Ξεκάθαρη η πρόοδος, αλλά τα αδιέξοδα παραμένουν

Ιδιαίτερα το πρώτο ημίχρονο του ΠΑΟΚ στο προχθεσινό ματς, έδειξε όχι μόνο πως ο ΠΑΟΚ προσπαθεί να προσαρμοστεί στο «σύγχρονο ποδόσφαιρο» αλλά και πως έχει αρχίσει σε ένα βαθμό να το καταφέρνει. Πίεση, γρήγορη κυκλοφορία, σωστή τακτική αντίληψη.

Ο Ζοζέ Μπότο, αλλά και ο Ραζβάν Λουτσέσκου, πρέπει να αισθάνθηκαν ιδιαίτερα ικανοποιημένοι αφού πλέον αποτυπώνεται και στο χορτάρι η δουλειά που γίνεται, δικαιώνοντας τον αρχικό σχεδιασμό που επιτάσσει «στροφή» σε νεαρότερες ηλικίες με διάθεση, αντοχές και ένα πιο γρήγορο τέμπο σε σχέση με την παλιά ομάδα.

Όλοι ξέρουμε όμως πως αυτό δεν έχει μόνο θετικά. Η απειρία, τα τακτικά κενά και η έλλειψη παραστάσεων έχει ήδη οδηγήσει σε αρκετές, εντελώς ΑΔΙΚΕΣ απώλειες στο φετινό πρωτάθλημα (οι οποίες αν δεν είχαν έρθει τότε ο ΠΑΟΚ θα θεωρούνταν διεκδικητής του τίτλου). Γι' αυτό και μετά το πρώτο, εντυπωσιακό, ημίχρονο, ήρθε και το δεύτερο όπου η οπισθοχώρηση, τα αδικαιολόγητα πουλήματα μπάλας και η απώλεια της κυριαρχίας επί του αντιπάλου ήταν προφανή.

Πέρα όμως από αυτά τα, σε ένα βαθμό αναμενόμενα και λογικά, προβλήματα που δεν καθιστούν τον ΠΑΟΚ φαβορί για τον τίτλο, υπάρχουν σοβαρότερα αδιέξοδα. Όσο κι αν βλέπουμε βελτίωση του στυλ, της ποιότητας και του επιπέδου της ομάδας, είναι ταυτόχρονα προφανές πως ποιοτικά πάσχουμε σε καίρια σημεία του γηπέδου. Η δυσκολία στο γκολ, η απουσία ακραίων μπακ επιπέδου πρωταθλητισμού αλλά και τα μεγάλα κενά που βλέπει ο προπονητής στον πάγκο της ομάδας, είναι εκεί κάθε φορά για να μας θυμίζουν πως όσο εύκολα «ανεβάζουμε» τις προσδοκίες μας μετά από κάθε νίκη, τόσο εύκολα μπορεί να τις γκρεμίσουμε μετά από κάθε άδικη (βάσει εικόνας αγώνα) απώλεια βαθμών. Είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται η «απογοήτευση».

Αν θέλουμε να είμαστε αντικειμενικοί και ειλικρινής, η πραγματικότητα είναι πως σχεδόν σε όλα τα φετινά παιχνίδια, ο ΠΑΟΚ ήταν ξεκάθαρα ανώτερος από τους αντιπάλους του. Ίσως σε δυο να ήταν απλά ισάξιος και σε ένα χειρότερος και άξιος της απώλειας βαθμών.
Βεβαίως, όταν μια ομάδα κάνει επανεκκίνηση, 'rebuilding' και αλλάζει στρατηγική με στόχο το μέλλον, ακόμα και τέλειο να είναι το ρόστερ της, είναι βέβαιο πως θα χάσει βαθμούς. Λογικό και αναμενόμενο.

Η ζωή όλων όμως, θα ήταν πολύ ευκολότερη και η δουλειά τους πολύ πιο αποδοτική, αν δεν υπήρχαν τόσο εξοργιστικές τρύπες στα άκρα, στο μεσοεπιθετικό τομέα και στη θέση του φορ.

Είναι προφανές πως είμαστε αναγκασμένοι να περιμένουμε τη βελτίωση των συνθηκών (βάζοντας στην κυριολεξία και εμείς το χεράκι μας σε λίγους μήνες όταν έρθει η ώρα να "ευχαριστήσουμε" στις εκλογές όσους κυνηγούν ανελέητα, προδοτικά και κατάπτυστα τόσο τον ΠΑΟΚ όσο και τον Ιβάν Σαββίδη τόσα χρόνια) ώστε να ολοκληρωθεί η επανεκκίνηση της ποδοσφαιρικής ομάδας και να στοχεύουμε ξεκάθαρα σε νέους τίτλους.

ΥΓ. Όσο κι αν φαντάζει παράξενο, θεωρώ πως ο φετινός ΠΑΟΚ ταιριάζει απόλυτα με την παρουσία του (εξαιρετικού προχθές) Νέλσον Ολιβέιρα. Ωραίες ιδέες, σωστή τακτική, ξεκάθαρο επίπεδο. Στο τελικό αποτέλεσμα όμως, χωλαίνει. Και αυτό δεν λύνεται ούτε με ευχολόγια, ούτε με «αν».

ΥΓ2. Η φωτογραφία με τον πανηγυρισμό του Κουλιεράκη είναι ξεκάθαρα από εκείνες που "μένουν" στην ιστορία. Αποτυπώνει άριστα το πάθος της Τούμπας και τον ενθουσιασμό του νεαρού παίκτη, άσχετα αν ήρθε από έναν οχι τόσο σημαντικό αγώνα...

Photo credit: PAOK FC