«Ο Κλάους»

Ήθελε μια μέρα να αλλάξει ρόλο και τα κατάφερε.

Δεν προτίθεμαι να κάνω αναλυτική παρουσίαση της καριέρας του Κλάους γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν περιττό. Όλοι ξέρουμε ότι από τη δυσμένεια του Σάντος και την εξορία ως δανεικός σε επαρχιακές ομάδες, όπως ο Πανσερραϊκός, έφτασε πολύ γρήγορα να γίνει ο ηγέτης της ομάδας, ο πρώτος σκόρερ της αλλά και μέλος της Εθνικής.

Το ταλέντο και τα επιτεύγματά μου ξεδιπλώθηκαν επί σειρά ετών στο αγωνιστικό χώρο και τα είδαν όλοι όσοι παρακολουθούν μπάλα. Κέρδισε την πανελλήνια αναγνώριση – ακόμα και των αντιπάλων - την αποδοχή των συναδέλφων του, την εκτίμηση των προπονητών του. Έβαλε αξέχαστες γκολάρες σε ντέρμπι, απέκλεισε μόνος του τότε τον γαύρο με δικά του γκολ, μέσα – έξω, και μας έστειλε στον τελικό του 2014, όπου δεν έπαιξε γιατί τον εκδικήθηκε το κόκκινο σύστημα για τον αποκλεισμό αλλά και για την ενέργεια να σκοράρει στο Καραϊσκάκης και να πάρει τη μπάλα για να τη στήσει στη σέντρα. Τότε, κόντρα στη δαιμονιώδη του φόρμα, η κόκκινη ΕΠΟ τον απέκλεισε και από το Μουντιάλ της Βραζιλίας.

Η διαδρομή του δεν ήταν ένας κομήτης, ένας διάττοντας αστέρας που σβήνει το ίδιο απότομα που εμφανίζεται. Κράτησε πολλά χρόνια σε υψηλό επίπεδο ο παίκτης και απέδειξε ότι το σακούλι του είχε μέσα θησαυρό και όχι πέτρες. Έγινε με το σπαθί του ο ηγέτης του ΠΑΟΚ, το σύμβολο της πετυχημένης παραγωγικής διαδικασίας των ακαδημιών μας και το πρότυπο χιλιάδων άλλων πιτσιρικάδων που θα ήθελαν κάποια μέρα να του μοιάσουν.

Το νόμισμα, βεβαίως έχει και δεύτερη όψη. Ο Κλάους διήγαγε την καριέρα του εξαρτημένος και από πολλά ελαττώματα και παθογένειες. Όπως όλα τα αμούστακα, που από τη μία μέρα στην άλλη καλούνται να αντιμετωπίσουν τα φλας της επικαιρότητας, πολύ γρήγορα προσαρμόστηκε στη λάιφ στάιλ κατάσταση των σελέμπριτις.

Όσο ανέβαινε τόσο πολλαπλασιάζονταν τα τατουάζ στο κορμί του. Σε κάθε παιχνίδι παρατηρούσαμε και από ένα καινούργιο. Το τσιγαράκι πηγαίνει σύννεφο (τα είδαμε ιδίοις όμμασι), τα ποτά και τα ξενύχτια -που δεν τα έχω δει προσωπικά αλλά τα μαθαίνουμε μέσω τύπου και αυτόπτων μαρτύρων -καθόρισαν τον τρόπο που κινήθηκε, και κινείται ίσως ακόμα. Μάλιστα, οι κακές γλώσσες αναφέρουν ότι από τότε που υπέγραψε το παχυλό συμβόλαιο κάθισε πάνω σ΄ αυτό και έπαψε να εξελίσσεται ως παίκτης. Μπορεί να είναι και έτσι.

Και φτάσαμε στη φετινή περίοδο όπου ήρθαν τα πάνω κάτω. Αυτό που είδαμε στο χορτάρι ήταν κάτι άλλο, πάντως όχι ο Κλάους. Όπως ο στρατιώτης που αφοπλίστηκε έτσι και εκείνος ριχνόταν στη μάχη χωρίς πιστόλι. Σα να ξέχασε τη μπάλα, σα να έχασε τη φρεσκάδα και την ποδοσφαιρική του αντίληψη. Πέρασε ολόκληρο το πρωτάθλημα και δεν έβαλε γκολ. Και ολόκληρη τη σεζόν έβαλε δύο κανονικά γκολ μόνο στην Ευρώπη, ένα με Άγιαξ στην Τούμπα και ένα με κεφαλιά εκτός έδρας. Και πήρε πάμπολλες ευκαιρίες αλλά τις πέταξε όλες στον κάλαθο.

Και μετά ήρθε η απαξίωση. Πρώτα από τους πονεμένους αντιπάλους που πλήγωσε πολλές φορές και τον περιμένανε στη γωνία και κατόπιν από την ίδια την οικογένειά μας. Όμως, ο Κλάους δεν είναι ένα δημιούργημα της ΠΑΟΚτσήδικης επιστημονικής φαντασίας. Δεν είναι μία αόριστη και ασαφή καταγραφή της ασπρόμαυρης λαϊκής μας παράδοσης που μεταφέρεται από στόμα σε στόμα ώστε να φτάσει κάποια μέρα να έχουμε ξεχάσει γιατί αναφερόμαστε, ως λαός, σ΄αυτόν. Και βέβαια, δεν είναι κάτι σαν κατασκευασμένος κινηματογραφικός ήρωας που επινοήθηκε για τις ανάγκες λατρείας αυτού του λαού, κατά το πρότυπο των ψεύτικων ηρώων της άλλης άκρης του Ατλαντικού. Γιατί απλά δεν πάσχουμε από έλλειψη ηρώων.

Ο Κλάους παρά την τελευταία αποτυχημένη χρονιά παραμένει ηγέτης του ΠΑΟΚ, είναι μόλις 28 ετών (24-12-1988) αποδεδειγμένα δεινός στράικερ και μπορεί να επανέλθει στα παλιά του στάνταρ γιατί η μπάλα είναι σαν το ποδήλατο: δεν ξεχνιέται όσες ατυχίες και εάν συμβούν. Τον περιμένουμε, λοιπόν, φέτος να επανακάμψει τόσο στον αγωνιστικό χώρο όσο και στις ασπρόμαυρες καρδιές όλων.

ΥΓ: Η στήλη υπάρχει για να λέει την άποψή της. Οι απόψεις παντού και πάντα υπάρχουν για να διατυπώνονται και όχι για να επιβάλλονται. Είναι απλό. Όποιος θέλει τις ασπάζεται, οι υπόλοιποι τις πετάνε ελεύθερα στον κάδο.