Και ένα και δύο και τρία και τέσσερα παιδιά…

Οι νομικές νίκες είναι για τους εργοδότες των νομικών τμημάτων. Δημιουργούν μία επίπλαστη αίσθηση αυτοπεποίθησης, κυριαρχίας, δύναμης. Δεν έχω δει όμως ποτέ κανέναν δικαστή, κανένα εφέτη, κανένα δικηγόρο να παίρνει την μπάλα και να κάνει μία ντρίμπλα, να βάλει ένα γκολ, να κάνει μία απόκρουση. Μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να κρυφτείς.

Ο Ολυμπιακός κατάφερε αυτό που ήθελε σε νομικό επίπεδο, το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ διεξήχθη με κόσμο. Αυτό που έμοιαζε με θρίαμβο την Παρασκευή, εξελίχθηκε σε τραγωδία για τον ίδιο την Κυριακή.

Χωρίς κόσμο στο γήπεδο, ο Δικέφαλος μπορεί να ήταν πιο άνευρος, λιγότερο συγκεντρωμένος, λιγότερο παθιασμένος, πιο χαλαρός, πιο μπλαζέ. Με το γήπεδο να κοχλάζει, οι παίκτες του Λουτσέσκου έμοιαζαν με κομάντο, το μόνο που τους έλειπε ήταν η εξάρτυση και η στολή παραλλαγής.

Με άδειες εξέδρες, δεν θα είχε μουρμούρες, φωνές, κράξιμο και μαζική έξοδο προς τις θύρες εξόδου από το 80ό λεπτό. Η δικαιολογία θα ήταν έτοιμη. Τώρα, πρέπει να βρεθεί κάτι άλλο.

Η ΠΑΕ ΠΑΟΚ σχολίασε προφητικά λίγο μετά την ανακοίνωση άρσης της ποινής κεκλεισμένων των θυρών ότι «πάγια θέση της αποτελεί ότι οι αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος πρέπει να γίνονται μπροστά σε κόσμο και γεμάτα γήπεδα». Διότι, το θέαμα που πρόσφερε σε όσους πλήρωσαν εισιτήριο για να βρεθούν στο φαληρικό στάδιο, πραγματικά άξιζε τα λεφτά του.

Στο ποδόσφαιρο, δεν χρειάζεται να παίζουν οι 11 καλύτεροι παίκτες, αλλά οι 11 που μπορούν να παίξουν καλύτερα μαζί. Οι 11 πιο ταιριαστοί για την συνθήκη. Το εννιάρι και το δεκάρι, αυτοί που συνήθως πρέπει να είναι οι πιο μπαλάτοι, οι πιο φαντεζί, οι πιο φινετσάτοι, ήταν αυτό το βράδυ για τον ΠΑΟΚ δύο είλωτες: ο Μπράντον Τόμας και ο Τόμας Μουργκ.

Ο πρώτος βγαλμένος θαρρείς από μία καλτ εποχή που έχει εκλείψει. Ένας κάνγκουρας των γηπέδων, που όμως ζει και αναπνέει για αυτό που κάνει. Τσαπατσούλης, μα συγκλονιστικά φιλότιμος. Άτεχνος, μα συγκλονιστικά τίμιος. Ενοχλητικός για τους αντιπάλους, σαν ένα τσιμπούρι. Άοκνος, ακούραστος, με άπειρη ενέργεια σαν κάτι λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής που δεν σταματούν ποτέ σε μαραθώνιους σκληρού ολονύχτιου clubbing.

Δεν θα έχτιζες ποτέ την ομάδα γύρω του, μα θα πήγαινες στον πόλεμο μαζί του. Ένας αλτρουιστής φορ, που είναι χρησιμότερος χωρίς την μπάλα, παρά με αυτήν. Θα δώσει ξύλο, θα ρίξει ξύλο, θα βάλει τα πόδια στην φωτιά, θα βγει στην πλάτη, μια διαόλου κάλτσα.

Ο άλλος είναι κι αυτός μισορυξιά. Ώρες ώρες θαρρείς πως όλο τρέχει και όλο βρίσκεται στο ίδιο σημείο. Ναι, αλλά ούτε κι αυτός σταματάει ποτέ, σαν εκείνο το κογιότ που δεν είχε σταματημό στον θαυμαστό κόσμο των καρτούν.

Οι δύο τους, αποτέλεσαν την πρώτη ζώνη άμυνας του ΠΑΟΚ -στην πραγματικότητα ήταν αυτοί που ξεχαρβάλωσαν με την πίεση τους, όλο το επιθετικό πλάνο του Ολυμπιακού. Σπουδαίοι, υπέροχοι, αρτίστες ο Κώστας Φορτούνης και ο Ντάνιελ Ποντένσε, αλλά η μπάλα δεν ακούμπησε ποτέ σε αυτούς, όλο και κάποιο ενοχλητικό πόδι βρισκόταν νωρίτερα να κόψει την τροφοδοσία τους ως εκεί.

Κι όταν αυτοί οι ακούραστοι τύποι έκαναν όλη την δουλειά, όταν άνοιξαν τις γραμμές του Ολυμπιακού, όταν παρέλυσαν την πνευματική και τακτική λειτουργία του ήρθε η υψηλή τεχνική, το κερασάκι στην τούρτα, το crème de la crème, ο αφρός, το Unami, η 5η γεύση μετά το αλμυρό, το γλυκό, το πικρό και το ξινό. Η απόλυτη ποδοσφαιρική επίγευση από μία ακόμα στιγμή απαράμιλλης καλλιτεχνικής αρτιότητας από τον Γιάννη Κωνσταντέλια!

Το ποδόσφαιρο πάντα κερδίζει στο τέλος. Ότι κι αν κάνει κάποιος μέσα σε δικαστικές αίθουσες αυτό που μένει στο τέλος είναι πάντα η μπάλα. Οι νομικές νίκες είναι για τους εργοδότες των νομικών τμημάτων. Μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να κρυφτείς...