Γιάννης Κωνσταντέλιας: Και εγένετο... αρχηγός!

Ο ρυθμός του γίνεται ρυθμός του ΠΑΟΚ. Η έμπνευσή του, καύσιμο για όλους γύρω του. Όταν ο Ντέλιας είναι στα καλά του, ολόκληρος ο ΠΑΟΚ… ανασαίνει αλλιώς.

Μόνο που πλέον δεν είναι απλώς ο ταλαντούχος πιτσιρικάς με τις ντρίμπλες και τη φαντασία.

Είναι ο παίκτης που σηκώνει βάρος. Που ζητά την μπάλα, που βγαίνει μπροστά, που «μιλάει» με το παιχνίδι του. Δείχνει ότι δεν φτιάχτηκε μόνο για να εντυπωσιάζει, αλλά για να οδηγεί. Κι αυτό, στην ηλικία του, λέει πολλά.

Τα νούμερα απλώς επιβεβαιώνουν αυτό που βλέπει το μάτι. Ο Κωνσταντέλιας ήταν παντού. 35 επαφές με την μπάλα, με 12/17 εύστοχες πάσες και 71% ακρίβεια, ψάχνοντας διαρκώς να συνδέσει τις γραμμές. Δοκίμασε 4 μακρινές μεταβιβάσεις, με τις 2 να βρίσκουν στόχο, ενώ έστρωσε και το δρόμο της νίκης σε ένα ακόμη ντέρμπι!

Στο ένας με έναν, εκεί που το ταλέντο του κάνει πάντα τη διαφορά, επιχείρησε 6 ντρίμπλες και πέτυχε τις 3, παίζοντας συνεχώς στο όριο. Πάλεψε, επίσης, σε 13 μονομαχίες στο έδαφος, κερδίζοντας τις 7, δείγμα της διάθεσης αλλά και της αντοχής του στη «φθορά». Ακόμα και στις εναέριες μονομαχίες, δεν έμεινε εκτός: μπήκε σε μία, έστω κι αν δεν την κέρδισε.

Δεν είναι πια παιδί.

Είναι καθοριστικός.

Είναι σημείο αναφοράς του ΠΑΟΚ.

Και κάθε του ματς μοιάζει με ένα ακόμα βήμα προς την ποδοσφαιρική του ολοκλήρωση...

Πριν καν συμπληρωθεί το πρώτο πεντάλεπτο, στα λεπτά που συνήθως όλες οι ομάδες «διαβάζουν» η μία την άλλη, ο Κωνσταντέλιας είχε ήδη γράψει τη δική του πρόταση στο ματς. Με μία κάθετη κίνηση, άδειασε τον Κοστίνια και πλάσαρε υποδειγματικά, ανοίγοντας το σκορ.

Ένα γκολ που δεν ήρθε από τύχη ή έμπνευση της στιγμής, αλλά από αυτοπεποίθηση.

Γιατί αυτό είναι που έχει αλλάξει. Ο Ντέλιας μοιάζει να έχει ξεφορτωθεί τον φόβο. Δεν παίζει απλώς για να δημιουργήσει. Παίζει για να τελειώσει. Τα τελειώματα γίνονται πια κομμάτι του ρεπερτορίου του, όπως και η αίσθηση του «πότε» και «πού» να κινηθεί χωρίς την μπάλα.

Δεν είναι μόνο το ταλέντο.

Είναι η εξέλιξη.

Η εσωτερική του μεταμόρφωση σε παίκτη-ηγέτη.

Και αυτό ακριβώς φώναζε κάθε του επαφή με τη μπάλα, κάθε του ενέργεια μέσα στο παιχνίδι. Ακόμη και η -ασυνήθιστη για εκείνον-κίνησή του προς την εξέδρα, για να ξεσηκώσει τον κόσμο, ήταν μια δήλωση. Δεν ζητούσε απλώς παλμό, τον προκαλούσε.

Όπως ακριβώς κάνουν οι αρχηγοί...