του. Πολλά είχαν δει τα μάτια τους, μα αυτό έφερνε τρόμο.

Αυτό το... ηλεκτροσόκ μετά το τελευταίο σφύριγμα του ημιχρόνου, τάραξε για λίγο την ευθεία γραμμή που έδειχνε το καρδιογράφημα στο πρώτο μέρος. Ο ασθενής ανοιγόκλεισε τα μάτια, βρήκε παλμό, μα η σαρξ ήταν ασθενής. Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν ήταν μόνο πνευματικό ήταν και σωματικό. Άλλο έλεγε το μυαλό κι άλλο έκαναν τα πόδια. Το πικρό ποτήρι σερβιρίστηκε μέχρι τέλους.

Το κλασικό ποδοσφαιρικό κλισέ λέει «ότι κοιτάμε τα παιχνίδια ένα-ένα ξεχωριστά και κάνουμε ταμείο στο τέλος», μα ο φετινός ΠΑΟΚ το αποδόμησε εντελώς. Για εκείνον, η Ευρώπη τελείωσε το βράδυ της 28ης Αυγούστου, όταν η Μπενφίκα ανέβαλλε για άλλο ένα χρόνο το ψυχωτικό ραντεβού με το σεντόνι. Έκτοτε, ο Δικέφαλος «άδειασε» νοητικά. Πέταξε από πάνω του την πρώτη ψύχωση και αφοσιώθηκε ψυχή τε και σώματι με την έτερη ψύχωση, το πρωτάθλημα.

Οι όμιλοι του Europa League ήταν κάτι σαν μπελάς. Σαν αναγκαστικό κακό. Φάνηκε από την κλήρωση. Η Βίντι βαφτίστηκε... βιντεοκλάμπ. Η ΜΠΑΤΕ, χωριό. Το μόνο που μπορούσε να τραβήξει το ενδιαφέρον ήταν το Δεκεμβριανό ταξίδι στο Πικαντίλι, στο Big Ben, στο λαμπερό Στάμφορντ Μπριτζ και στο χριστουγεννιάτικα φωταγωγημένο Λονδίνο. Ολόκληρος ο οργανισμός του ΠΑΟΚ άφησε την Ευρώπη στο πίσω μέρος του μυαλού του. Η κάψα ήταν αλλού. Ο ΠΑΟΚ δεν κοιτούσε το «επόμενο ματς», αλλά σχεδόν πάντα το... μεθεπόμενο.

Η ενδεκάδα -μα πρωτίστως η ενέργεια που σπαταλήθηκε στο χορτάρι- στην πρεμιέρα με την Τσέλσι έδειχνε ότι το μυαλό ήταν στο επερχόμενο παιχνίδι με την ΑΕΚ. Φάνηκε τρεις μέρες αργότερα. Η ενδεκάδα -μα πρωτίστως η ενέργεια που σπαταλήθηκε στο χορτάρι- στον αγώνα με την Βίντι έδειχνε ότι το μυαλό ήταν στο επερχόμενο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό. Φάνηκε τρεις μέρες αργότερα. Ποιά Τσέλσι και ποιο Στάμφορντ Μπριτζ; Ο ΠΑΟΚ έπαιζε στο Λονδίνο, μα το μυαλό ήταν στην Λαμία. Φάνηκε τρεις μέρες αργότερα.

Αν υπήρχε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη, ο ΠΑΟΚ θα έπρεπε να είχε αποκλειστεί από νωρίτερα, δεν του άξιζε να φτάσει στην 6η αγωνιστική και να διεκδικεί κάτι. Επειδή όμως η τράπουλα ξέρει καλά να κοροϊδεύει όσους δεν την σέβονται, έδωσε όλα τα μπαλαντέρ στα χέρια του Δικεφάλου και τον άφησε να μην μπορεί να κλείσει με τον πλέον εξευτελιστικό τρόπο.

Στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις. Αν ο ΠΑΟΚ έριχνε το βάρος στην Ευρώπη, ενδεχομένως να μην είχε χτίσει αυτό το μαξιλαράκι ασφαλείας (;) από τους διώκτες του στο πρωτάθλημα. Μπορεί να κυνηγούσε κιόλας. Εξάλλου, φάνηκε επί του πρακτέου ότι το ρόστερ του δεν έχει τέτοιο βάθος ποιότητας για χτυπήσει στα ίσα τα πάντα. Το ποιος φταίει για αυτό είναι μία άλλη κουβέντα.

Αυτό που μετράει είναι ότι η ιεράρχηση στόχων έβαλε στην κορυφή την κατάκτηση του πρωταθλήματος και στο τέλος πάνω σε αυτό θα κριθούν όλοι. Αν τον Μάιο, οι ασπρόμαυροι πίνουν γλυκό νέκταρ τίτλου, ουδείς θα θυμάται ΜΠΑΤΕ, φάτε, μάτε. Ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να υποθηκεύσει το μέλλον του για το «τώρα», το «σήμερα», το «άμεσα» και κανείς δεν τον κατηγορεί γι' αυτό. Θα κατηγορηθεί αν η σεζόν τον βρει με χέρια αδειανά.

Το «πρωτάθλημα φέτος» είναι ο λόγος που ο ΠΑΟΚ έχει το ρόστερ με τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας στην Super League.

Το «πρωτάθλημα φέτος» είναι ο λόγος που ο ΠΑΟΚ πλήρωσε τα πιο ακριβά συμβόλαια για να γεμίσει «προσωπικότητες», χωρίς προοπτική εξέλιξης, μεταπώλησης, υπεραξίας (με εξαίρεση τους Λέο Ζαμπά και Λημνιό).

Τα «πρωτάθλημα τώρα» είναι ο λόγος που ο ΠΑΟΚ δεν ανεβάζει μικρούς από τις ακαδημίες που βρίσκονται στην κορυφή όποιας λίγκας κι αν αγωνίζονται (K19, K17, K15).

Ποιο αύριο; Το τώρα. Δος ημίν σήμερον. Για να ξεμπλοκάρει όλο αυτό, πρέπει να έρθει το πρώτο.

Ο ΠΑΟΚ θαρρεί κανείς ότι επέλεξε να ναρκοθετήσει το μέλλον του για να... χορτάσει το πεινασμένο παρόν του. Δεν ακούγεται παράλογο. Ωστόσο, αυτός που... κατουράει στην θάλασσα (sic) το βρίσκει στο αλάτι. Νόμος. Το ranking του ΠΑΟΚ στην βαθμολογία της ΟΥΕΦΑ διολισθαίνει δραματικά μετά από μία δεύτερη σερί χρονιά με στείρα συγκομιδή. Το φετινό 29.500 που τον έφερε στους αδύναμους στην κλήρωση των προκριματικών του Champions League έγινε ήδη 23.500 για του χρόνου. Η 49η θέση φέτος θα γίνει κάτι σαν... 70ή στην εκκίνηση της επόμενης σεζόν. Οι κληρώσεις θα γίονται ολοένα και πιο δύσκολες.

Ο νέος τρόπος διαμοιρασμού των ευρωπαϊκών bonus από την ΟΥΕΦΑ μέσω του Coefficient Ranking (αναλογικά και με βάση την 10ετή βαθμολογία κάθε συλλόγου) σημαίνει όλο και λιγότερα χρήματα, ακόμα και αν ο Δικέφαλος τρυπώνει στους ομίλους. Πιο δύσβατο μονοπάτι, λιγότερα λεφτά, υποτίμηση του ονόματος του. Όλα έχουν συνέπειες.

Μα, εκτός από όλα αυτά υπάρχει και το πρεστίζ. Οι τέσσερις σερί εντός έδρας ευρωπαϊκές ήττες από Μπενφίκα, Τσέλσι, Βίντι και ΜΠΑΤΕ που... λέρωσαν τον μύθο της Τούμπας δεν χωνεύονται με τίποτα. Τέτοιες στάμπες δεν φεύγουν εύκολα, ο κόσμος του ΠΑΟΚ έμαθε την ομάδα του να ατσαλώνει στα δύσκολα. Θυμάται Μπαρτσελόνα, Λιόν, Μίλαν, Μπάγερν, Βερόνα, Νάπολι, Άρσεναλ, Τότεναμ, Φενέρ, Ντόρτμουντ, θυμάται λύσσα για αυτά τα παιχνίδια, άρνηση υποταγής, κατάθεση ψυχής, μάτι να γυαλίζει.

Αυτός ο... χλιαρός ΠΑΟΚ του φετινού Europa League ήταν κάτι ξένο συγκριτικά με την ευρωπαϊκή του ιστορία. Είναι όμως και ο μόνος που θα έχει την τύχη να ξεπεράσει μία τέτοια φουρτούνα με ένα «δεν πειράζει, δεν τρέχει τίποτα, κοιτάμε μπροστά». Κι αυτό γιατί ένα πρωτάθλημα είναι κάτι τόσο μεγάλο (για αυτόν τον σύλλογο), τόσο σημαντικό, τόσο χειροπιαστό, που αν έρθει στην Τούμπα μπορεί να τα ξεπλύνει όλα...