Νηστικός με γεμάτο στομάχι!

Ας μην το κουράζουμε κι ας πάμε κατευθείαν στο ζουμί. Αυτό ήταν το καλύτερο, το πιο πλήρες, το πιο γεμάτο, το πιο ολοκληρωμένο φετινό παιχνίδι του ΠΑΟΚ! 

Επίσης είναι το μόνο, στο οποίο δεν κέρδισε, όλα τα άλλα ήταν νίκες, με εξαίρεση τις αναμετρήσεις με την Μάλμε!

Οξύμωρο; Όχι, αν μιλάμε για ποδόσφαιρο. 

Οι εραστές της νίκης έχουν την τάση να κρίνουν μόνο από το αποτέλεσμα. Ο ποδοσφαιρικός τρόπος, οι δομές, οι συνεργασίες, οι εντάσεις, το ύφος μέσα στο γήπεδο μαρτυράνε πολύ περισσότερα από δύο ξερούς αριθμούς του σκορ.

Κάποια στιγμή προς το τέλος του ημιχρόνου, ο ρεπόρτερ αγωνιστικού χώρου είπε κάτι που ακούς σπάνια. Παρότι το αποτέλεσμα ήταν κολλημένο στο 0-0, ο απαιτητικός, φωνακλάς και γκρινιάρης Λουτσέσκου δεν είχε απολύτως κανένα παράπονο.

Όλα πήγαιναν ρολόι. Όλα πήγαιναν όπως τα είχε σχεδιάσει. Η ομάδα του, του άρεσε. Κι αν ο ΠΑΟΚ αρέσει από τόσο νωρίς ημερολογιακά στην σεζόν στον συγκεκριμένο προπονητή, καλά πράγματα έρχονται.

Ήταν η πρώτη φορά φέτος που το πρέσινγκ του Δικεφάλου υποχρέωνε τον αντίπαλο να μένει τόσο χαμηλά στο γήπεδο. Ήταν η πρώτη φορά φέτος που το repress ανέκτησε άμεσα τόσες κατοχές. 

Ο ΠΑΟΚ ήθελε να καταστρέψει το build-up του Παναθηναϊκού και να οδηγήσει την μπάλα στα πόδια του Ντραγκόφσκι, ο οποίος με τα πόδια έχει χαμηλό ποσοστό εύστοχων μεταβιβάσεων. Όντως, ο Πολωνός ήταν ο παίκτης με τις περισσότερες επαφές στο πρώτο μέρος.

Το πλάνο ήθελε να φτιάξει κενούς χώρους για τον Μπάμπα, γνωρίζοντας την αμυντική ασυνέπεια του Τετέ.

Ήθελε να φέρει τους κεντρικούς χαφ, ως κρυφούς επιθετικούς, να πατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο περιοχή. Όντως, ο Σβαμπ είχε τουλάχιστον δύο κλασικές στιγμές για να χριστεί σκόρερ.

Όλα αυτά, έγιναν με συνέπεια. Μέχρι το 92ο λεπτό, η μοναδική φορά που η εστία του Κοτάρσκι απειλήθηκε σοβαρά, ήταν μία φάση που ο Πελίστρι κουβάλησε την μπάλα για 40 μέτρα, περνώντας τρεις παίκτες και ο Ιωαννίδης πέρασε σαν τανκ ανάμεσα σε Κεντζιόρα και Σβαμπ. Απέναντι σε ένα τόσο ποιοτικό αντίπαλο, ο ΠΑΟΚ έβγαλε αμυντική ασφάλεια.

Όλα τα τακτικά πρέπει είχαν γίνει πραξη στο χορτάρι...

Τότε, γιατί δεν κέρδισε; Διότι, αν και πήρε πολλά από παίκτες που δεν περίμενε (Ότο, Οζντόεφ) προδόθηκε από τις σταθερές του.

Παρότι έβγαλε ουκ ολίγες φάσεις στο επιθετικό τρανζίσιον με εξαιρετικές προϋποθέσεις για τελική με ιδανικές προϋποθέσεις, οι αποφάσεις των εγκεφάλων του (Κωνσταντέλιας, Ζίβκοβιτς, Τάισον), αλλά και το spacing ήταν κάκιστο. Παράξενο και σπάνιο για αυτή την ομάδα.

Φάσεις που δεν μπαίνουν στα χάι-λάιτ, πρέπει να έχεις δει το παιχνίδι για να καταλάβεις.

Όταν, δε, μπήκαν στην εξίσωση από τον πάγκο ο Σαμάτα και ο Ντεσπόντοφ το φως άρχισε να τρεμοπαίζει και να αργοσβήνει. Το λάδι στο καντηλάκι είχε σωθεί, χρειάστηκε μία μεγάλη επέμβαση του Κοτάρσκι για να αποφευχθεί ένα άδοξο ριφιφί.

Ο ΠΑΟΚ έμεινε νηστικός από πλευράς βαθμολογικής συγκομιδής, δεν κέρδισε, μα το στομάχι ήταν γεμάτο. Ο ποδοσφαιρικός τρόπος ήταν σωστός. Κι όσο παραμένει τέτοιος, ο Δικέφαλος θα μοιάζει μισό βηματάκι μπροστά από όλους, πιο έτοιμος, πιο συμπαγής, πιο κατασταλαγμένος στο ποδόσφαιρο που υποστηρίζει.

Λίγα σέντσια και για τον Παναθηναϊκό. Ο βαθμός στην Τούμπα ήταν σαν παυσίπονο. Ο πόνος περνάει για λίγο, αλλά το σημαντικό είναι να βρεις την αιτία του πόνου.

Η οσμή που έβγαζε η ομάδα του Ντιέγκο Αλόνσο στο χορτάρι ήταν ένας αδιόρατος φόβος. Και το πρώτο που κάνει κάποιος που φοβάται είναι να μειώσει τα ρίσκα.

Αυτό που επιδιώκουν όλοι οι προπονητές στον κόσμο είναι οι υπερ-αριθμίες. Έστω το ένας εναντίον ενός σε κάθε σημείο του γηπέδου, αν νιώθουν ότι μπορεί να υπάρξει ατομική υπεροχή. Ο Παναθηναϊκός πέτυχε το αντίθετο. Να υποχρεώνει κάποιους προικισμένους παίκτες του να παίζουν μόνοι εναντίον όλων.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των πρασίνων δεν είναι κάτι αφηρημένο. Δεν είναι η άμυνα, η επίθεση, η ψυχολογία, τέτοιες γενικότητες. Είναι η δυσκολία του να βγάλει σωστά την μπάλα από πίσω, να χτίσει με ορθολογισμό και ασφάλεια. 

Ο Αλόνσο δεν εμπιστεύεται τον Ντραγκόφσκι για την πρώτη μπάλα. Γι’ αυτό και φέρνει πάντα τον Αράο χαμηλά για να δώσει την πρώτη μπάλα, με τους δύο στόπερ να ανοίγουν. Στα μέτρα του Αράο πηγαίνει ο δεύτερος χαφ -στην περίπτωση μας ο Μαξίμοβιτς. Ωστόσο, η εντολή στους πλάγιους μπακ ήταν να μην παίρνουν μέτρα. Τι δημιούργησε όλο αυτό; 

Επτά παίκτες να προσπαθούν να διασπάσουν την πρώτη ζώνη άμυνας του ΠΑΟΚ, παίζοντας πολύ χαηλά και τους υπόλοιπους τέσσερις πολύ μακριά τους να πρέπει να τα βάλουν με όλους, παίζοντας πάντα με αριθμητικό μειονέκτημα.

Ο Παναθηναϊκός σπαταλούσε επτά παίκτες του για να φτάσει ως την σέντρα. Και τις περισσότερες φορές -ειδικά στο πρώτο μέρος- δεν τα κατάφερε κιόλας!

Όντως, η ατομική ποιότητα του Πελίστρι, του Τετέ και του Ιωαννίδη ήταν πίσω από οτιδήποτε καλό έφτιαξαν οι πράσινοι. Πολλές φορές τα έβαλαν με δύο και τρεις αντιπάλους και τους πέρασαν.

Ωστόσο, αυτό το hero-ball δεν είναι ο σωστός τρόπος, ακόμα κι αν έχεις στην ενδεκάδα τον Λιονέλ Μέσι. Ένα δομικό θέμα που πρέπει να λύσει οπωσδήποτε ο Ουρουγουανός αν θέλει να εξελίξει την ομάδα του...