Επιτέλους, τέλος!

Δεν έχω καμία διάθεση να προχωρήσω στην υποτυπώδη έστω ανάλυση ενός ακόμα ελεεινού αγώνα.

Ο φετινός ΠΑΟΚ ήταν μακράν η χειρότερη έκδοση της ομάδας που έχω αντικρίσει. Δεν έχει υπάρξει δεύτερη φορά που να μην έχουμε ΤΙΠΟΤΑ καλό να θυμόμαστε, ενώ το ρόστερ ήταν μάλλον υποφερτό, παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα.

Δυστυχώς για τους ανεύθυνους-υπεύθυνους του αγωνιστικού τμήματος, τίποτα δεν δούλεψε, τίποτα δεν έμεινε ως παρακαταθήκη.

Στα Γιάννενα λοιπόν, έκλεισε μια χρονιά παρωδία. Μένει να δούμε τις διορθωτικές αλλαγές που πρόκειται να γίνουν για τη νέα σεζόν.

Καθώς ο χθεσινός αγώνας χαρακτηρίστηκε από τα συνηθισμένα πια σκαμπανεβάσματα, δεν βλέπω το λόγο να προχωρήσω σε βαθμολογία όλων των παικτών, μα θα σταθώ σε δύο συγκεκριμένους, που αποτέλεσαν και την όαση στο χθεσινό ΠΑΟΚ.

Α) Ο Εργκύς Κάτσε, έκανε ένα ακόμα παθιασμένο παιχνίδι, με ΠΟΛΥ τρέξιμο και τρομερές βοήθειες στην ομάδα. Όσοι επιμένουν να τον λοιδωρούν, πρέπει να αναθεωρήσουν.

Β) Ο Κώστας Κατσουράνης έδειξε σε αρκετούς τι σημαίνει ηγετική φυσιογνωμία εντός αγωνιστικού χώρου. Παρότι δεν ξεκίνησε καλά το παιχνίδι, βελτιώθηκε αισθητά και στην ουσία αποτέλεσε τον κινητήριο μοχλό της ομάδας.

Τις επόμενες ημέρες (ευελπιστώ σύντομα) θα φροντίσω να κάνω μια ανάλυση του υπάρχοντος ρόστερ, της χρονιάς που πέρασε, καθώς και μια αναφορά στις προσδοκίες μου για το μέλλον. Μέχρι τότε, περιμένω να πέσει η πίεση που ανέβασα χθες…