Η… σπασμένη αλυσίδα του ΠΑΟΚ

Την τελευταία φορά που στον ΠΑΟΚ υπήρχε, υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον. Αναφέρομαι στην εποχή του Φερνάντο Σάντος. Το έχω ξαναγράψει και θα το επαναλάβω. Μέρος της επιτυχίας (της όποιας επιτυχίας του Πορτογάλου) οφείλονταν στο περιβάλλον που είχαν φροντίσει να δημιουργήσουν γύρω από τον προπονητή και την ομάδα ο Θόδωρος Ζαγοράκης και ο Ζήσης Βρύζας.

Υπήρχε ένας σωστά δομημένος τρόπος –άκρως ποδοσφαιρικός- λειτουργίας που δεν επέτρεπε σε κανέναν να σπάσει την αλυσίδα. Ο προπονητής προστατευόταν απ΄ όλους και παράλληλα τους προστάτευε όλους. Είχε δημιουργηθεί οικογενειακό κλίμα που τρεφόταν από τις επιτυχίες της ομάδας. Ηταν όλοι μαζί ένα σύνολο. Στις νίκες και στις ήττες. Στις αποτυχίες και στις επιτυχίες.

Ο πρόεδρος είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον τεχνικό διευθυντή, που εμπιστευόταν απόλυτα τον γενικό αρχηγό (ο Κώστας Ιωσηφίδης στην προκειμένη περίπτωση) που ήταν απόλυτα προσηλωμένος στην πολιτική που χάρασε ο προπονητής που στήριζε και εμπιστευόταν τους παίκτες του που με τη σειρά τους «έπνιγαν» τον εγωισμό (στοιχείο που δεν λείπει από καμία ομάδα με προσωπικότητες) τους, θεωρώντας ότι αντιμετωπίζονται με δικαιοσύνη τόσο από τον προπονητή όσο και από την διοίκηση.

Σαφώς και υπήρχαν προβλήματα. Ποτέ και σε καμία ομάδα του κόσμου δεν κυλά ρόδινα η ζωή. Θυμίζω ότι ο Πορτογάλος τεχνικός, τον τρίτο χρόνο παρουσίας του στον πάγκο της ομάδας, είχε ζητήσει από τον Ζαγοράκη και τον Βρύζα να απομακρυνθεί από την ομάδα ο Γκαρσία. Κι όμως, παρά το γεγονός ότι πρόεδρος και τεχνικός διευθυντής δεν είχαν την ίδια άποψη για το θέμα, βρήκαν τρόπο να ξαναφέρουν κοντά τον προπονητή με τον Ουρουγουάνο. Το αποτέλεσμα γνωστό. Ο Γκαρσία πραγματοποίησε την καλύτερη του χρονιά με την φανέλα του Δικεφάλου και θα κατακτούσε το πρωτάθλημα αν δεν βρισκόταν στο δρόμο της ομάδας ο Σπάθας και ο Κάκος που τότε λειτουργούσαν για λογαριασμό άλλων αφεντικών.

Η αλυσίδα έσπασε μετά την φυγή του Σάντος. Ούτε ο Δερμιτζάκης ούτε και ο Χάβος ευτύχησαν να ζήσουν στο περιβάλλον που απόλαυσε ο Πορτογάλος τεχνικός. Ακριβώς αυτό έτυχε και στον Μπόλονι. Οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές βέβαια καθώς δεν υπήρχε μεγαλομέτοχος, αλλά το πρόβλημα δεν ήταν τόσο η έλλειψη χρημάτων όσο οι σπασμένοι κρίκοι της αλυσίδας, που δεν επέτρεψαν στον ΠΑΟΚ να λειτουργήσει σαν οικογένεια.

Ούτε ο Στέφενς, ούτε ο Αναστασιάδης απόλαυσαν υγιές περιβάλλον. Δεν λειτούργησαν σε ποδοσφαιρική οικογένεια. Ο Δώνης είχε στήριξη και βοήθεια αλλά λειτούργησε με επιπολαιότητα σε πολλά θέματα, βάζοντας τον εγωισμό του πάνω από το συμφέρον της ομάδας. Φτάνοντας στον Τούντορ και ζώντας την καθημερινότητα του ΠΑΟΚ, διαπιστώνω ότι δεν είχε την τύχη να λειτουργήσει σε υγιές ποδοσφαιρικό περιβάλλον, χωρίς αυτό να τον αθωώνει για τα λάθη, τους εγωισμούς και τις εμμονές.

Ο Αγγελίδης ως πρόεδρος (κύριος σε όλα του το επισημαίνω) δεν ήξερε πως έπρεπε να λειτουργήσει ώστε να δώσει ερεθίσματα στον Αρνεσεν να βοηθήσει τον προπονητή που ο ίδιος επέλεξε. Να ελέγξει τους παίκτες που εκμεταλλεύτηκαν το κενό που υπήρχε σε θέματα πειθαρχίας. Δεν υπάρχει κανείς στον ΠΑΟΚ να εμπνεύσει. Κανείς που να μπορεί να μεταδώσει σε όλους την ανάγκη να γίνουν οικογένεια και να παλέψουν όλοι μαζί, ανεξάρτητα απ΄ όσα τους χωρίζουν (και πάντα υπάρχουν αφορμές για κόντρες σε μια ομάδα) για τον κοινό στόχο.

Όσο ο ΠΑΟΚ δεν λειτουργεί ως οικογένεια, με σπασμένους πολλούς κρίκους της αλυσίδας, δεν έχει τύχη. Όποιον προπονητή κι αν φέρει, όσους καλούς παίκτες κι αν επιλέξει. Αυτό που λείπει από τον ΠΑΟΚ δεν είναι η ποιότητα. Είναι η έλλειψη υγιούς ποδοσφαιρικού περιβάλλοντος που αποτελεί τη βάση κάθε επιτυχημένης ομάδας.

Υ. Γ. Για να μην έχουμε παρεξηγήσεις. Το νόημα δεν είναι (γιατί θα το διαβάσω κι αυτό) να επιστρέψουν στον ΠΑΟΚ, ο Ζαγοράκης, ο Βρύζας, ο Σάντος και άλλοι. Το θέμα είναι ότι όσο δεν δημιουργείται μια ΟΜΑΔΑ στην οποία θα λειτουργούν όλοι για έναν και ένας και για όλους (ξαναγράφω ανεξάρτητα με τις παρεξηγήσεις που είναι καθημερινό φαινόμενο σε έναν ζωντανό οργανισμό), ο ΠΑΟΚ δεν έχει καμία τύχη! Και στην εποχή του Σάντος υπήρχαν παρεξηγήσεις. Πότε ο Κονσεισάιο με τον Γκαρσία, πότε ο Μπακαγιόκο με τον Ιβιτς, πότε ο Χαλκιάς με τον Κοντρέρας, πότε κάποιος παίκτης με τον γιατρό και πότε όλοι μαζί οι παίκτες με τον Σάντος που ήταν αγύριστο κεφάλι και σχολαστικός σε σημείο τρέλας. Παρεξηγήσεις λίγων λεπτών που έμεναν στην άκρη για το κοινό καλό ή όταν έπαιρναν σοβαρές διαστάσεις, έτρεχαν σας πυροσβέστες ο Ζαγοράκης με τον Βρύζα και τελείωνε κάθε θέμα σε λίγα λεπτά. Καταστάσεις άγνωστες στον ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών όπου οι περισσότεροι (δεν γράφω όλοι) κοιτούν να προστατεύσουν τον... πισινό τους για να είναι καλυμμένοι. Όχι 15.000.000 ευρώ λοιπόν, αλλά και 30.000.000 ευρώ να φτάσει το μπάτζετ του ΠΑΟΚ, τίποτε δεν θα αλλάξει αν δεν αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας και η φιλοσοφία που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στην Τούμπα.