Κόουτς, νιώσε λίγο!

Πρόσφυγες και ντόπιοι, προερχόμενοι κυρίως από φτωχά και λαϊκά στρώματα (και όχι μόνο, βέβαια), έχουμε δεθεί με την ομάδα με ισχυρούς δεσμούς αγάπης και συνάμα υπερβολικούς... σχεδόν μυστικιστικούς! Πάθος και λατρεία! Ελπίδα και προσμονή για μια διάκριση και για κάτι καλύτερο! Τα δίνουμε όλα, καταθέτουμε την ψυχή μας και φτάνουμε στα άκρα πολλές φορές για κάτι που μας «γεμίζει»... για τον ΠΑΟΚ μας!

Όχι, η ομάδα δεν έχει κερδίσει πολλούς τίτλους... ελάχιστους, θα έλεγα. Όμως, έχει καταφέρει από τα τέλη της δεκαετίας του '60, όταν και άρχισε να αμφισβητεί τη μονοκρατορία του ΠΟΚ, να μας κάνει πάρα πολλές φορές περήφανους.

Δεν υπάρχει άλλη ομάδα που να έχει νιώσει τόσο βαθιά μέσα στο πετσί της την αδικία και την αλαζονεία του αθηναϊκού παρακράτους της παράγκας και της διαπλοκής. Εκατοντάδες τα παραδείγματα αυτά! Και όταν κόντρα στο κατεστημένο και τον πόλεμο που της γίνονταν (και της γίνεται μέχρι και σήμερα), κατάφερνε να ορθώσει το ανάστημά της και να πατήσει στην κορυφή, αυτό ήταν κάτι που μας έκανε να αισθανθούμε την απόλυτη ευτυχία και τη δικαίωση. Λίγες οι διακρίσεις, αλλά ποτισμένες με πολύ ιδρώτα και μόχθο, αφού μόνο αν είσαι τρεις φορές καλύτερος από τους άλλους θα μπορέσεις να τους υπερκεράσεις! Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσουν, αλλιώς!

Πλούσιος, λοιπόν, ο ψυχικός κόσμος του ΠΑΟΚτσή, που εάν επιχειρούσα να τον σκιαγραφήσω, θα τον χαρακτήριζα σίγουρα μαχητή και ασυμβίβαστο. Μόνιμα ερωτευμένο με την καψούρα του, την ομάδα του. Δίκαιο και συναισθηματικό. Ναι, συναισθηματικό! Βιώνει έντονα τις συγκινήσεις που του προσφέρει η ομάδα, όχι μόνο όταν κερδίζει, αλλά ακόμα πιο έντονα όταν χάνει. Στους κερδισμένους και στους χαμένους τελικούς. Στα δύο πρωταθλήματα, αλλά και σε συγκεκριμένα παιχνίδια, όπως τότε με την Παναχαϊκή, τότε με τον Λίτσα, τότε με τον Καραμάνη, τότε με τον Παπαπέτρου, τότε στα πέναλτι με την Μπάγιερν, με την Άιντραχτ, με τη Σεβίλλη, με την Μπενφίκα, τότε με την Άρσεναλ, με την Τότεναμ, με τη Φενέρ... με... με...

Εδώ ακριβώς θα «κολλήσω» σήμερα, ρε φίλε! Στο συναισθηματικός. Και θα σου πω ότι δεν είναι οι λίγες οι φορές που «έτρεξαν» τα μάτια μας από τον πόνο, την αδικία, την ατυχία αλλά και τη χαρά... Υπάρχει εξάρτηση από την ομάδα... το παραδέχομαι!

Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις απόλυτα τι εννοώ, αλλά αυτή η ευαισθησία μου ήταν αυτή που με έκανε τα τελευταία χρόνια να αγαπήσω ένα παιδί που από την πρώτη στιγμή που ήρθε στην ομάδα ένιωσα ότι έτρεχε το ίδιο αίμα στις φλέβες μου και ότι είχα το ίδιο DNA μαζί του! Με τον μεγάλο ινδιάνο αρχηγό, τον επαναστάτη, τον ιδιαίτερο, τον ξεχωριστό, τον ασυμβίβαστο Pablo Garcia! Πέντε χρόνια τώρα με έχει κάνει να ξανανιώσω παιδί, να φωνάζω συνεχώς το όνομά του στο γήπεδο, να χειροκροτώ και να παραληρώ όταν βλέπω το ασίγαστο πάθος του να ξεχειλίζει.

Η παρουσία του γέμισε τη μεσαία γραμμή της ομάδας και μου έδειξε πόσο εύκολα βλέπει γήπεδο το μαγικό του το αριστερό με τις 60ρίσιες μεταβιβάσεις του. Μου απέδειξε το πόσο αγωνιστής και πορωμένος είναι με το ποδόσφαιρο. Ήρθε και έπαιξε μία μέρα μετά αφότου «έφυγε» η μητέρα του, σκόραρε, της αφιέρωσε το γκολ και ήρθε στην Θ4 χτυπώντας τον Δικέφαλο στο στήθος... και αυτή τη στιγμή... εγώ δεν θα την ξεχάσω ποτέ!

Δεν δέχομαι κόουτς, ότι δεν μπορείς να βάλεις λίγο νερό στο κρασί σου! Τεράστια και ιδιόμορφη, ομολογουμένως, προσωπικότητα ο Pablo. Όμως, αισθάνεται καλά και θέλει να αγωνίζεται. Τόσο πολύ δεν χωράει στην ομάδα; Ούτε για 60 λεπτά; Ούτε για το πρώτο ημίχρονο; Εμένα, πραγματικά, μου αρκεί το γεγονός ότι κρίνει ο ίδιος πως μπορεί να προσφέρει. Δύσκολος ο χειρισμός του όλου θέματος, αλλά ακόμα και αν δεν έχει δίκιο και το δίκιο το έχεις εσύ, απόδειξέ του το μέσα στον αγώνα. Προσπάθησε να τον πείσεις ότι μπορεί να προσφέρει ακόμα και σαν αλλαγή. Αλλά, πρώτα, δώστου την ευκαιρία που ζητάει και δώστου το δικαίωμα να τελειώσει το ποδόσφαιρο «όρθιος», όπως του αρμόζει και του αξίζει και όπως θέλει ολόκληρος ο λαός του ΠΑΟΚ.

Σίγουρα η ομάδα είναι πάνω από όλους, αλλά δεν είναι δυνατόν να δεχτώ ότι αυτό το παιδί θα φύγει από τον ΠΑΟΚ έχοντας κάποια παράπονα. Δεύτερη φορά το τελευταίο δίμηνο που η σχέση σας ξεπερνάει τα όρια και ίσως είναι οριστική αυτή τη φορά... Και, ειλικρινά, είναι πολύ κρίμα! Τρεις μήνες μείνανε ακόμα... πόση υπομονή μπορεί να χρειάζεται κανείς για να δείξει ότι σέβεται με έργα και όχι μόνο στα λόγια τον Garcia;

A, ρε κόουτς... νιώσε λίγο!

ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚάρα μου,
ζω ΜΟΝΟ για σένα ομαδάρα μου!