Στον ΠΑΟΚ όλα... πολύ: «Ήμουν ο πιο αγαπητός και ο πιο μισητός παίκτης»

Κι ας ξεκίνησε κάπως... ανορθόδοξα. Άλλωστε η σχέση με τον Ομάρ Ελ Καντουρί δεν ήταν ποτέ μία ευθεία γραμμή. Στον ΠΑΟΚ έζησε τα πάντα. Όλα πολύ. Κυρίως σε συναίσθημα, σε στιγμές που αποτυπώθηκαν σε άσπρο και μαύρο καμβά.

Flashback...

Ήταν -βλέπετε- της μοίρας του γραφτό από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι του στην Θεσσαλονίκη. Ανακοινώθηκε κατά τη διάρκεια επίσημου αγώνα και συγκεκριμένα με την Έστερσουντ που εξελίχθηκε σε φιάσκο λόγω του οδυνηρού αποκλεισμού: «Ναι, ήταν κάπως περίεργο. Θυμάμαι ήμουν στο Μακεδονία Παλλάς μετά την υπογραφή των συμβολαίων και έβλεπα το παιχνίδι. Την επόμενη ημέρα, είδα και τον προπονητή. Υπήρχε μία μαυρίλα στην ατμόσφαιρα λόγω του αποκλεισμού. Εγώ είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Ήμουν τόσο χαρούμενος για τη μεταγραφή, ήθελα πολύ να παίξω Ευρώπη στην πρώτη μου σεζόν στον ΠΑΟΚ αλλά...».

Ήξερα ότι θα φύγω, καταλαβαίνω την απόφαση του ΠΑΟΚ

Και έκτοτε πέρασαν έξι χρόνια... «Νιώθω λίγο περίεργα. Δεν ξέρω αν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη... Ίσως το καταλάβω όταν αποχωρήσω από την πόλη. Βέβαια ήμουν προετοιμασμένος γι΄αυτό που θα συμβεί. Παράξενο συναίσθημα να σκέφτομαι ότι τη νέα σεζόν δεν θα είμαι πλέον κομμάτι της ομάδας. Και ξέρω πως θα αισθανθώ ακόμη πιο περίεργα όταν φύγω από τη Θεσσαλονίκη.

Αν και το περίμενα. Ακόμη κι αν στο ποδόσφαιρο δεν ξέρεις ποτέ τι θα συμβεί. Πίστευα ότι είναι οι τελευταίοι μου μήνες ως παίκτης του ΠΑΟΚ. Και η αλήθεια είναι πως αυτή ήταν και η πιο δύσκολη σεζόν απ΄όλες στον ΠΑΟΚ. Από την πλευρά μου, καταλαβαίνω την ομάδα. Ήθελαν να προχωρήσουν σε αλλαγές. Και ήμουν έτοιμος γι΄αυτό, προετοίμασα τον εαυτό μου».

Απίστευτη σεζόν για μένα. Τρελάθηκα με τους τραυματισμούς και τα προβλήματα που αντιμετώπισα

Θα αναλογιστεί κανείς πως προετοιμάζεται κάποιος για τους τίτλους τέλους. Για τον Ομάρ Ελ Καντουρί, όλες οι απαντήσεις υπήρχαν μπροστά του, στη δυσκολότερη σεζόν του στον Δικέφαλο: «Ήταν μία απίστευτη σεζόν για μένα. Απίστευτη από άποψη τραυματισμών, ιώσεων, διαφόρων προβλημάτων. Κάθε φορά που επέστρεφα, συνέβαινε κάτι. Ακόμη και πριν από τον τελικό Κυπέλλου, στο ματς με τον Ολυμπιακό είχα πρόβλημα και δεν αγωνίστηκα, στη συνέχεια είχα πυρετό για δύο ημέρες. Τρελάθηκα. Αναμφίβολα, ήταν η πιο δύσκολη σεζόν μου. Γιατί και τις άλλες χρονιές είχα προβλήματα τραυματισμών, αλλά είχα και σερί παιχνίδια στα πόδια μου. Αυτήν τη σεζόν ήταν αδύνατο! Πριν τη διακοπή για το Μουντιάλ, ήμουν καλά, έπαιζα και όταν επιστρέψαμε, είχα έναν τραυματισμό που με κράτησε περίπου δύο μήνες εκτός».

Μιλούν άσχημα για τον Μέσι και τον Κριστιάνο, ποιος είμαι εγώ για να αποτελώ εξαίρεση;

Κεφάλαιο «τραυματισμοί». Ίσως η πιο συνηθισμένη ερώτηση για εκείνον; «Για μένα είναι νορμάλ. Μπορούν να με ρωτούν για τους τραυματισμούς μου. Πιστεύω σε κανέναν ποδοσφαιριστή δεν αρέσει να τραυματίζεται... Πρέπει να το αποδεχθώ. Ξέρετε ότι δοκίμασα πολλά στο θέμα των τραυματισμών, δεν λειτούργησαν. Κάποιοι με ρωτούν, κάποιοι αστειεύονται, κάποιοι με κακολογούν. Αν διασκεδάζουν με αυτό το θέμα, μπορούν να συνεχίσουν να το κάνουν. Δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ξέρω ποιος είμαι, τι παίκτης είμαι, αν είμαι καλός ή κακός, τι παραπάνω μπορώ να δώσω, δεν μου χρειάζεται η άποψη ανθρώπων που δεν είναι καν στο ποδόσφαιρο και δεν καταλαβαίνουν το ποδόσφαιρο. Για μένα μετράει να με εμπιστεύεται ο προπονητής μου και να έχω αυτοπεποίθηση στον εαυτό μου. Στο ποδόσφαιρο όλοι έχουν μία άποψη. Μιλούν άσχημα για τον Μέσι και τον Κριστιάνο, ποιος είμαι εγώ για να αποτελώ εξαίρεση;».

Και εκείνος ο τραυματισμός, οι ενοχλήσεις στην προθέρμανση πριν από τον επαναληπτικό με την Μαρσέιγ, τον... σκότωσαν: «Ο τραυματισμός πριν τη ρεβάνς με τη Μαρσέιγ ήταν η πιο δύσκολη στιγμή. Στο Βελοντρόμ, ήμουν στον πάγκο και δεν μου άρεσε καθόλου γιατί ήθελα να παίξω σε αυτό το παιχνίδι. Μπήκα, έβαλα το γκολ για το τελικό 2-1 και όλη την εβδομάδα αισθανόμουν πάρα πολύ καλά. Μερικές φορές, ξέρεις μέσα σου ότι υπάρχουν παιχνίδια που μπορείς να παίξεις για να κάνεις τη διαφορά. Απλά περιμένεις το ματς. Ήμουν σε τέλεια κατάσταση πριν τον επαναληπτικό, σωματικά, πνευματικά, είχα τρομερή αυτοπεποίθηση! Είχα αυτό το συναίσθημα, ότι μπορώ να κάνω κάτι καλό σε αυτό το παιχνίδι. Ήμουν σίγουρος. Αυτός ο τραυματισμός με... σκότωσε. Γιατί; Γιατί ήταν το πιο σημαντικό ματς της σεζόν».

Ήξερα ότι μπορούσα να κάνω κάτι καλό στο ματς με τη Μαρσέιγ, με... σκότωσε εκείνος ο τραυματισμός

Ο Μαροκινός δεν πέρασε και λίγα αλλά κάθε φορά φρόντιζε να υπενθυμίζει στον εαυτό του πως: «Πρέπει να είσαι πολύ δυνατός. Είναι όλη η διαδικασία που απαιτείται. Τους βλέπεις να παίζουν όλοι μαζί και εσύ είσαι μόνος. Μετά επιστρέφεις και οι άλλοι είναι σε top κατάσταση, φαίνεται ότι είναι πιο δυνατοί από σένα, τρέχουν πιο γρήγορα. Και εσύ πρέπει να καλύψεις όλο το χαμένο έδαφος. Πάντα οι πρώτες ημέρες είναι πιο δύσκολες. Είσαι στην Τούμπα, σε ένα γεμάτο γήπεδο, και το μόνο που θέλεις είναι να παίξεις. Πάντα εστίαζα στο ματς. Ήθελα τα παιδιά μου να με βλέπουν να παίζω. Ήξερα πόσο χαίρονται με αυτό. Εκεί έβρισκα κίνητρο».

Και όπως παραδέχεται: «Για τα παιδιά μου, είμαι πάντα καλός. Ακόμη και όταν παίζω άσχημα. Αρχίζουν και καταλαβαίνουν πολλά από ποδόσφαιρο και με ρωτούν συχνά γιατί έκανα αυτήν την ενέργεια, την άλλη... Βέβαια, και εγώ όταν βλέπω τα παιχνίδια τους και καμιά φορά τους λέω: «έπρεπε να σκοράρεις σε εκείνη την φάση», μου απαντούν αμέσως: «Ναι, αλλά και εσύ δεν σκόραρες στο προηγούμενο παιχνίδι (σ.σ. γελάει). Μου αρέσουν που μεγαλώνουν και τους αρέσει το ποδόσφαιρο. Δεν θέλω να τους βάλω πίεση, θέλω να το απολαμβάνουν. Τρελαίνονται με την Τούμπα, με την ατμόσφαιρα του γηπέδου, ξέρουν όλα τα συνθήματα, ακόμη και αυτά με τις «απαγορευμένες» λέξεις, αν και δεν αρέσει αυτό στη γυναίκα μου (σ.σ. γελάει). Τους αρέσει πολύ να με βλέπουν να παίζω.

Θα ήθελα πολύ να τους δω να παίζουν ποδόσφαιρο επαγγελματικά, σε υψηλό επίπεδο. Θα ήμουν πολύ υπερήφανος γιατί προέρχομαι από το ποδόσφαιρο. Ξέρω ότι είναι ένα δύσκολο επάγγελμα, ίσως πολλοί δεν το αντιλαμβάνονται και το σέβομαι, κερδίζεις πολλά χρήματα, έχεις μία άνετη ζωή αλλά υπάρχουν και αρνητικές πτυχές. Η γυναίκα μου δεν θα ήθελε γιατί φοβάται πως θα φύγουν νωρίς νωρίς από το σπίτι. Τους αφήνω να το απολαύσουν, όπως έκαναν οι γονείς μου μέχρι να γίνω επαγγελματίας. Δεν ήξεραν τίποτα από ποδόσφαιρο. Απλά με πήγαιναν στις προπονήσεις. «Απόλαυσέ το, αν είσαι καλός, ok! Αν όχι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα, απλά να το απολαμβάνεις αυτό που κάνεις» και αυτή τη συμβουλή ακολουθώ και εγώ στα παιδιά μου».

Στον ΠΑΟΚ τα έζησα όλα πολύ, ένιωσα ο πιο αγαπητός παίκτης, ενίοτε και ο πιο μισητός

Επιστροφή στον ΠΑΟΚ. Τι σημαίνει ο ΠΑΟΚ για τον Ομάρ Ελ Καντουρί; «Είναι η δεύτερη οικογένεια για μένα. Ποτέ δεν ήμουν σε μία ομάδα για περισσότερο από τρία χρόνια. Στον ΠΑΟΚ έμεινα έξι, όταν ήρθα εδώ δεν περίμενα ποτέ ότι θα κάτσω τόσο πολύ. Είναι το δεύτερο σπίτι μας, τα παιδιά μου μεγάλωσαν εδώ, κρατάω μόνο τις καλές αναμνήσεις. Ο ΠΑΟΚ είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της καριέρας μου και μέχρι να κρεμάσω τα παπούτσια μου, θα λέω πως σε αυτήν την ομάδα ένιωσα ο πιο αγαπητός παίκτης, ενίοτε και ο πιο μισητός (σ.σ. γελάει) αλλά έτσι είναι οι οπαδοί του ΠΑΟΚ. Με πολύ συναίσθημα σε όλα. Μου αρέσει αυτό το πάθος τους».

Αν τον ρωτήσετε για την πιο δυνατή του στιγμή με τη φανέλα του ΠΑΟΚ; «Το εντός έδρας παιχνίδι με τον Ολυμπιακό τη χρονιά του νταμπλ (3-1). Ήταν το ματς της σεζόν. Ξέραμε πως αν πάρουμε αυτό το ματς, έχουμε σχεδόν το πρωτάθλημα στα χέρια μας. Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο ήταν συγκλονιστική. Κάναμε ένα εκπληκτικό παιχνίδι. Τα πάντα ήταν τέλεια. Πήραμε απίστευτη χαρά μετά το ματς».

«Ο Λουτσέσκου είναι κάτι περισσότερο από ένας προπονητής για μένα»

Η συζήτηση φτάνει στον Ραζβάν Λουτσέσκου. Και ναι, θα ήταν ουτοπικό να υποστηρίξει κανείς πως όλα ήταν ιδανικά, αλλά στο τέλος της ημέρας: «Είναι κάτι περισσότερο από ένας προπονητής για μένα. Είναι ένας φίλος. Μιλούσαμε ιταλικά, μιλάει πολλές γλώσσες. Είναι εκπληκτικός προπονητής, το έχει αποδείξει σε όλες τις ομάδες που βρέθηκε. Το πιο σημαντικό είναι πως πρόκειται για έναν φοβερό άνθρωπο. Είναι δύσκολο να βρεις αυτόν τον συνδυασμό. Έχω δουλέψει με πολλούς προπονητές στην καριέρα μου, αλλά μαζί του είχα μία τρομερή επικοινωνία, κάναμε πολλές συζητήσεις. Ναι, είχαμε προβλήματα όπως μπορεί να έχει ένας προπονητής με έναν παίκτη αλλά υπήρχε πάντα σεβασμός. Από την πλευρά μου, πέρασα εκπληκτικά μαζί του, έμαθα πάρα πολλά. Ελπίζω ότι θα παραμείνουμε σε επαφή γιατί είναι ένας πολύ ωραίος άνθρωπος».

Μάλιστα, δεν δίστασε να αποκαλύψει πως: «Μίλησα μία φορά με τον προπονητή για το συμβόλαιό μου, τον Ιανουάριο. Υπήρχε πρόταση για να επιστρέψω στην Ιταλία αλλά ο Λουτσέσκου ήθελε να μείνω και έκτοτε δεν ξαναμιλήσαμε γι΄αυτό το θέμα. Και η αλήθεια είναι πως το μόνο που ήθελα ήταν να τελειώσει ομαλά και θετικά η σεζόν, να παίξω αλλά είχα μία πολύ άτυχη σεζόν».

Και κατά κάποιον «μαγικό» τρόπο, υπήρξε «αγαπημένο» παιδί όλων των προπονητών στη θητεία του ΠΑΟΚ: «Σημαίνει ότι δεν είμαι τόσο κακός παίκτης έτσι (σ.σ. γελάει); Ζουν την καθημερινότητά μου, το πώς δουλεύω στις προπονήσεις, μπορούν να καταλάβουν ακριβώς τι παίκτης είμαι. Όταν έχεις τραυματισμούς και επιστρέφεις, θέλεις χρόνο για να επανακάμψεις και ίσως ο κόσμος να θυμάται μόνο αυτά αλλά οι προπονητές μου και οι συμπαίκτες μου που με βλέπουν καθημερινά, ξέρουν τι μπορώ να κάνω. Πάντα είχα καλές σχέσεις με τους προπονητές μου, με τον Αμπέλ, τον Πάμπλο, τον Ραζβάν. Είμαι χαρούμενος γι΄αυτό, που τους άρεσα ως παίκτης».

Ο Σαββίδης με στήριξε πολύ. Τον ευχαριστώ που με έκανε κομμάτι του ΠΑΟΚ

Καλές σχέσεις είχε και με τον πρόεδρο της ομάδας, Ιβάν Σαββίδη, τον οποίο ευχαρίστησε δημόσια: «Πέρασα πολύ ωραία μαζί του! Είναι πολύ παθιασμένος σαν πρόεδρος και αγαπά πολύ τον ΠΑΟΚ. Συνεπώς όταν ένας πρόεδρος είναι πολύ παθιασμένος και αγαπά πολύ την ομάδα του, υπάρχουν πολλά συναισθήματα και κυρίως όταν χάνεις. Με στήριξε πολύ, σε πολύ δύσκολες στιγμές, μετά από τραυματισμούς, μετά από κακές εμφανίσεις. Ήταν εκεί να βοηθήσει, να μας δώσει δύναμη και σε αυτά τα έξι χρόνια με έκανε να αισθανθώ σαν στο σπίτι μου. Εμένα και την οικογένειά μου. Θέλω να τον ευχαριστήσω που με έκανε κομμάτι της ομάδας. Ήταν κάτι εκπληκτικό για μένα».

Αν του ζητήσει κάποιος τη συμβουλή του για να παίξει στον ΠΑΟΚ, ο Μαροκινός είναι απόλυτος: «Πρέπει να είσαι πνευματικά πολύ δυνατός για να παίξεις στον ΠΑΟΚ και να διαχειριστείς την πίεση. Χρειάζεται ισορροπία, όταν κερδίζεις να μην νομίζεις πως είσαι η καλύτερη ομάδα στον κόσμο και όταν χάνεις η χειρότερη. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό του ΠΑΟΚ και πρέπει να αλλάξει: οταν κερδίζει, όλοι είναι χαρούμενοι, τα πάντα μοιάζουν τέλεια. Όταν χάνει, εμφανίζονται όλα τα προβλήματα. Πρέπει να αποδέχεσαι την ήττα, να χαίρεσαι όταν κερδίζεις. Δεν μπορείς να κερδίζεις πάντα. Υπάρχουν και μεταβατικές σεζόν, όπως αυτήν που είχαμε. Ήταν μία δύσκολη σεζόν, τερματίσαμε τέταρτοι, δεν τα καταφέραμε στην Ευρώπη και στο Κύπελλο αλλά δεν μπορείς να τα πετάξεις όλα...

Εγώ, ναι, πίστευα εξ αρχής στην ομάδα, στην ποιότητά της. Είχαμε μία καλή, νεανική ομάδα. Ποδοσφαιριστές που έπρεπε να στελεχωθούν από έμπειρους παίκτες για να τους βοηθήσουν και εγώ από την πλευρά μου -δυστυχώς- δεν μπόρεσα. Πιστεύω ότι θα μπορούσα να βοηθήσω πολύ περισσότερο φέτος με την εμπειρία μου αλλά δεν τα κατάφερα».

Για την ώρα, δεν σκέφτεται την επόμενη ημέρα, θέλει απλά να απολαύσει το ποδόσφαιρο για όσο... «Θέλω να πάρω την καλύτερη απόφαση για την οικογένειά μου. Χρειάζομαι χρόνο, ξέρω ότι δεν έχω πολλά χρόνια μπροστά μου και θέλω να απολαύσω το ποδόσφαιρο. Δεν θέλω περίεργες χώρες και πρωταθλήματα. Για μένα το σημαντικό δεν είναι τα χρήματα. Δεν το απόλαυσα πέρσι και φέτος ψάχνω αυτό».

Ο επίλογος του ανήκει, με μία ιστορία και μία ατάκα Μπίσεσβαρ που μέχρι και σήμερα τους κάνει να απορούν για το timing που ειπώθηκε και έμεινε χαραγμένη στα ασπρόμαυρα αποδυτήρια: «Υπάρχουν τόσες πολλές ιστορίες αλλά μάλλον δεν λέγονται (σ.σ. γελάει). Θα σας πω μία γιατί κάθε φορά που την αναφέρουμε, σκεφτόμαστε «πως, το είπε!». Ήταν επί εποχής Αμπέλ Φερέιρα και δεν είχαμε καλά αποτελέσματα, η αποστολή είχε καταλύσει στο ξενοδοχείο και είχαμε κατέβει για το δείπνο. Ξαφνικά, μπαίνουν μέσα οπαδοί του ΠΑΟΚ, καθόλου ευχαριστημένοι από την εικόνα μας και αρχίζουν να μας τα... χώνουν. Δεν μιλάει κανείς από εμάς, το κλίμα είναι βαρύ και ξαφνικά πετάγεται ο Ντιέγκο, ο οποίος τους δείχνει το ρολόι του και λέει: «Εεε παιδιά, τουλάχιστον περιμένετε να τελειώσουμε πρώτα, είναι η ώρα του φαγητού». Εκείνη την ώρα παγώσαμε όλοι, αλλά εκ των υστέρων γελάσαμε και ήταν ένα σκηνικό που μας έμεινε. Με Ντιέγκο υπάρχουν πολλές αστείες ιστορίες».