Ραζβάν, ξέρεις από… χάντμπολ;

Το μοτίβο, μοιάζει να είναι απαράλλακτο εδώ και πολύ καιρό για τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ. Στη συντριπτική πλειοψηφία των αγώνων, ο Δικέφαλος ναι μεν υπερισχύει ξεκάθαρα των αντιπάλων του, ναι μεν κανείς δεν δικαιούται να λέει πως μας νίκησε «κατά κράτος», εν τούτοις οι νίκες έρχονται με σχετική δυσκολία και η παραγωγή φάσεων για γκολ μειώνεται συνεχώς.

Είναι ξεκάθαρο πως ο ΠΑΟΚ, έστω και καθυστερημένα, έβαλε ποιοτικά στοιχεία στο ρόστερ του. Τόσο σε πρακτικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο. Τεχνική ποιότητα, δύναμη, νοοτροπία. Παραμένει όμως πραγματικότητα, πως μια ποδοσφαιρική ομάδα χρειάζεται χρόνο για να γίνει ποδοσφαιρική «μηχανή».

Ειδικά, όταν κάποιοι από τους παίκτες που φέρνει μια ομάδα είναι σωματικά ανέτοιμοι.

Σε αυτά τα πλαίσια, οι δύο συνεχόμενες αγωνιστικές αποτυχίες δεν μοιάζουν και τόσο παράλογες. Αν μάλιστα σκεφτούμε πως ήρθαν γύρω από αγωνιστική διακοπή, στην έναρξη της σεζόν, τότε όλα μοιάζουν ακόμη λογικότερα.

Το κερασάκι όμως στην τούρτα, είναι πως μοιάζει να απαιτούμε από τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ να κερδίζει πλέον και σε άλλα αθλήματα. Όπως, π.χ. το... χάντμπολ.

Εντάξει, είπαμε.

Ο ΠΑΟΚτσής είναι απαιτητικός. Γκρινιάρης. Συχνά υπερφίαλος. Το να ζητάς όμως από τους παίκτες σου να κερδίσουν με τα πόδια, απέναντι σε αντιπάλους που χρησιμοποιούν κυρίως... χέρια, ε είναι κάπως υπερβολικό.

Θυμίζω πως όχι μόνο κόντρα στον Άρη, αλλά και κόντρα τον ΟΦΗ, ακόμα και κόντρα στην Κηφισιά, ο ΠΑΟΚ είχε κυρίως χέρια να αντιμετωπίσει, στην προσπάθειά του να σκοράρει.

Χέρια που χτυπάνε, χέρια που «καπαρώνουν» τη μπάλα ή την αποκρούουν με... μανσέτα (εντάξει εδώ έχουμε και στοιχεία από βόλεϊ), χέρια ακόμη που σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να σε φρενάρουν, ψάχνουν εναγωνίως σημαιάκια να σηκώσουν, εφευρίσκοντας offside εκεί που δεν υπάρχουν.

Ας το κρατήσουμε λοιπόν και αυτό το στοιχείο υπόψιν, στην θρυλικά καλοπροαίρετη κριτική μας: ΠΑΟΚ σ' αγαπώ, ΠΑΟΚ είσ' ο ένας, χάντμπολ με τα πόδια, δεν έπαιξε κανένας.

ΥΓ. Οι ερχόμενες εβδομάδες, παρότι είναι δύσκολες αγωνιστικά, αποτελούν ταυτόχρονα και μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον προπονητή του ΠΑΟΚ να εντάξει ακόμη πιο σωστά τα νέα αποκτήματα στη «μηχανή» της ομάδας, ταυτόχρονα όμως και να βρει επιτέλους λύσεις στο σχεδόν αποκρουστικό θέαμα της επιθετικής λειτουργίας της ομάδας.

Διότι πέρα από τις αδικίες, τις ατυχίες και τη ΛΟΓΙΚΗ υπομονή που χρειάζεται για να φτιάξεις ομάδα, υπάρχει και το προφανές: Ο ΠΑΟΚ δεν «γεμίζει» την αντίπαλη περιοχή. Δεν παράγει φάσεις. Δεν σουτάρει καν, έστω και για το θεαθήναι.

Και αυτό, πέρα από τις βαθμολογικές απώλειες, κουράζει πολύ. Η τακτική προσήλωση είναι σημαντική, το ίδιο όμως και η αποτελεσματικότητα.

Αναμένουμε με ενδιαφέρον.

Photo credit: PAOK FC