Κι αν είμαι ροκ, μη με φοβάσαι…

Η «Πολιτεία του Ήλιου» είναι ένα φιλοσοφικό έργο του μοναχού από την Καλαβρία Τομάσο Καμπανέλα, με ρίζες στις αρχές του 17ου αιώνα, το οποίο «πατάει» πάνω στην «Πολιτεία» του Πλάτωνα, γραμμένο με το διαλογικό στιλ που χαρακτήριζε το έργο του αρχαίου Έλληνα φιλοσόφου.

Ο πρωταγωνιστής του, ένας Γενοβέζος τιμονιέρης του Χριστόφορου Κολόμβου διηγείται σε έναν Ιππότη του Τάγματος της Μάλτας, την δομή, την λειτουργία, τις συνήθειες, τα ήθη και τα έθιμα μιας πόλης με τέλειους νόμους, που ανακάλυψε σε κάποιο από τα ταξίδια του, εκεί που σήμερα βρίσκεται αυτό που αποκαλούμε Σρι Λάνκα.

Μία πόλη κυκλικού σχήματος, που βρίσκεται στην κορυφή ενός λόφου και η οποία περιστοιχίζεται από επτά ομόκεντρα κυκλικά τείχη, που την κάνει πρακτικά απόρθητη.

Εκεί συσσωρεύονται όλες οι τέχνες, όλη η γνώση, όλες οι εφευρέσεις του τότε γνωστού κόσμου. Εκεί, γίνονται δεκτές όλες οι θρησκείες, όλοι οι Θεοί, δεν υπάρχει ατομική ιδιοκτησία, ούτε φυλακές. Δεν υπάρχει πείνα ή πόλεμος.

Τέσσερις ώρες εργασίας την ημέρα είναι αρκετές, οι υπόλοιπες αφιερώνονται στην τροφή της ψυχής, την γνώση.

Η πνευματική και χρονική δύναμη ανήκει σε έναν Πρίγκιπα Ιερέα, ο οποίος αποκαλείται Ήλιος και κυβερνά την πόλη έχοντας ως γνώρισμα την πολυμάθεια, την θεωρητική και πρακτική γνώση, την δημιουργικότητα και την σοφία.

Τι σχέση μπορεί να έχει ένα βιβλίο του 1602 με την πορτοκαλί μπάλα και τον Μάσιμο Καντσελιέρι;

Είναι το δικό του μοντέλο λειτουργίας των συνόλων που θέλει να φτιάχνει. Μία συνισταμένη από διαφορετικές κουλτούρες, πολιτισμούς, χαρακτήρες, γνώσεις, ικανότητες, δεξιότητες.

Για τον «Canc», ο οποίος σπούδασε φιλολογία στο πανεπιστήμιο της Ρώμης και είχε στο μυαλό του να ακολουθήσει ακαδημαϊκή καριέρα, το μπάσκετ, μία ομάδα, μία δική του ομάδα, ιδεαετά μπορεί να γίνει το σύμβολο του πραγματικού σοσιαλισμού, όπου χωρίς να υπάρχει κυρίαρχη κουλτούρα, η αλληλεπίδραση, ο συνδυασμός μπορεί να φέρει μια… «Πολιτεία του Ήλιου».

Μετά από τόσες παραγγελίες, η Amazon του έχει δώσει ανταμοιβή αφοσίωσης. Υποστηρίζει ότι στην δισκοθήκη του υπάρχουν άπειροι δίσκοι από το είδος της Indie Rock, που έχει τις ρίζες της στην δεκαετία του 1980, όταν εμφανίστηκε σαν οδοστρωτήρας στην Αμερική και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Όπου Indie, βάλτε την λέξη Independent, ήτοι ανεξάρτητες παραγωγές από εναλλακτική ροκ, πανκ, εναλλακτικό R&B, ακόμα και new-rave.

Χοντρικά, η Indie rock που λατρεύει δεν είναι παρά αντισυμβατικοί, πειραματικοί ήχοι, μακριά από κυρίαρχα στιλ και εμπορικές μπάντες.

Μπορεί τα μαλλιά να αποχαιρέτισαν το κεφάλι του από πολύ μικρή ηλικία, αλλά είχε το υπόλοιπο πακέτο ενός εναλλακτικού ροκά. Παντελόνι σωλήνας, άρβυλα, λιπόσαρκος, γεμάτος ενέργεια, αεικίνητος, συναυλιακός.

Τι σχέση μπορεί να έχουν οι μουσικές επιλογές ενός εναλλακτικού ροκά με την πορτοκαλί θέα και τον Μάσιμο Καντσελιέρι;

Σχεδόν όλες του οι προπονητικές επιλογές είναι κόντρα στο ρεύμα. Εναλλακτικές. Ξεκίνησε από μία γυναικεία ομάδα την Σαν Ραφαέλε, την οποία αποκαλεί ως το μεγαλύτερο σχολείο, στην προπονητική του καριέρα.

Πριν βγει παραέξω έφτασε την Τέραμο, την ομάδα της κωμόπολης που γεννήθηκε ως την δεύτερη κατηγορία με δύο διαδοχικές ανόδους, έμαθε την ιταλική επαρχία στην Μοντεκατίνι και την Μπιέλα και άφησε το πολύβουο και κοσμοπολίτικο Μιλάνο, όπου ήταν πρώτος βοηθός για έξι χρόνια (2013-19), παράτησε την Euroleague για να κοουτσάρει στην Serie B και την Ραβένα.

Και μετά, την... έκανε εκτός συνόρων για να αναστήσει ιστορικά brand όπως η Λιμόζ και ο ΠΑΟΚ. Μία δική του, εναλλακτική οπτική για την ζωή, την μουσική, το μπάσκετ, όπου οι επιλογές δεν ταυτίζονται με το ρεύμα, την μόδα, την τετριμμένη λογική, το virality.

Από μικρό, όλοι τον αποκαλούσαν magro (κοκαλιάρη). Δεν τον ενόχλησε ποτέ. Διότι το μόνο για το οποίο ήθελε ήταν να τον κρίνουν, να τον σχολιάζουν, να τον αξιολογούν ήταν ο εγκέφαλος του.

Το επαγγελματικό του περιβάλλον, γεμάτο μυώδεις αθλητές, τον βοήθησε να καταλάβει πως ακόμα και ο πιο σκληρός και φουσκωμένος δικέφαλος στερείται από τα τέσσερα στοιχεία που τον καθοδηγούν κάθε δευτερόλεπτο της ζωής του και τον έφτασαν ως εδώ: ευφυΐα, πρωτοβουλία, πονηριά, διορατικότητα.

Κάπως έτσι θέλει να συμπεριφέρονται οι ομάδες του. Δεν τις θέλει να επιβάλλονται με τα φυσικά τους προσόντα, αλλά με την πνευματική τους δύναμη.

Να έχουν ενθουσιασμό, μα κυρίως σωστές αποφάσεις. Να μην φοβούνται τα ύψη, αλλά να τα βλέπουν ως ευκαιρία να αγναντεύουν μακριά τον ορίζοντα. Να είναι αναίσθητες, να μην φοβούνται να πετύχουν, να μην τρέμουν υπό το βάρος της ευθύνης.

Να είναι παθιασμένες, ελκυστικές, αλλά… ήρεμες.

Έχει μία ιδιαίτερη σχέση με το χρήμα. Παρότι βιοπορίζεται από το μπάσκετ, δεν ζει από τα λεφτά του μπάσκετ. Δεν είναι από φτωχικό τζάκι, μα συνάμα δεν είναι κάποιος που χρειάζεται και πολλά για να ζήσει. Το χρήμα περισσότερο τον ενδιαφέρει από φιλοσοφική σκοπιά.

Διαβάζει αρκετά οικονομικά περιοδικά (παλιότερα ήταν συνδρομητής στο ιταλικό Pagina 99 WE και το East), έντυπα που επικεντρώνονται στα οικονομικά, αλλά κυρίως στην σχέση τους με την πολιτική, το επιχειρείν, τον πολιτισμό, την κοινωνιολογία.

Είναι ο τρόπος του να παραμένει μέσα στην εποχή του, να αντιλαμβάνεται προς τα που πάει ο κόσμος, τι του αρέσει, προς τα που πηγαίνει το πράγμα.

Υπό αυτή την έννοια, τα λεφτά ίσως και να είναι το τελευταίο που θα κοιτάξει μπροστά στο ενδεχόμενο ανανέωσης με τον ΠΑΟΚ.

Οπωσδήποτε είναι μία ηθική ανταμοιβή, μία αναγνώριση του έργου και της δουλειάς του, αλλά δεν είναι το πρωτεύον.

Δεν πήγε στην Γαλλία για τα λεφτά, δεν ήρθε στον Δικέφαλο για τα λεφτά.

Ήρθε, γιατί μέσα του -ως λάτρης των κλασικών γραμμάτων, έχοντας εντρυφήσει στους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους- υπηρετεί αυτό που στην Αρχαία Ελλάδα έλεγαν «αγωνιστικό πνεύμα».

Μία εσωτερική δύναμη που σε κάνει να είσαι ανταγωνιστικός με τον εαυτό σου και όχι με τους άλλους.

Μία συνεχής διαδικασία να αμφισβητείς, να προκαλείς τον εαυτό σου, να του βάζεις δύσκολα, ως μία διαδικασία καθημερινής εκμάθησης, εξέλιξης.

Σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι.

Έζησε στο Μιλάνο για 6 χρόνια, βουτηγμένος συνεχώς μέσα σε οθόνες, αναλύοντας αντιπάλους. Ήταν η απόλυτη αντίθεση.

Ένας χύμα τύπος, με εναλλακτικές ιδέες και προσέγγιση ζωής σε μία πόλη, όπου το στιλ είναι το Α και το Ω.

Ένας 40άρης που θα ήθελε να κυκλοφορεί με φαρδιά άνετα ρούχα, να κάνει βόλτες με το ποδήλατο, να επισκέπτεται μουσεία και αρχαιολογικούς χώρους, να είναι εγκλωβισμένος σε ένα περιβάλλον καθωσπρέπει, σχεδόν ειρωνικά υπό την εργοδοσία του βασιλιά του στιλ, του Αρμάνι!

Γι’ αυτό και στις διακοπές του επέλεγε να παραθερίσει στο… Μιλάνο. Να το γυρίσει όλο, να μάθει τις απόκρυφες γωνιές του. Τις γειτονιές έξω από το κέντρο, τα μικρά μπαράκια του, τα μικρά συνοικιακά εστιατόρια, τις μυστικές γωνιές που αποπνέουν τέχνη, πολιτισμό, κουλτούρα.

Αυτό θέλει να κάνει σε κάθε πόλη που μένει, να φεύγει από τα τουριστικά hot-spot να μαθαίνει τις μυρωδιές, τις γεύσεις, τους ήχους κάθε πόλης.

Είναι ο μόνος τρόπος για να καταλάβει τον παλμό της, να ακούσει την σύνδεση που μπορεί να έχει με το μπάσκετ, με την ομάδα που πρέπει να φτιάξει για να ταιριάζει με τον ρυθμό της.

Γι’ αυτό και πάντα ξεκινάει από μία κεντρική ιδέα. Δεν έχει να κάνει με την μπασκετική φιλοσοφία, την μόδα της εποχής, την άμυνα, την επίθεση ή τα αθλητικά προσόντα.

Αυτό που κοιτάει στην επιλογή παικτών είναι η προσωπικότητα, τα κίνητρα, η χημεία, να υπηρετούν όλοι μαζί την κεντρική ιδέα του γκρουπ που θέλει να σμιλέψει.

Έτσι χτίστηκε και ο φετινός ΠΑΟΚ (του). Με παίκτες που πέρσι έπαιζαν στην Κύπρο, στο Κόσοβο, την Ρουμανία, αλλά με μία διάθεση να αφοσιωθούν ψυχή και σώμα στα δικά του «θέλω», σχεδόν αδιαπραγμάτευτα.

Πίσω από αυτή την παχιά γενειάδα που καλλιεργεί και επιμελείται εδώ και μία πενταετία, το λείο κρανίο και την αγριωπή φάτσα, κρύβεται ένα ανήσυχο πνεύμα, μία ταξιδιάρα ψυχή, ένας ψαγμένος ροκάς, ένας φανατικός vegetarian και σχεδόν σομελιέ στην οινογνωσία, μα κυρίως… ένας προικισμένος οραματιστής και ένας παθιασμένος άνθρωπος.

Ένας ενθουσιώδης και ανήσυχος προπονητής, ο οποίος μετά από χρόνια ενέπνευσε τον κόσμο του ΠΑΟΚ να αφιερώσει σύνθημα για άνθρωπο που κάθεται στον πάγκο του Δικεφάλου.

Κάποιος που επανέφερε την σπίθα.

Την φλόγα...