Άδειοι στον Ναό, γεμάτοι στο Παλάτι

Μόνο έτσι μπορείς να συνειδητοποιήσεις το ασπρόμαυρο μεγαλείο.

Ο κατακλυσμός των συναισθημάτων, οι παλμοί στο φουλ, το βάρος στο στήθος να δυσκολεύει την αναπνοή και το ξέσπασμα χαράς στο φινάλε. Πιο γεμάτος δεν μπορείς να νιώσεις!

Λες και η μοίρα επιτέλους θυμήθηκε να σου ξεχρεώσει αυτά που σου χρωστούσε. Το πρωτάθλημα του 2011, που το 'χασες μέσα από τα χέρια σου, αλλά και το νταμπλ του 2010 στη Λαμία, που σου στέρησαν το δικαίωμα να το παίξεις κεκλεισμένων.

Όταν στο 55' άρχισε να ακούγεται δειλά δειλά από το πέταλο το «εμείς μαζί για μια ζωή», ο αδερφός μου ο Σώτος Δ. γύρισε και με κοίταξε μειδιάζοντας.

Αυτός πίστευε στην ανατροπή, κι ας ήμασταν 4 γκολ πίσω.

Αυτός το πίστευε, όπως το πίστευαν και οι μάγκες της ομάδας χάντμπολ. Και η ακλόνητη πίστη τους δεν διαψεύστηκε!

Η οξυδέρκεια του Αλβανού, η κλάση του Κοκκώνη, ο ζήλος του Τσίλη, η ισχύς του Κεσίδη, το πάθος του Τσακίρη, το πείσμα των Μπουκοβίνα-Γουργούμη, αλλά και η ψυχή όλων όσων αγωνίστηκαν, έφεραν μια επική νίκη, που όμοιά της δύσκολα συναντά κανείς σε οποιοδήποτε άθλημα.

Κι όταν ο μεγάλος αρχηγός Θόδωρος Πετρίδης σήκωσε το τρόπαιο ψηλά, ο οργασμός των συναισθημάτων ξεχείλισε...

Όμως, με όση ορμή μας κατέκλυσαν και ξεχείλιζαν στην Παλατάρα μας με την ομαδάρα της χειροσφαίρισης, με άλλη τόση σπουδή εξαφανίστηκαν μονομιάς στον Ναό. Η αγωνιστική κατρακύλα της ποδοσφαιρικής ομάδας δεν έχει τελειωμό και η αποκαρδιωτική εικόνα το ίδιο βράδυ απέναντι στις πράσινες βιολέτες, κατάφερε να μας αδειάσει. Εντελώς όμως.

Στην 4, ο Σώτος κάπου στο 60', φανερά αηδιασμένος από αυτά που αντίκρυζε, ήθελε να φύγει. «Κάτσε ρε μέχρι το 70'» τον παρότρυνα, με μισή καρδιά είναι η αλήθεια. Έμεινε ως το 72'. Παραπάνω δεν άντεξε.

Και οι υπόλοιποι που αντέξαμε, στο τέλος φύγαμε απροσμέτρητα απογοητευμένοι.

Πιο άδειοι από πότε κι ενώ ήμασταν πιο γεμάτοι από ποτέ!

Πώς τα καταφέρατε έτσι ρε παίδες εκεί στην ΠΑΕ;

Πώς;

Χρειάζεται τεράστια προσπάθεια για να ξενερώσεις τον πιο καυλωμένο και πιστό λαό του πλανήτη.

Και όταν στην Τούμπα ακούγεται το πόσο βαριά είναι η φανέλα, η κατάσταση μοιάζει να φτάνει στο απροχώρητο.

Και αυτό είναι σημάδι σήψης...

Χάρης Γανωτίδης