ΠΑΟΚ από ατσάλι, διαιτητικά όργια και μετάδοση – πρόκληση

Ο Δικέφαλος δεν υπήρξε πραγματικά κακός σε κανένα αγώνα την τελευταία διετία σε αυτό το γήπεδο. Λίγο όμως η απουσία «πνευμονιού» στα χαφ, λίγο τα παιδαριώδη λάθη λόγω άγχους, έφεραν συνεχείς ήττες και θεωρίες για… αγρίους.

Έτσι και χθες, ο ΠΑΟΚ κατέβηκε στο ίδιο γήπεδο με ακριβώς την ίδια συνταγή. Δηλαδή με διάθεση να παίξει ΚΑΝΟΝΙΚΟ ποδόσφαιρο. Ούτε να κλέψει, ούτε να χτυπήσει, ούτε να «διαφύγει». Αυτό ήταν που του στοίχισε τις προηγούμενες φορές και που κόντεψε να του στοιχίσει και χθες.

Όπως εξελίχθηκε το ματς, η ήττα θα μπορούσε να είναι το απολύτως φυσιολογικό αποτέλεσμα. Όμως η ομάδα έδειξε για ακόμα μια φορά φέτος πως είναι ατσαλωμένη.

Απέναντι σε έναν αντίπαλο ΠΟΛΥ ΧΑΜΗΛΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ, που μόνος του στόχος είναι να κλέψει φάσεις, στιγμές, αποτελέσματα και να πανηγυρίσει έξαλλα για αυτό, ο ΠΑΟΚ έμεινε στο ύψος του. Παρά τα τραγικά γκολ που δέχθηκε (και παρότι ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΓΚΟΛ της ΑΕΚ είναι άκρως αμφισβητήσιμα – κοντρόλ με χέρι και εκτέλεση φαουλ από εντελώς άσχετο σημείο. Ο Βαρ έτρωγε σουβλάκια…).

Το τι είναι η ΑΕΚ στο χορτάρι, το βλέπουν όλοι εδώ και πολύ καιρό. Και από ένα σημείο και μετά, δεν μας απασχολεί και ιδιαίτερα. Ο ΠΑΟΚ είναι τακτικά και ομαδικά ανώτερος. Το αν θα καταφέρει να πάρει τον τίτλο, θα εξαρτηθεί αποκλειστικά από τον εαυτό του, το καθαρό μυαλό και την κούρασή του.

Βέβαια, θα εξαρτηθεί και από το τι είδους καμικάζι θα συνεχίσουμε να βλέπουμε στα γήπεδα. Διότι αυτό που είδαμε χθες, ήταν μια συγκλονιστική ανοχή σε ένα μίγμα πάλης-ποδοσφαίρου και παροιμιώδη ανοχή σε καθυστερήσεις.

Το έχουμε ξαναπεί, και στο ματς του Α γύρου: Οι επιλογές διαιτητών που «έχουν ελεύθερο πνεύμα και αφήνουν το ματς να παιχτεί» είναι απλά μια κοροϊδία. Υπάρχει τεράστια απόσταση ανάμεσα στο «αφήνω το παιχνίδι» και στο «παίξτε μονόπλευρα ξύλο, δε γουστάρω να σας τιμωρήσω».

Και από εκεί που βλέπαμε γελάκια και χαβαλέ, είδαμε στο τέλος και μουτράκια. Αναγκάστηκαν κάποιοι να κατέβουν από το άλογό τους, έφαγαν τη μεταφορική και ποδοσφαιρική καρπαζιά και στο τέλος είχαν και παράπονα! 

Θα είχε πλάκα, αν δεν ήταν για λύπηση.

Όπως για λύπηση ήταν και η περιγραφή του αγώνα, σε ένα ΑΚΟΜΑ επεισόδιο της νεοελληνικής σαπουνόπερας που παρακολουθούμε δεκαετίες τώρα. Για ακόμα μια πλευρά είχαμε την τιμή να υποστούμε πλύση εγκεφάλου για 100 λεπτά, βλέποντας το άσπρο να γίνεται μαύρο και τη μέρα νύχτα. Και πάνω σε όλα αυτά, έχουμε και την "παράβλεψη" στα στιγμιότυπα του αγωνα, όπου δεν προβάλλεται καν το κοντρόλ του Λιβαι Γκαρσία στο πρώτο γκολ του αντιπάλου, που έγινε με το χέρι... Όσο για το χτύπημα του Πόνσε στον Κουλιεράκη, είδαμε απλώς ένα replay από κάμερα που ήταν τοποθετημένη στη... σελήνη. Και το προσπεράσαμε...

Θα μας πείραζε περισσότερο, όμως πέραν του ότι τους ξέρουμε και τους έχουμε καταχωρίσει εκεί που πρέπει εδώ και χρόνια, ταυτόχρονα ήρθε και μια δικαίωση εξ ουρανού: Η συμπαντική τρολιά του πρόσκαιρου πνιγμού των σχολιαστών στην ισοφάριση του ΠΑΟΚ, είναι ένδειξη ότι ίσως τελικά να υπάρχει και Θεός, και σε μια γωνιά γελάει με την «αντικειμενικότητά» τους.

Νερό και ξύδι παιδιά. Ο τέλειος συνδυασμός.

Είπαμε: Εντάξει, καλός και στα ντέρμπι ο ΠΑΟΚ αλλά Ντουμλα Ντουμλα Ντουμλα Ντα…

ΥΓ. Το πως κατάφερε ΠΑΛΙ μια μερίδα του κόσμου μας να μηδενίσει την ξεκάθαρη προσφορά και θετική παρουσία ενός παίκτη, του Οζντόεφ, που επί σειρά μηνών ήταν κολώνα για την ομάδα, και να τον βαφτίσει άχρηστο και τελειωμένο, είναι απορίας άξιο. Διαχρονική αρρώστια στον ΠΑΟΚ αυτή…