Είναι κάτι στιγμές…

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι και αυτές του τελευταίου τριημέρου.

Ειδικότερα για εμάς που στηρίζουμε και αγαπάμε την ομάδα μας το τριήμερο αυτό μας γέμισε περηφάνεια αλλά και μας προβλημάτισε.

Κερδίσαμε το Κύπελλο στο βόλλευ. Με δύο ξεκάθαρες νίκες επί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού.

Και πολύ πιο σημαντικό το γεγονός της πολύ καλής απόδοσης της ομάδας μας.

Μια απόδοση που κινήθηκε σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Κερδίσαμε την ΑΕΚ στο μπάσκετ.

Μια ομάδα που διακρίνεται στο Champions League του μπάσκετ.

Στόχος μας η τέταρτη θέση. Μπορούμε; Μπορεί και ναι.

Μα πολύ πιο σπουδαίο είναι η ανάταξη της ομάδας.

Κάτι αναγκαίο και πολύ χρήσιμο.

Δεν καταφέραμε όμως να κερδίσουμε την ΑΕΚ στο ποδόσφαιρο. Είναι και οι ήττες στο πρόγραμμα.

Οι δύο ισοπαλίες των άλλων διεκδικητών μας αφήνουν μια πίκρα για την ευκαιρία που χάσαμε να αναρριχηθούμε λίγο παραπάνω. Είναι και αυτό μια από τις στιγμές.

Όμως εκείνο που πετυχαίνουν κάτι τέτοιες στιγμές είναι η σφυρηλάτηση χαρακτήρα και προσωπικότητας, όχι μόνο των επιμέρους τμημάτων αλλά και του κλαμπ ολόκληρου.

Πόσες και πόσες φορές δεν γκρινιάξαμε για τούτο και για εκείνο. Φωνάξαμε, ζητήσαμε, απαιτήσαμε, αξιώσαμε.

Μπορεί οι προθέσεις μας να είναι οι καλύτερες, η πραγματικότητα όμως έχει τις δικές της απαιτήσεις.

Συνεπώς χρειάζεται υπομονή, σχέδιο και σωστή προετοιμασία.

Η υπομονή που έδειξαν τα επιτελεία έφεραν τα καλά αποτελέσματα.

Είναι καιρός να μην τα θέλουμε και εμείς «όλα εδώ και τώρα».

Αν θέλουμε να ζούμε τέτοιες στιγμές και στην συνέχεια των αγώνων καλό είναι να βγάλουμε και να κρατήσουμε τα όποια συμπεράσματα ως οδηγό μας.

Και δύο λόγια για το χθεσινό παιχνίδι.

Ποδοσφαιρικά τίποτα το ιδιαίτερο.

Η διαιτησία όμως;

Διαφωνήσαμε, αλληλοκατηγορηθήκαμε, βριστήκαμε, σκοτωθήκαμε, για ποιόν λόγο;

Για να έχουμε διαιτητές elite με κάκιστες διαιτησίες;

Τι χειρότερο θα έκανε ένας Έλληνας διαιτητής;