Φοβερή αποτυχία, ή μήπως όχι;

Όλοι μας ξέρουμε πως η αδυναμία της ομάδας να κερδίσει έναν αγώνα στον οποίο ξεκάθαρα άξιζε βάση απόδοσης τη νίκη (όπως και σε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα ματς που έχει χάσει βαθμούς φέτος), συνιστά αποτυχία και η ευθύνη τους βαραίνει όλους. Διοίκηση (που δεν έχει το ρόστερ που θα έπρεπε), προπονητή (που δεν «έσωσε» την κατάσταση έγκαιρα) και βεβαίως παίκτες (που δείχνουν ανήμποροι να σηκώσουν το βάρος της φανέλας και «τρέμουν» παρότι είναι ξεκάθαρα ανώτεροι από αντιπάλους). Το να δέχεσαι δυο γκολ σε τρία λεπτά, ενώ σε όλο τον υπόλοιπο αγώνα κυριάρχησες, είναι εξοργιστικό και σοκαριστικό.

Όμως, αφού από την αρχή της χρονιάς το «καλύτερο» σενάριο έλεγε πως ο ΠΑΟΚ απλά θα εξασφαλίσει την 3η ή 4η θέση στο πρωτάθλημα, τότε προς τι όλη αυτή η απογοήτευση; Ποιος είναι πραγματικά ο λόγος που όλοι έγιναν έξαλλοι με τη χτεσινή αποτυχία;

Είναι επειδή απλώς «ο ΠΑΟΚ πρέπει να μην είναι ηττοπαθής»; Ή μήπως κάτι παραπάνω;

Άποψή μου είναι πως όλοι γίναμε έξαλλοι γιατί είδαμε το όνειρο του τίτλου να απομακρύνεται για ακόμα μια φορά φέτος, μέσα από τα χέρια μας. Η ίδια η ομάδα με τις εμφανίσεις της έχει δείξει και αποδείξει σε όλους, πως τελικά δεν είναι τόσο... εγκαταλελειμμένη. Δεν είναι τόσο... αδύναμη και ανήμπορη. Δεν είναι ξεγραμμένη.

Τόσο στα προηγούμενα παιχνίδια όσο και κόντρα στην Τρίπολη, ο ΠΑΟΚ πείθει.

Παίζει ωραία (τηρουμένων των αναλογιών) μπάλα. Παράγει ποδόσφαιρο. Απειλεί τους πάντες και υπερισχύει έναντι όλων.

Και στο τέλος, χύνει μεγαλοπρεπώς την καρδάρα με το γάλα.

Είναι ξεκάθαρο πως η τακτική της ομάδας είναι μια χαρά. Οι «αλλαγές» από τον πάγκο κρίνονται αρνητικά μόνο εκ του αποτελέσματος.

Όμως, υπάρχει θέμα νοοτροπίας. Ψυχολογίας. Αυτοπεποίθησης. Πνευματικά στοιχεία που είναι απαραίτητα για να κάνεις σκληρό πρωταθλητισμό.

Το 2002, ένας επίσης εντυπωσιακός ΠΑΟΚ κέρδιζε 0-3 στην Πάτρα, ακόμα και με ντόπιους οπαδούς να φωνάζουν «να 'τοι, να 'τοι οι πρωταθλητές» και βρέθηκε να κοιτάει σαν χαζός το τελικό σκορ, 3-3.

Τότε, η προφανής οικονομική αδυναμία αλλά και διοικητική ανοργανωσιά, έκαναν αδύνατο για την ομάδα να βελτιώσει τα κακώς κείμενα και να βελτιωθεί ώστε την επόμενη σεζόν να πάρει τον τίτλο. Να ωριμάσει, να χτίσει νοοτροπία και να ενισχυθεί.

Τώρα, τα πράγματα είναι αλλιώς.

Υπάρχουν σαφώς τεράστια περιθώρια βελτίωσης τόσο στο χορτάρι όσο και οργανωτικά.

Όμως η ομάδα, έχει όλο το μέλλον δικό της. Αποτυχίες όπως η χθεσινή όχι απλά μπορούν, αλλά ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να χρησιμοποιηθούν ως σκληρό μάθημα για τον ψυχισμό και τη νοοτροπία των παικτών.

Όταν σε μια χρονιά «επανεκκίνησης», με χειροπιαστά κενά στο ρόστερ και τόση γκρίνια εξ αρχής, ουσιαστικά απογοητεύεσαι επειδή δεν πας «τρένο» για τον τίτλο, τότε τα πράγματα όχι μόνο δεν είναι στραβά, αλλά είναι και πολύ καλά!

Καλό είναι λοιπόν να θυμόμαστε από που ξεκινάμε, τι στόχους έχουμε και για ποιο λόγο πραγματικά γκρινιάζουμε.

Η ομάδα έχει τεράστιες ευθύνες για τις αμέτρητες «αυτοκτονίες» σε τόσα ματς, όμως ταυτόχρονα έχει ουσιαστικά τρυπήσει κάθε λογικό ταβάνι αξιώσεων και παίζει εξαιρετικά.

Μέσα στο γήπεδο λοιπόν, η καρδάρα με το γάλα μπορεί να χύθηκε.

Ας μην κάνουμε το ίδιο και έξω από αυτό.

ΥΓ. Το 2003 ο αντίπαλος προπονητής Νιόπλιας είχε τονίσει ότι ο ΠΑΟΚ έχει ένα κακό: Δεν «σκοτώνει» τους αντιπάλους του. Δεν έχει υπάρξει ποτέ πιο εύστοχη, απλή και κατανοητή ανάλυση των αγωνιστικών αποτυχιών του ΠΑΟΚ σε όλα τα αθλήματα, όλων των εποχών. Τις λίγες φορές που έπιασε αυτό το αναγκαίο επίπεδο συγκέντρωσης και αποφασιστικότητας, ο ΠΑΟΚ τσάκισε κάθε αντίπαλο και έγραψε ιστορία. Έτσι, έρχονται τα «αήττητα».