Μπασκετάκι...

Ατελείωτα κείμενα έχουν γραφτεί με δακρύβρεχτο τρόπο, για την ανάγκη να στηρίξουμε το τμήμα μπάσκετ της ομάδας μας. Η αλήθεια είναι πως εν γένει το μπάσκετ έχει χάσει το έρεισμα που είχε μεταξύ των φιλάθλων και γι αυτό, φταίνε κυρίως οι ιθύνοντες του αθλήματος σε διεθνές επίπεδο που προσπάθησαν να το εμπορευματοποιήσουν με άστοχες επιλογές, δημιουργώντας κλίκες και συμφέροντα γύρω στις αρχές του 2000...

Και στην Ελλάδα βέβαια, η πλήρης υποταγή των αρχών στις ορέξεις των επενδυτών (κάποιος πρώην πρωθυπουργός νταβατζήδες τους είχε αποκαλέσει...) των πρασινοκόκκινων, μόνο ώθηση δεν έδινε τόσα χρόνια στην ευαισθητοποίηση του κοινού.

Μαζί με όλα αυτά, οι ΤΡΑΓΙΚΕΣ καταστάσεις που διαδραματίστηκαν στην ομάδα μας την τελευταία δεκαετία, ήταν ο πρώτος και τελευταίος λόγος που και οι πιο πιστοί του αθλήματος, το εγκατέλειψαν. Ευκαιρίες δόθηκαν πολλές.

Μετά από ζυμώσεις ετών, θεωρώ πως πλέον υπάρχει μια προσπάθεια σε εξέλιξη στην ΚΑΕ ΠΑΟΚ. Το αν θα στεφθεί από επιτυχία κανείς δεν το γνωρίζει. Για πρώτη φορά όμως ακούμε περί ενός δομημένου πλάνου. Για πρώτη φορά υπάρχει μια σοβαρή τριάδα ατόμων που δίνει ελπίδες. Μπάνε – Ματζικ –Σούλης αποτελούν, αν μη τι άλλο, μια ομάδα καταξιωμένων και έμπειρων στελεχών του αθλήματος. Οι σκέψεις και τα πλάνα τους δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε ως άσχετα, ούτε ως κακοπροαίρετα. Το τι έχουν προσφέρει στην ομάδα μας άλλωστε, δεν χρήζει καν σχολιασμού.

Σε λίγες ώρες, έρχεται το ματς με τον συμπολίτη, το οποίο ανέκαθεν αποτελούσε σημείο αναφοράς για το άθλημα στην Ελλάδα. Παράλληλα, το κακό ξεκίνημα των δραστηριοτήτων της ομάδας οφείλει να λάβει ένα τέλος. Και, μαζί με αυτό, οφείλει να λάβει τέλος η απαξίωση του τμήματος από τους οπαδούς.

Η νέα χρονιά, μπορεί να τα φέρει και τα δύο.

Οι απαιτήσεις μας από την ομάδα, είναι δεδομένες. Κανείς δεν μπορεί να συμβιβαστεί με ήττες σε ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ματς, ανεξαρτήτως αντιπάλου.

Μήπως όμως είναι καιρός να ασχοληθούμε με το δικό μας χρέος προς την ομάδα; Είναι μάλλον ντροπιαστικό να μην μπορούμε να βρούμε λίγο χώρο στην καθημερινότητα μας, ανάμεσα στη γκρίνια για το ποδοσφαιρικό «πόρισμα», και στα ραδιοφωνικά ξεκατινιάσματα, για να χωρέσουμε τη στήριξη μας προς ένα τμήμα που μας έχει δώσει συγκινήσεις, αλλά και έχει περιθώρια ανάπτυξης στο μέλλον.

Οι εποχές της δεκαετίας του 90 έχουν πλέον περάσει. Δεν έχει πια νόημα να τις διηγούμαστε. Στο χέρι μας είναι να τις αφήσουμε να ξεχαστούν πλήρως, ή να τις επαναφέρουμε. Ίσως όχι στο απόλυτο, αλλά τουλάχιστον να κάνουμε την αρχή. Το χρωστάμε πάνω απ όλα στον εαυτό μας.