ΠΑΟΚ ρε γαμώτο!

 

Kλαμπ… φώτα έντονα, όμορφες γκόμενες να λικνίζονται σε ξένουςρυθμούς και αυτός στην άκρη της μπάρας για μία στιγμή χάθηκε...

Όχι η όμορφηξανθιά δίπλα του που του ψιθύριζε στο αυτί, εκείνη την στιγμή ήταν για δευτερόλεπτα ένα τίποτα. Σε αυτά τα δευτερόλεπτα χάθηκε στην σκέψη του…

 

«Μία ζωή τα ίδια ρε πούστη μου. Μία ζωή ελπίδα, μία ζωή όνειρακαι αποτέλεσμα μηδέν… Τι να την κάνω την καλή εμφάνιση στο Καραϊσκάκη;». Πρόλαβενα σκεφτεί όταν δόνησε το κινητό του: «Έλα ρε» ακούστηκε μία φωνή να του λέει. «0-0οι γαύροι με Ρεάλ». «0-0 οι γαύροι ε; Μάλιστα», είπε και πήγε να γυρίσει ξανάστην σημαντική του ασχολία, δηλαδή την ξανθιά ύπαρξη, καθώς οι γαύροι έπaιίζανμε Ρεάλ και η ΙΔΕΑ του ετοιμαζόταν για ματς κρίσιμο… με Εργοτέλη!

Κάτι όμως δεν τον άφησε. Δίπλα του ακριβώς στο μπαρ τουΚολωνακίου, ο τυπάς με το άσπρο πουκάμισο τον ρώτησε «0-0 ο Ολυμπιακός;». «Ναι0-0 αλλά εγώ ΠΑΟΚ είμαι…». «Πω, πω ΠΑΟΚ.. Αρρώστια» , σχολίασε ο τυπάς». «Αρρώστιαρε φίλε αλλά ως πότε; Κουραστήκαμε», αναρωτήθηκε ο Παοκτσής. «Η Τούμπα φίλε είναιάλλο πράγμα. Απίστευτο συναίσθημα. Έχω πάει… Γεννάει παοκτσήδες μόνη της.».

Πρέπει να πέρασαν πάνω από πέντε λεπτά σιωπής. Τίποτα… Ένακενό. Ούτε μουσική, ούτε γυναίκες, ούτε ποτά. Τίποτα δεν υπήρχε πλέον στον ορίζοντατου.

Αυτό που τόσο έντονα το αμφισβήτησε για λίγα λεπτά, κάποιος άλλος το ανέφερεως κάτι μεγαλειώδες… και μάλιστα υποστήριζε αντίπαλο. Υποστήριζε τον εχθρό. Ντράπηκε.Γύρισε σπίτι με την σκιά του να τον κυνηγάει…

Έβαλε στο dvdτην πρεμιέρα στην Τούμπα με γριά. «Αλεοοο Αλεοοοοοο». Ο κόσμος έπαιζε μπάλα μαζίτην ομάδα. Πολύ δυνατή ακουστική. Πολύ πάθος… Ήταν και αυτός μέσα σε αυτό το ματς.Έπαιξε και αυτός μπάλα με την ιαχή του. Aλλά τώρα σε δύσκολους καιρούς το ξέχασε…

Έκλεισε τα μάτια του… Ταξίδεψε μέσα στο χρόνο. Θυμήθηκε τααδέρφια του από την Γερμανία, που στην Πράγα με θερμοκρασία – 15, έκλαιγαν όταντραγουδούσαν το «Μακεδονία ξακουστή».

Θυμήθηκε το ρίγος συγκίνησης όταν πρωτοείδετο πανό της Μηχανιώνας στον αγώνα ΠΑΟΚ-ΟΦΗ το 97… Τον πανικό στο γκολ τουΦραντζέσκου.

Το ασπρόμαυρο Χάιμπουρι. Τους 2.000 στο Βερολίνο...

Tην τρέλα πουπούλησε μαζί με τα αδέρφια του στον τελικό της Φιλαδέλφειας. Ναι, Ήταν και αυτόςεκεί, με πλαστό εισιτήριο! Σιγά να μην το έχανε. Ακόμα και με τον διάβολο θα έκανεσυμφωνία. Μόνο ΠΑΟΚ υπήρχε εκείνη την ημέρα. Ειδικά στις εξέδρες. Οι άλλοι απλάείναι κακομαθημένα παιδάκια. Όταν χάνουν…ΗΣΥΧΙΑ.

Θυμήθηκε όμως και τις απίστευτες σε αριθμό και ένταση πορείεςπρος το ΣΕΦ και την Αθήνα να υποκλίνεται στον ΛΑΟ ΤΟΥ ΠΑΟΚ… Και ναι. Ήταν και αυτόςκομμάτι του θεέ μου!

Όταν το ταξίδι του μυαλού του τελείωσε, τα μάτια του δάκρυσαν.Έκλαψε και πόνεσε που τόλμησε να αμφισβητήσει την αγάπη του…

Αυτά ήταν ο ΠΑΟΚ γι’αυτόν και προς στιγμή το είχε ξεχάσει….

Aparadektos
Paokmania.gr