«Δέκα χρόνια από την έλευση του Ζαγόρ»

Η υπόληψη του συλλόγου στα τάρταρα. Την προηγούμενη χρονιά ο πολυμετοχικός βάζελος μας κάνει πλάκα και αγοράζει τον καλύτερο (τότε) παίκτη μας. Περάσαμε ένα καλοκαίρι – εφιάλτη. Ο λαός προσπαθούσε να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα. Συναυλίες στο πλαίσιο ΠΑΟΚτσήδικου εράνου αλλά και ανεξάρτητες προσπάθειες των συνδέσμων να μαζευτούν λεφτά για να μη φύγει ο παίκτης σύμβολο.

Ο κάθε τυχάρπαστος που διέθετε ένα βαλάντιο πάνω από τον μέσω όρο του καθημερινού Έλληνα έβγαινε στις εφημερίδες και δήλωνε ότι τάχα προτίθεται να αναλάβει πρωτοβουλία για να σώσει οικονομικά τον ΠΑΟΚ. Παίζανε με τον πόνο μας. Ένας ήταν ο βασιλιάς των μπικίνι ομογενής από Σουηδία (ούτε που θυμάμαι το όνομά του) και ένας άλλος ο καραβοκύρης με τα 5-6 σαπιοκάραβα που παρίστανε τον σωτήρα μας, ο Γιάννης Καμπάνης.

Ήταν τότε πριν από δέκα χρόνια που ο Θόδωρος Ζαγοράκης κρέμασε τα παπούτσια του στον ΠΑΟΚ, όπου επέστρεψε για να κλείσει την καριέρα του, για να φορέσει το προεδρικό κοστούμι.

Ήταν πριν από δέκα χρόνια όταν ο Ζαγόρ γοήτευσε ακόμα και τα τσιμέντα της Τούμπας. Ήταν ο αδιαφιλονίκητος μεσσίας που ήρθε για να συσπειρώσει τον πληγωμένο και πάσχοντα από εσωστρέφεια (υπερθετικού βαθμού) ασπρόμαυρο λαό, που ήρθε να βάλλει μία τάξη στα παραπαίοντα οικονομικά της ΠΑΕ, που έτσι όπως εμφανίζονταν ούτε άδεια συμμετοχής μπορούσαμε να πάρουμε για την Ευρώπη (Ο ατρομητάκος του Σπανού απαίτησε και μας πήρε τη θέση στην Ευρώπη, στα χαρτιά- για τέτοια ξευτίλα μιλάμε).

Αλλά όχι μόνο άδεια συμμετοχής στην Ευρώπη αλλά ούτε και συμμετοχή στο πρωτάθλημα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε και ο υποβιβασμός στην τέταρτη εθνική (τότε ακόμη υπήρχε τέταρτη εθνική που αργότερα καταργήθηκε για να εξυπηρετηθεί η γρήγορη επιστροφή της ΑΕΚ του Μελισσανίδη...) είχε αρχίσει να διασπείρεται εντέχνως στα ασπρόμαυρα στέκια, ως ιδέα, ίσως και να μας προετοίμαζαν για το ενδεχόμενο κακό....

Ήταν τότε που ο λαός είδε στο πρόσωπο του νωπού ακόμη αρχηγού της πρωταθλήτριας Ευρώπης τον άνθρωπο που θα ξανάδινε όραμα στον δικέφαλο, εκείνο που δεν μπόρεσε να δώσει προηγουμένως, ούτε ο Μπατατούδης ούτε και ο Γούμενος.

Και παρόλο που δεν έβαλε από τα δικά του χρήματα (άλλωστε δεν διέθετε το οικονομικό μέγεθος για να διοικήσει ιδίοις χρήμασι το μεγάλο αυτό καράβι) κατάφερε και δημιούργησε έναν κύκλο εργασιών που ξεπερνούσε ακόμα και τα σημερινά οικονομικά δεδομένα της ΠΑΕ του Ιβαν, πάνω από 20 εκατομμύρια το χρόνο.

Ήρθε ο Ζαγόρ και η τρέλα στην Τούμπα κτύπησε στρατόσφαιρα. Τα διαρκείας τα σταματούσε η ΠΑΕ αναγκαστικά κάπου στα 22 με 23 χιλιάδες, γιατί έπρεπε να υπάρχουν και θέσεις για τους υπόλοιπους, αντιπάλους αλλά και συνοπαδούς που δεν παίρνουν διαρκείας.

Ήρθε ο Ζαγόρ και έζησε η ΠΑΟΚτσήδικη οικογένεια έναν νέο μήνα του μέλιτος. Αγαπήθηκε ξανά ο δικέφαλος με τον καλό τρόπο. Πηγαίναμε όλοι στο γήπεδο. Έπαιζε η ομάδα στην Τούμπα με τους Πανιώνιους και τις ξάνθες και είχε 20.000++ κόσμο! Στα ντέρμπι με το ΠΟΚ και τα σκουλήκια (όποτε παίζανε στην α΄εθνική...) τα sold out θύμισαν εποχές της δεκαετίας του 70΄τότε που στον Ναό στριμώχνονταν μέχρι και 45.000 θεατές και από έξω παρακαλούσαν απεγνωσμένα μερικές ακόμη χιλιάδες για ένα πλαστό εισιτήριο στη μαύρη αγορά...

Ήρθε ο Ζαγόρ και από τότε η πορεία της ομάδας παραμένει σταθερά ανοδική. Δεν ξαναζήσαμε εφιάλτη, δεν ξανααγχωθήκαμε για άδεια συμμετοχής στο πρωτάθλημα.

Και μετά τον Θόδωρο ήρθε ο Ιβάν. Αλλά πριν έρθει ο σημερινός ιδιοκτήτης και σωτήρας είχαν προλάβει να μπουν σε μία σειρά τα πράγματα παρόλο που τα χρέη παρέμεναν η δαμόκλειος σπάθη στο λαιμό του συλλόγου. Όμως, η νομική υπηρεσία επί Ζαγοράκη κατάφερε και με αλλεπάλληλες προσφυγές στο διοικητικό Πρωτοδικείο ενάντια στα πολλαπλά πρόστιμα του ΙΚΑ και της εφορίας που, ως γνωστό, δικάζονται μετά από 7-8 χρόνια και συνοδεύονται πάντα από αναστολή εκτέλεσης με ασφαλιστικά μέτρα, έφεραν μία προσωρινή ηρεμία από τον πονοκέφαλο των χρεών. Ήταν αυτό που οι αντίπαλοι μας ζάλισαν τόσα χρόνια τα @@@@ με τα δήθεν παγωμένα χρέη.... Μία δικαστική ενέργεια ήταν η δουλειά όλη και τίποτα περισσότερο που να αφορά τάχα σε εύνοια της πολιτείας υπέρ ΠΑΟΚ και εναντίον των άλλων ΠΑΕ... Όταν μετά ήρθε ο καιρός να δικαστούν οι προσφυγές και ο κίνδυνος ήταν μεγάλος πήγε ο Ιβαν με την επιταγή του αρχικού κεφαλαίου των χρεών και καθάρισε μια και καλή την ΠΑΕ από αυτά.

Όμως όπως όλοι οι έρωτες έτσι και εκείνος με τον Ζαγοράκη, στο τέλος συμπύκνωσε μέσα του, μίσος, προδοσία και απωθημένα. Δεν θα ασχοληθώ ποιος φταίει, δεν με ενδιαφέρει και δεν προτίθεμαι να ανακυκλώσω την εσωστρέφεια άλλων εποχών.

Συμπληρώθηκαν δέκα χρόνια από την έλευση του Θοδωρή Ζαγοράκη που έγραψε ιστορία με την ενέργειά εκείνη να αναλάβει την ΠΑΕ. Ανεξάρτητα από αντιπάθειες ο Ζαγοράκης έβαλε ανεξίτηλα την υπογραφή του στο βιβλίο της ασπρόμαυρης ιστορίας, και σαν παίκτης και σαν παράγοντας.

RESPECT αρχηγέ...

Outsider