Η πιο "cult" ομάδα στην Ελλάδα ...

Το επίθετο «cult» είναι από τις ελάχιστες αγγλικές λέξεις που είναι δύσκολο να αντιστοιχηθούν μονολεκτικά με ελληνική λέξη και τούτο γιατί είναι μια λέξη slang, μια λέξη της «αργκό». Εννοιολογικά κλείνει μέσα της την ιερότητα του υποκειμένου για τον οπαδό του cult αντικειμένου και την μεγάλη αφοσίωσή του σε αυτό, που ομοιάζει με θρησκευτική, αλλά και ότι το cult αντικείμενο έχει σοβαρή πολιτισμική ή κοινωνική ιδιαιτερότητα είναι κάτι ξεχωριστό που λειτουργεί με τους δικούς του «ιερούς» κανόνες, αντιλήψεις και φιλοσοφία, όντας πάντα διαφορετικό και ξεχωριστό από την μέση αντίληψη και λογική του συνόλου. Για τον τρίτο, τον παρατηρητή του φαινομένου που θεωρείται «cult» οι κρίσεις μπορούν να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες: από τον σεβασμό στην ιερότητα της προσήλωσης, μέχρι την κριτική της γελοιοποίησης και της πολεμικής.

Η λέξη cult στην αγγλική προέρχεται από την ομόηχη που σημαίνει θρησκεία ή δοξασία και την λέξη culture που σημαίνει κουλτούρα, πολιτισμό.

Στην Ελλάδα, ο χαρακτηρισμός της cult ομάδας ποδοσφαίρου ανήκει δικαιωματικά και αποκλειστικά στον ΠΑΟΚ. Αρκετές ποδοσφαιρικές ομάδες, ειδικά οι παλαιότερες, έχουν διαμορφώσει τα δικά τους ειδικά χαρακτηριστικά, τα δικά τους «πιστεύω», τα δικά τους δεδομένα και τρόπους συμπεριφοράς και αντίληψης. Όμως σαν κουλτούρα, σαν αντίληψη ζωής και σαν συμπεριφορά όλες μοιάζουν μεταξύ τους ανήκοντας στην σούπα του ελληνικού πρωταθλήματος, επιδιώκοντας να εκμαιεύσουν με το ζόρι ο,τιδήποτε: από μία νίκη σε αγώνα με 0,5 - 0, μέχρι ακόμα και ένα σφύριγμα διαιτητή ή την επιλογή ενός επόπτη που θα δώσει ή θα αφήσει ένα οφσάιντ. Βάλτε μέσα σε αυτά ότι πιο ποταπό ή αστείο μπορείτε να φανταστείτε.

Απέναντι σε όλα αυτά ο ΠΑΟΚ έχει την δική του ξεχωριστή και μοναδική κουλτούρα και αντίληψη. Είναι αυτό που τον κάνει ξεχωριστό και cult για εμάς τους οπαδούς του.

Ο ΠΑΟΚ της cult αντίληψης είναι η ομάδα που μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει ποδόσφαιρο ποιότητας, καθολικής επιθετικής υπεροχής και νίκης με ευρύ σκορ. Οι άλλες ομάδες όχι. Ο ΠΑΟΚ και ο οπαδός του είναι προσβεβλημένος, εάν τον ευνοήσει ο οποιοσδήποτε διαιτητής. Θυμώνει αφάνταστα με την αδικία εις βάρος του και αυτό που θεωρεί ύψιστο επίτευγμα είναι η νίκη κόντρα στον αντίπαλο που ευνοείται από την διαιτησία. Ο ΠΑΟΚ δεν έχει στόχο το πρωτάθλημα, αλλά την μεγάλη μπάλα και τη νίκη σε κάθε παιχνίδι. Το πρωτάθλημα είναι για τον Παοκτσή απλώς η συνέπεια καλού επιθετικού ποδοσφαίρου, μεγάλων εμφανίσεων και νικών.

Για τον λόγο αυτό ο ΠΑΟΚτσής δεν χαίρεται τη νίκη, όταν η ομάδα του δεν παίζει καλό ποδόσφαιρο, όπως αυτός το θέλει και το εννοεί. Οι άλλοι αρκούνται στο αποτέλεσμα. Η Τούμπα, το ιδιόκτητο γήπεδο της ομάδας είναι ναός και αρένα μαζί. Οι οπαδοί της ομάδας παροτρύνουν τους παίκτες να «καταπιούν» ποδοσφαιρικά τον αντίπαλο δίνοντας το 200% των δυνατοτήτων τους. Στην προσπάθεια και διαδικασία αυτή οι οπαδοί γίνονται παίκτες και οι παίκτες οπαδοί. Δεν είναι Τούμπα χαλαρό γηπεδάκι για πασατέμπο και χασμουρητά, για χαλαρότητες και γελάκια.

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι διαφοροποιήσεις από το σύνολο των άλλων, που έκαναν και κάνουν τον ΠΑΟΚ ξεχωριστό, ιδιαίτερο, cult. Δεν θα κάνω λόγο για τις ακρότητες. Αυτές εξηγούνται, αλλά δεν συγχωρούνται.

Ο ΠΑΟΚ έγινε cult με την ομάδα της δεκαετίας του '70. Μέχρι τότε ήταν ένα καλό σωματείο με τις ιδιαιτερότητές του, αλλά όχι cult. H φουρνιά αυτή των παικτών της δεκαετίας του '70, είναι που αποδίδοντας ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο, ήλθε να νικήσει το βρώμικο κατεστημένο της Αθήνας, όχι μέσω ενός άλλου κατεστημένου, αλλά κόντρα σε όλα τα κατεστημένα, με ποδόσφαιρο ποιότητας που όμοιό του δεν έχει ξαναπαιχτεί στην Ελλάδα. Οι παίκτες της ομάδας αυτής ήταν ένας – ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές της ιστορίας στην θέση του. Η συνύπαρξή τους χρονικά έφερε το ακατόρθωτο, την επανάσταση, τη νίκη απέναντι στο ΠΟΚ.

Υπό κανονικές συνθήκες η ομάδα εκείνη έπρεπε να πάρει 7-8 πρωταθλήματα στην δεκαετία του '70. Αυτή ήταν η αξία της. Κατόρθωσε να πάρει μόνο ένα γιατί απέναντί της, ήταν τα μεγαθήρια της τότε διαπλοκής: ο Παναθηναϊκός της χούντας και μετά των Βαρδινογιάννηδων, ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή και (λιγότερο) η ΑΕΚ του Μπάρλου. Αν ο Παναθηναϊκός της χούντας είχε κάποιες καλές μονάδες, όπως και η ΑΕΚ του Μπάρλου, αυτές που ήταν εντελώς ομάδες του συστήματος, ανύπαρκτες ποδοσφαιρικά ήταν ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή και ο ΠΑΟ του Βαρδινογιάννη.

Το σύστημα της επιρροής και της εξαγοράς, απέναντι στο ποδοσφαιρικό ταλέντο του ΠΑΟΚ, στερούσε τον ΠΑΟΚ από νίκες και πρωταθλήματα με τον πιο χυδαίο τρόπο. Όλα αυτά, το ταλέντο, οι υπερ-παίκτες, το υπερ-ποδόσφαιρο και η υπερ-αδικίες σμίλεψαν τα πιο πάνω χαρακτηριστικά που έκαναν τον ΠΑΟΚ την μοναδική cult ομάδα της χώρας.

Στο ίδιο ποδοσφαιρικό μοτίβο και ιδεατό κινήθηκαν και οι επόμενες ομάδες του ΠΑΟΚ. Ετσι χτίζονταν, έτσι τις ήθελε ο κόσμος. Ετσι ήλθε και το δεύτερο πρωτάθλημα. Η εμπορευματοποίηση, που την ονόμασαν επαγγελματισμό και η αδυναμία ανταπόκρισης στην δύναμη των τεράστιων κεφαλαίων των άλλων, ήλθε σιγά- σιγά να στερήσει τον ΠΑΟΚ από δυναμική και επιτυχίες. Στο μυαλό όλων μας όμως, παρέμενε αυτό το cult ιδεατό, των μεγάλων δυνατοτήτων, του επιθετικού ποδοσφαίρου, της ποδοσφαιρικής ισοπέδωσης του αντιπάλου. Δυστυχώς η αδυναμία αντίστοιχων επιτυχιών και τα πολλά κλισέ έκαναν για κάποιους τον ΠΑΟΚ «θρησκεία» (που είναι κάτι στυλιζαρισμένο και κουραστικό) και έφεραν στους νεότερους οπαδούς και τον χουλιγκανισμό, ως μέσο απόδειξης της αφοσίωσης στην «θρησκεία».

Ευτυχώς ο αριθμητικός πυρήνας των οπαδών του ΠΑΟΚ μεταλαμπάδευσε τα cult στοιχεία σε πολλούς νεότερους, με αποτέλεσμα να μένει ζωντανός αυτός ο ξεχωριστός έρωτας, ακόμα και όταν η ομάδα δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει ουσιαστικά στον «ανταγωνισμό» των Αθηναίων και των παραγκών τους. Πέρασαν όμως τα χρόνια και κάποιοι κουραστήκαμε να περιμένουμε την Ανάσταση των Ηρώων της Τούμπας, την δημιουργία μιας ομάδας όπως εκείνων των παλαιότερων, που θα έλθει να φέρει πίσω τα κλεμμένα πρωταθλήματα και κύπελλα. Ο τελευταίος «τρελός», ο τελευταίος cult Παοκτσής προπονητής ήταν ο Αγγελος. Με τα θετικά και τα αρνητικά της cult αντίληψής μας, αλλά την ενσάρκωνε ως παίκτης εκείνης της ομάδας, στον πάγκο του προπονητή. Ακολούθησαν στην διοίκηση άνθρωποι τυχαίοι και παιδιά που δεν οσφρίστηκαν καν το άρωμα της μεγάλης ομάδας. Ηταν παιδιά μιας άλλης εποχής.

Εγκαταλείφθηκε το επιθετικό ποδόσφαιρο, εγκαταλείφθηκε η απέχθεια προς την εύνοια, ο ΠΑΟΚ «προσαρμόστηκε» διοικητικά και σαν ποδόσφαιρο στα μέτρα των καιρών, έγινε αμυντικός και ηττοπαθής, με πρωτεργάτη τον Σάντος και την τότε διοίκηση. Κατάντησε να παίζει με 3 σέντερ μπακ και 2 κόφτες. Γιατί για τον ΠΑΟΚτσή κατάντια είναι όταν κατεβαίνεις να παίξεις έτσι απέναντι στον γαύρο, την αεκούλα, τον βάζελο και τον μισητό συμπολίτη.

Η cult αντίληψη διατηρήθηκε ζωντανή μόνο σε κάποιους στην κερκίδα της Τούμπας, γιατί είχε γίνει τρόπος αντίληψης των πραγμάτων και στάση ζωής. Η έλευση του Ιβαν Σαββίδη ήλθε σε κάποιους από εμάς να δώσει μια ελπίδα, ότι μπορούμε να ξαναγίνουμε η cult ομάδα των προηγούμενων δεκαετιών, ό,τι μπορούμε να ξαναζήσουμε την ευθεία ισοπέδωση αντιπάλων όπως ο ΟΣΦΠ και των διαιτητών που κουβαλά μαζί του και το κουρέλιασμα του ΠΑΟ.

Απέναντί μας βρίσκουμε τεχνοκράτες, «εκσυγχρονιστές», νέους που δεν έζησαν το μεγαλείο άλλων εποχών και που κουβαλούν στο μυαλό τους την δεδομένη σύγχρονη συνταγή του εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου. Θέλουν να τον μετατρέψουν σε μία ομάδα του συρμού, με την λογική και την αντίληψη του συρμού. Όμως την αντίληψη του συρμού την ξέρουν άλλοι καλύτερα από εμάς και την διαχειρίζονται καλύτερα και πιο τελεσφόρα.

Εμείς οι κάπως πιο παλιοί, θέλουμε τον ΠΑΟΚ μας, μια ομάδα ξεχωριστή, διαφορετική από όλους τους άλλους, με μια σχέση ερωτική για το επιθετικό ποδόσφαιρο. Με παίκτες που θα μπαίνουν στο γήπεδο για να πατήσουν παικτικά τον αντίπαλο. Χρειαζόμαστε ξανά μια επανάσταση, γιατί μόνο έτσι θα ξανακάνουμε την ομάδα μας ξεχωριστή και σημείο αναφοράς παντού.

Δεν θέλουμε κοστούμια, γραβάτες, λουστρίνια και αρώματα. Θέλουμε φόρμες, παπούτσια με καρφιά και ιδρωμένες φανέλες. Θέλουμε ταλέντο και πάθος και όχι φίρμες και καμώματα.

Για να συμβεί αυτό πρέπει πρώτα από όλα ο Σαββίδης να γίνει κομμάτι της κουλτούρας του ΠΑΟΚ, να γίνει ένας από εμάς και οπαδός της ομάδας (δείχνει να το έχει), αλλά κυρίως να καταστεί αντιλήπτορας και μέτοχος όχι της ΠΑΕ, αλλά της φιλοσοφίας της ομάδας του ΠΑΟΚ. Χρειαζόμαστε προπονητή δικό μας που θα εμφυσήσει στους παίκτες την ίδια την φιλοσοφία της ομάδας και όχι «επαγγελματία», ψυχρό ξένο και πειραματιζόμενο. Χρειαζόμαστε παίκτες ΠΑΟΚτσήδες που να είναι της ίδιας φιλοσοφίας : Πάμπλο, Βούκιτς, Χακόμπο, Λίνο και ελληνόπουλα που να τα δίνουν όλα στο γήπεδο, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για την ομάδα. Χρειαζόμαστε ενότητα και κοινή αντίληψη οικογένειας.

Χρειαζόμαστε ΨΥΧΑΡΕΣ ΠΑΟΚτσήδες και όχι καλοπληρωμένες όρνιθες.