Από τον Ανδρεάδη, στους Σαββίδη, Μελισσανίδη, Αλαφούζο

Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μπροστά μας. Αλλά βέβαια, υπάρχει πια και πολύς δρόμος πίσω μας. Υπάρχουν δεδομένα, τα οποία καμία εκφοβιστική αγωγή, κανένας φουσκωτός «αυθόρμητος» υποστηρικτής του προέδρου έξω από την Ευελπίδων, δεν μπορεί να αμφισβητήσει.

Πρώτο δεδομένο: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης, πρόεδρος και ιδιοκτήτης του Ολυμπιακού, αποβλήθηκε από το ποδόσφαιρο (μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση) εξαιτίας κατηγοριών για σύσταση και διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης.

Δεύτερο δεδομένο: Ο Γιώργος Σαρρής, πρώην πρόεδρος της ΕΠΟ, το ίδιο.

Δεδομένο τρίτο: Κάμποσοι παράγοντες και παραγοντίσκοι, είτε της ομοσπονδίας, είτε της Σούπερ Λίγκας, επίσης.

Δεδομένο τέταρτο, σύνοψη των παραπάνω: Είτε αθωωθούν, είτε όχι οι κατηγορούμενοι, μαζί και ο Μαρινάκης, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι βαθιά διεφθαρμένο, προβληματικό, σάπιο. Μα καμία αμφιβολία! Όταν τόσοι εκ των θεσμικών και οικονομικών ηγετών του, βρίσκονται εγκλωβισμένοι στον ασφυκτικό κλοιό περιοριστικών όρων που τους απαγορεύουν να ασχολούνται με το άθλημα, θα πρέπει κάποιος όχι απλώς να στρουθοκαμηλίζει, αλλά να ζει μόνιμα με το κεφάλι στην άμμο για να μην βλέπει το πρόβλημα. Ή να έχει άμμο μέσα στο κεφάλι. Ή απλώς να τα αρπάζει.

Δεδομένο πέμπτο και σημαντικότερο: Με τις παρούσες συνθήκες, το επόμενο πρωτάθλημα δεν μπορεί να ξεκινήσει. Ο Ανδρεάδης μπορεί να περιορίσει το σύστημα που λυμαίνεται τον χώρο, αλλά δεν μπορεί (όχι μέχρι τη δίκη τουλάχιστον) να το εξαρθρώσει. Η αθλητική δικαιοσύνη μπορεί να το εξαρθρώσει. Αν θέλει. Μέχρι στιγμής δεν έχει πείσει κανένα για τις αγαθές προθέσεις της. Άρα;

Άρα, ο δρόμος που ακολουθούν ο Παναθηναϊκός, ο ΠΑΟΚ και η ΑΕΚ, ο δρόμος της συσπείρωσης, της κοινής δράσης και των καταγγελιών στην ΟΥΕΦΑ, είναι μονόδρομος. Μόνο αυτοί, μαζί με όποιον θέλει ειλικρινά να καθαρίσει η κοπριά, έχουν τη δύναμη να πετύχουν κάτι άμεσα. Ο Ανδρεάδης σε πρώτη φάση άνοιξε την πόρτα και έδωσε τα αντράνταχτα επιχειρήματα σε όσους από εμάς φωνάζαμε και γράφαμε επί χρόνια, με τον φόβο των μηνύσεων ή των μπράβων, να αναπνέει στο σβέρκο μας.

Ο Σαββίδης, ο Μελισσανίδης και ο Αλαφούζος οφείλουν να την περάσουν. Με κόστος για τις ομάδες τους, αν χρειαστεί να κατεβάσουν τα ρολά στη Σούπερ Λίγκα, με σχέδιο και επιμονή , παραμερίζοντας ενδεχομένως τις δικές τους, υπαρκτές και ουσιαστικές διαφορές, πάντως το οφείλουν. Η ευκαιρία παραείναι μεγάλη για να χαθεί. Με τις συνθήκες που δημιουργούν οι αποφάσεις του ανακριτή, ένα ακόμα πρωτάθλημα σαν το φετινό ή τα αμέσως προηγούμενα, θα αποτελέσει κόλαφο για τον κόσμο που βλέπει τις ελπίδες του για να ξαναζήσει ωραίες και αμιγώς ποδοσφαιρικές Κυριακές σταδιακά να αναπτερώνονται. Κυρίως, θα αποτελέσει την επιβεβαίωση ότι στην Ελλάδα, τίποτα διεφθαρμένο δεν καθαρίζει ποτέ πραγματικά.

Υ.Γ. Εν τω μεταξύ, οι παπαγάλοι έπιασαν αμέσως δουλειά: Οι περιοριστικοί όροι δεν αποτελούν ενοχή, λένε. Σωστά. Δεν αποτελούν βεβαια και αθώωση, ε;