Παθαίνει, αλλά δεν μαθαίνει

Δεν είναι μια πρωτόγνωρη κατάσταση αυτή-κάθε άλλο-για τον ΠΑΟΚ, που έχει τιμωρηθεί τόσες και τόσες φορές-έχει χαθεί ο λογαριασμός-να παίζει κεκλεισμένων των θυρών, αλλά τίποτα δεν αλλάζει. Σε τελική ανάλυση, μεγάλος χαμένος αναδεικνύεται το... ταμείο της ΠΑΕ με τα απολεσθέντα έσοδα (δεν είναι μόνο οι μη εισπράξεις, είναι και η επιπλέον ζημία από τα, κατά κανόνα, βαριά πρόστιμα), αλλά κι οι κάτοχοι διαρκείας, που προπληρώνουν για έναν προκαθορισμένο αριθμό παιχνιδιών στην αρχή της σεζόν και στο τέλος μετρούν τις δικές τους απώλειες...

Θα πείτε ότι στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν υπήρξαν και χειρότερα. Πριν πέντε χρόνια έπρεπε να μπει ο Δεκέμβριος (!) για να ανοίξουν οι πόρτες της Τούμπας για τον κόσμο, μια και η έδρα του ΠΑΟΚ είχε τιμωρηθεί με επτά αγωνιστικές (συν το πρόστιμο, για να μην ξεχνιόμαστε, των 282.500 ευρώ) για τον επεισοδιακό τελικό κυπέλλου εναντίον της ΑΕΚ στο Πανθεσσαλικό στάδιο. Αλλοίμονο, όμως, αν οι συγκρίσεις γίνονται με εκείνη την πολύ βαριά ποινή, που «έγραψε» (θλιβερή) ιστορία.

Το χειρότερο είναι ότι τίποτα δεν δείχνει ότι κάτι μπορεί ν' αλλάξει στο κοντινό, τουλάχιστον, μέλλον. Εχει αποδειχτεί ότι αυτοί που προκαλούν με τη βίαιη συμπεριφορά τους τις τιμωρίες της-κατ' άλλα-αγαπημένης ομάδας τους, δεν μπορούν ν' αντιμετωπιστούν, είτε από την αστυνομία, είτε από την ίδια την ΠΑΕ, που αδυνατεί να προφυλάξει το σπίτι της και τα συμφέροντά της. Ο ΠΑΟΚ παθαίνει, αλλά δεν μαθαίνει. Κι η ζωή συνεχίζεται...

Και εδώ εύλογα μπορεί ν' αναρωτηθεί κανείς: αν στην εποχή του Ιβάν Σαββίδη δεν μπορεί να μπει ένα στοπ σ' αυτήν την... ιστορία, τότε πότε; Ο σημερινός (κι όλων των τελευταίων χρόνων) ΠΑΟΚ δεν είναι η ομάδα του Μπατατούδη και του Γούμενου, που είχε ν' αντιμετωπίσει σε καθημερινή βάση πλήθος προβλημάτων και, σε τελική ανάλυση, ήταν κι ανήμπορη να περιφρουρήσει την Τούμπα. Ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη είναι κάτι άλλο-δεν χρειάζεται επ' αυτού κάποια ιδιαίτερη ανάλυση-μόνο που βρίσκεται στον ίδιο παρονομαστή, όταν μιλάμε για το συγκεκριμένο ζήτημα.

Όχι, δεν είναι δυνατό ο ΠΑΟΚ να λύσει μόνος του το πρόβλημα της βίας και της επεισοδιακής συμπεριφοράς κάποιων, λίγων, έστω... αμετανόητων, αρκετών όμως για να κάνουν τη ζημιά. Από την άλλη, όμως, δεν φταίει και σε τίποτα η πολύ μεγάλη πλειοψηφία του φίλαθλου κόσμου του Δικεφάλου να στερείται (όσες φορές κι αν συμβαίνει αυτό μέσα στη χρονιά) της αγαπημένης του συνήθειας να βρίσκεται στην Τούμπα και να παρακολουθεί-στηρίζει από κοντά την ομάδα του.