Έτσι ζει το ντέρμπι η Θεσσαλονίκη!

Ώρα 07:00

Ανοίγω τα βλέφαρά μου. Μιας και είμαι η μοναδική πόλη παγκοσμίως που γράφεται με δύο «σ», αλλά προφέρεται με δύο «λ», το κάνω χαλλαρά. Αισθάνομαι στο κορμί μου και τα 3.683 τετραγωνικά χιλιόμετρά μου ν' αφυπνίζονται κι έπειτα ψηλαφίζομαι απ' άκρη σ' άκρη προκειμένου να βεβαιωθώ πως παραμένω το πιο ωραίο μέρος στον κόσμο. Παραμένω.

Ρίχνω μια ματιά στο ημερολόγιό μου. Λέει "25/10/2015" και το έχω υπογραμμίσει με κόκκινο στυλό. Όχι επειδή είναι μια ημέρα πριν τη γιορτή του πολιούχου Αγίου Δημητρίου (την οποία θα περάσω, ως είθισται, πίνοντας ολοήμερο φραπέ στην παραλία), αλλά επειδή σήμερα παίζει ο έτερος «πολιούχος» μου- ο ΠΑΟΚ.

Χωρίς να καταλάβω πως, χαμογελώ και σηκώνομαι από το φανταστικό- από πάσης απόψεως- κρεβάτι μου.

Ώρα 10:00

Έχω πιει ήδη τον πρώτο, από τους ν+3, καφέδες της μέρας κι οδεύω σύσσωμη προς την πλατεία Αριστοτέλους. Βλέπω από μακριά το πράσινο, εξωγηινί χρώμα των νερών του Θερμαϊκού και η ψυχή μου γαληνεύει.

Στα νερά του οι οπαδοί του ΠΑΟΚ θα ήθελαν να πνίξουν τους αντίστοιχους του Παναθηναϊκού (και το αντίστροφο), όμως η μετακίνηση οπαδών απαγορεύεται δια ροπάλου- σαν αυτό του Ηρακλή-, οπότε το βράδυ αντί γι' ανθρώπους, θα συνεχίσουν να επιπλέουν στην επιφάνειά του Θερμαϊκού αγνώστου προελεύσεως ημιθανή έμβια όντα.

Κάθομαι να φάω μια μπουγάτσα- μισή κρέμα, μισή τυρί. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, η αυθεντική μπουγάτσα είναι η δικιά μου και όχι τα άγευστα κακέκτυπα που πασάρουν για μπουγάτσα στην Αθήνα και είναι, στην ουσία, τραβεστί τυρόπιτες με κρίση ταυτότητας.

Ώρα 13:00

Στο τρίγωνο Πολίχνης οι καφετέριες είναι γεμάτες με οπαδούς του ΠΑΟΚ, οι οποίοι σεβόμενοι το dress code της Κυριακής έχουν φορέσει ήδη τα καλά τους (την φανέλα του Μπερμπάτοφ κι από κάτω τζιν, δηλαδή).

Για λόγους τους οποίους θα εξετάσουν οι μελλοντικές γενιές επιστημόνων έχουν πάρει μαζί τους και τις κοπέλες τους, στις οποίες δίνουν σημασία κάθε φορά που ακούγεται η λέξη «ρωπογραφία», ενώ οι αθλητικές εφημερίδες μοιάζουν ν' αποτελούν προέκταση των χεριών τους.

Την αμιγώς ασπρόμαυρη ατμόσφαιρα σπάει ο Μάκης που είναι Παναθηναϊκός (παρόλο που μένει από μικρός στα γειτονικά Μετέωρα), αλλά κανείς δεν τον λέει βλακείες για το ματς- όπως κανείς δεν τον λέει και «Μάκη», αλλά «Ζέλα».

Τα πειράγματα μ' επίκεντρο τις μανάδες και των μεν και των δε δίνουν και παίρνουν, αλλά ουδείς τα παίρνει στα σοβαρά, μιας και χαβαλέ κάνουνε αφού.

Δηλαδή, χαβαλέ για την ώρα. Γιατί στις 19:30...

Ώρα 15:30

Στα γυράδικα που κοσμούν, διότι περί κοσμημάτων πρόκειται, το κορμί μου- από Ωραιόκαστρο, Εύοσμο, Ηλιούπολη μέχρι Καλαμαριά, Πυλαία, Κρήνη- γίνεται το αδιαχώρητο από τύπους με ασπρόμαυρα παλαιστινιακά κασκόλ.

Οι περισσότεροι τρώνε σάντουιτς με γύρο ή με σουβλάκι. Το google translate, που είναι αρκετά ακριβές στην προκειμένη περίπτωση, μεταφράζει το Θεσσαλονικιώτικο «σάντουιτς με γύρο» στο Αθηναϊκό «ένα τυλιχτό με γύρο» και το «σάντουιτς με σουβλάκι» σε «ένα καλαμάκι με πίτα». Μάλιστα, για να γίνει πιο εύκολα κατανοητό, βγάζει και τη σχετική φωτογραφία.

Οι πιο ρομαντικοί μου κάτοικοι (όσοι, δηλαδή, δεν κατάφεραν ν' απαλλαγούν κυριακάτικα από την γκρίνια της κοπέλας τους- και την κοπέλα τους αυτή καθαυτή) κάνουν μια βόλτα στην Άνω Πόλη και κάθονται για φαγητό, απαντώντας "ΠΑΟΚ" στην ερώτηση του σερβιτόρου «Είστε έτοιμοι να παραγγείλετε;».

Στην πίσω πλευρά του Λευκού Πύργου ένας ημίγυμνος νεαρός τρέχει στο δρόμο της Νέας Παραλίας φωνάζοντας πως έχει τρέλα μες το μυαλό- ωωω, ΠΑΟΚάρα. Κανείς δεν του δίνει σημασία, κανείς δεν εκπλήσσεται.

Είναι, απλά, άλλη μια Κυριακή στην πρωτεύουσα της Μακεδονίας.

Ώρα 18:00

Κάποιοι σκότωσαν για ένα εισιτήριο (και, παραδόξως, δεν έχουν ακόμα συλληφθεί). Άλλοι ζητούν μετ' επιτάσεως η ομάδα τους να συνουσιαστεί, κρατώντας όμως αυτή τα «ηνία» της ερωτικής πράξης, με τον κίναιδο τον Παναθηναϊκό- ίσως όχι μ' αυτά ακριβώς τα λόγια, αλλά το νόημα δεν αλλάζει. Μερικοί είναι χάλια, τα 'χουν παίξει: βλέπουν έναν αετό μ' οχτώ κεφάλια, όμως πού τα βλέπουν τ' άλλα έξι;

Όλοι τους, όμως, έχουν κολλήσει με τ' αμάξια τους στον περιφερειακό. Από το ύψος του Επταπυργίου και μέχρι την είσοδο για την Τούμπα, η μόνη εναλλαγή στο κιβώτιο ταχυτήτων είναι από την πρώτη στη δευτέρα και τούμπαλιν.

Κασκόλ κρέμονται από τα παράθυρα των αυτοκινήτων και κάποιοι κουνάνε με το ένα χέρι μια δικέφαλη σημαία, ενώ στο άλλο πίνουν ένα ρόφημα με βασικά του συστατικά τη ρετσίνα Μαλαματίνα και την...κόα-κόλα.

Στην παρατήρηση ενός αδαούς παππούλη- που κόλλησε κι αυτός στην ουρά και θέλησε να κοινωνικοποιηθεί- πως ο Παναθηναϊκός είναι σκληροτράχηλη ομάδα και το ματς δε θα είναι εύκολο, έγινε σαφές τι δε θέλουν ν' ακούν οι οπαδοί: μαλακίες («Μη με λες μαλακίες, παππού!»).

Και στο ρεύμα της πλευράς Χαλκιδικής (μην το ψάχνετε, σαν αυτή δεν έχει)- Θεσσαλονίκης, όμως, επικρατεί ελεγχόμενος πανικός, καθώς όλοι οι σύνδεσμοι- «πρωτοστατούντος», ίσως, αυτού των Μουδανίων που έχει επιφανή μέλη- ετοιμάζονται να δώσουν βροντερό «παρών» στις εξέδρες του γηπέδου της Τούμπας.

Με μια λέξη: απ' ό,τι φαίνεται, θα γίνει πάλι το διασημότερο κάγκελο του κόσμου κι απόψε.

Της πουτάνας. (Ok, δυο λέξεις).

Ώρα 19:00

Τελευταία επιδρομή, στα πέριξ της Τούμπας, για ένα γρήγορο βρώμικο προκειμένου να καθαρίσει το μυαλό, λίγο στριμωξίδι για να μπουν στο γήπεδο και μετά...

«ΧΕΡΙΑΑΑΑΑ!»

ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ.

Στο χορτάρι βγαίνει ο Στιλ. Τυγχάνει της πρέπουσας υποδοχής: «οουουοουουουουυ, μπινέ (χαϊδευτικό του «καμπινέ»)». Έπειτα λίγα ποιητικά λόγια για τους συγγενείς πρώτου βαθμού όλων των παικτών του Τριφυλλιού, ένας εγκάρδιος χαιρετισμός με τα μεσαία δάχτυλα και των δύο χεριών υψωμένα προς την πλευρά του Αναστασίου και τέλος απειράριθμοι αναμμένοι πυρσοί, να φέγγουν σαν επίγεια αστέρια την ώρα που πέφτει η νύχτα.

Μπήκαν μέσα οι «καλοί». Το ευπρεπέστερο σχόλιο εξ όλων είναι το «Σκίστε τους». Τα υπόλοιπα περιλαμβάνουν πολλές λέξεις που αρχίζουν από –γ, -π και –μ.

19:30-21:30

Έντεκα μαντράχαλοι ένθεν κι ένθεν κλωτσάνε μια μπάλα ενόσω το κοινό στις εξέδρες παραληρεί σε τέτοιο βαθμό, που αναρωτιέμαι αν μερικοί εξ αυτών έχουν καταληφθεί από δαίμονα και χρήζουν εξορκισμού.

Κάποιος χάνει, κάποιος κερδίζει- με το ενδεχόμενο της ισοπαλίας να είναι πάντα ορατό.

Όμως τι σημασία έχει το αποτέλεσμα; Είναι απλά ένα παιχνίδι.

Τι, όχι ε;

22:00

Κάνω μια νοητή βόλτα από το λιμάνι μέχρι τη Σοφούλη και ηρεμώ. Δεν ξέρω τι έγινε στον αγώνα και δε με απασχολεί ιδιαιτέρως- είμαι γυναίκα, η Θεσσαλονίκη, γιατί να σκοτίζω το μυαλό μου με άλλα πράγματα πέραν του "Sex and the City" (όπου "city" εννοώ «Θεσσαλονίκη και σας πηδάμε το σπίτι»);

Αν κέρδισε ο ΠΑΟΚ υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να φωταγωγηθώ- θα μιλήσω με τον δήμαρχο, τον κυρ- Γιάννη, και θα δούμε τι θα γίνει-, αν έχασε κάποιες γυναίκες στο σπίτι τους θα πρέπει να βρουν λύση στην ανδρική κρεβατομουρμούρα, αν ήρθε ισοπαλία οι φίλαθλοι θα φροντίσουν ν' αφαιρέσουν από το διαιτητή την ανθρώπινη φύση του και θα τον κάνουν ξανά κοράκι.

Όπως και να έχει, όμως, θα είμαι για ακόμα ένα βράδυ πολύ ζωντανή: μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες κόσμος θ' ανεβοκατεβαίνει την Αριστοτέλους από το Ολύμπιον και το Electra Palace μέχρι το άγαλμα του Βενιζέλου, στον πεζόδρομο της Καλαμαριάς οι αναλύσεις πανεπιστημιακού ποδοσφαιρικού επιπέδου θα δίνουν και θα παίρνουν, η Καμάρα θα συνεχίσει ν' αποτελεί μόνιμο σημείο αναφοράς των ραντεβού (όπως κάνει από το 400 π.Χ.), στη Νεάπολη και τον σύνδεσμο του Μπέλλου η ολονυκτία κρίνεται απαραίτητη κι εγώ αφήνω το Βαρδάρη να μου χαϊδέψει το πρόσωπο και σκέφτομαι.

Σκέφτομαι αυτό το ΠΑΟΚ- Παναθηναϊκός που μου γέμισε τη μέρα.

Ώρα 02:00

Μπορεί να έχω έντονη ζωή, όμως εν αντιθέσει με τη Νέα Υόρκη που ποτέ δεν κοιμάται, εγώ ενίοτε κοιμάμαι. Πέφτω στο κρεβάτι μου, παίρνω το τάμπλετ μου και διαβάζω λίγο sdna.gr για να μάθω τι έγινε, τελικά, στο ματς και αν είχαμε παρατράγουδα.

Έπειτα το κλείνω και πιάνω ένα βιβλίο με τα ποιήματα του Καβάφη. Μη με κοιτάτε περίεργα, αν δε διαβάσω εγώ Καβάφη ποιος θα διαβάσει; Τι διάολο ερωτική πόλη είμαι;

Οι σελίδες γυρνούν από μόνες τους και ξημερώνει Δευτέρα. Το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό είναι, πια, παρελθόν.

Αναρωτιέμαι: «Και τώρα τι θα γενώ χωρίς τους "Βαρβάρους"; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Τα βλέφαρά μου αρχίζουν να ζυγίζουν έναν τόνο το καθένα και ο Μορφέας με καλεί στην αγκαλιά του, γι' αυτό κοιτάζω για μια τελευταία φορά το Λευκό- στην ψυχή- Πύργο.

Μειδιώ.

Είμαι ακόμα η πιο όμορφη πόλη του κόσμου.