«Αδικαιολόγητη γκρίνια και ανησυχία»

Η παρακολούθηση ραδιοφωνικών εκπομπών από τον αέρα της πόλης αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα.

Το ...τρισμέγιστο θέμα που απασχολεί τους πάντες αυτή τη στιγμή είναι εκείνο του προπονητή, ο οποίος κατά την περιρρέουσα ατμόσφαιρα «αργεί απελπιστικά» «κινδυνεύει ο σχεδιασμός», «καθυστερούν οι μεταγραφές που περιμένουν τον νέο κόουτς για να ολοκληρωθούν» κλπ.

Καμιά φορά κάθομαι και σκέφτομαι ότι ο άνθρωπος είναι, πράγματι, αχόρταγος και ποτέ δεν ησυχάζει. Πάντα, όσο καλά και εάν περνάει, επιδιώκει να έχει κάτι στην κεντρική σελίδα του μυαλού του που να τον βασανίζει, να τον απασχολεί, να ξεφωνίζει σε σημείο φρενίτιδας καμιά φορά.

Έτσι είναι όταν τα έχεις, ως οπαδός πάντα, λυμένα όλα γύρω σου. Οι όχι και τόσο παλαιότεροι συνοπαδοί, και αναφέρομαι ακόμα και στους 25ρηδες++ θα θυμούνται τις αλησμόνητες εκείνες εποχές που το ποτάμι της γκρίνιας περιείχε άλλα ψάρια πιο μεγάλα και σοβαρά. Γκρινιάζαμε αλλά όχι γιατί αργεί να έρθει ο προπονητής, και άρα αργούν και οι μεταγραφές όπως σήμερα, αλλά γιατί δεν υπήρχε «ΜΙΑ» και για να έρθει ο προπονητής αλλά και οι όποιες μεταγραφές!

Και όχι μόνο δεν υπήρχε σάλιο για κάτι καλό και αισιόδοξο στο ρόστερ ενόψει της επόμενης χρονιάς που θα μπορούσε να φέρει ένα ίχνος ικανοποίησης στο πικραμένο μας χειλάκι αλλά το μεγάλο μας άγχος ήταν εάν θα διατηρούσαμε και το υπάρχον δυναμικό με τους όποιους ποιοτικούς παίκτες διαθέταμε από τις ακαδημίες που είχαν προλάβει να δείξουν κάτι στο πανελλήνιο, γιατί πάντα καιροφυλακτούσε ο εξ Αττικής δράκος που μάζευε ό,τι καλύτερο κυκλοφορούσε στον Βορρά, ακόμα και στην Τούμπα.

Ζήσαμε δεκαετίες ολόκληρες «δόξης και τιμής» μετρώντας και ξαναμετρώντας τη λίστα με τα χρέη, τα τρέχοντα έξοδα, τους μισθούς που έπρεπε να καταβληθούν, τις δόσεις των συμβολαίων που καθυστερούσαν και αποκτούσαν αυτόματα οι αθλητές δικαίωμα προσφυγής με κίνδυνο να τους χάσουμε και τζάμπα (π.χ. Γιαννάκης Οκκάς κλπ) και καταλάβαμε τι είναι να έχεις πραγματικό πρόβλημα με τη λειτουργία της ομάδας σου.

Σήμερα τέτοιου είδους προβλήματα έχουν μόνο τα λιμά αυτής της πόλης και θα πρέπει να ευχαριστούμε τον Πανάγαθο και το σύμπαν ολόκληρο που στο τιμόνι αυτής της τεράστιας γαλέρας πρωτοστατεί ο εξ ουρανού αποσταλθείς Ιβάν Σαββίδης που σε μία και μόνο μέρα μετέτρεψε τη φύση των προβλημάτων μας από πραγματικά προβλήματα επιβίωσης σε απλές θεωρητικές ανησυχίες γενικού ποδοσφαιρικού στοχασμού και προσέγγισης στη λειτουργία μίας επαγγελματικής ομάδας...

Επειδή, λοιπόν, η πλειοψηφία του ασπρόμαυρου πληθυσμού κατανοεί τι ακριβώς θέλει να καταδείξει αυτό το κείμενο θεωρώ ότι η όλη ανησυχία, έτσι όπως απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα μέσα από τα ραδιόφωνα και τα οπαδικά και αθλητικά sites, είναι ένα φαινόμενο εντελώς επιδερμικό, πιο πολύ για να σπάσει η ανία και να έχουμε ένα θέμα συζήτησης για τον αγαπημένο ΠΑΟΚ, αφού το έχουμε ξανατονίσει ο δικέφαλος για μας είναι μία συνεχόμενη εικοσιτετράωρη διαδικασία που δεν αρχίζει και τελειώνει στο γήπεδο ή στην TV.

Έτσι για το τυπικό, λοιπόν, να ξέρουμε όλοι ότι «έχουν γνώση οι φύλακες». Η ΠΑΕ είναι αρκούντως στελεχομένη από ειδικούς και γνώστες των περιστάσεων αλλά και του συγκεκριμένου αντικειμένου, το ταμείο δεν είναι άδειο, οι αντίπαλοι μας βλέπουν και μας εχθρεύονται με το δίκιο τους λόγω ζήλιας και φόβου (ευτυχώς δεν μας λυπούνται πια) καθότι τους μπήκαμε για τα καλά στη μύτη, το τοπίο της παράγκας φαίνεται να έχει κάπως καθαρίσει, γενικά δηλαδή όλα βαίνουν καλώς και δεν υπάρχει κανένας λόγος σοβαρής ανησυχίας και δημιουργίας τεχνιτής εσωστρέφειας, γκρίνιας και παραλογισμού.

Και εάν γίνεται και κανένα λάθος στη διαχείριση των πραγμάτων εκεί στην ΠΑΕ δεν χύθηκε και το γάλα, έχουμε τη δύναμη να το διορθώσουμε χωρίς να πονέσουμε και, κυρίως, χωρίς να παρακαλέσουμε.

Άλλαξαν τα πράγματα, άλλαξε και η γκρίνια.

Έγινε πιο «ποιοτική», πιο «στοχαστική».

Τελικά, καλό είναι αυτό. Ξεκάθαρο σημάδι των καιρών.

Outsider