Bizim ΠΑΟΚ...

Μεγάλωσα με το αυτί κολλημένο στο τρανζιστοράκι τις Κυριακές το απόγευμα, να τρώω τα νύχια μου από την αγωνία ακούγοντας τα κατορθώματα του Κούδα και του Σαράφη. Μεγάλωσα με την Κυριακάτικη προσμονή της Αθλητικής Κυριακής, να δώ στα κλεφτά λίγο ΠΑΟΚ στην μαυρόασπρη τηλεόραση μας. Μεγάλωσα με την αγωνία να βρεθώ (όποτε το επέτρεπαν τα ισχνά οικονομικά της οικογενείας) στην Τούμπα. Είμαι κι εγώ παιδί των τσιμέντων και του «Θείο θα με βάλεις μέσα;».

Είμαι παιδί της γενιάς εκείνης που της έλαχε ο κλήρος να μεγαλώσει την ομάδα. Και σε μεγάλο βαθμό το καταφέραμε. Οι αντιξοότητες πολλές και γνωστές. Από τα όργια των διαιτητών μέχρι τα ματωμένα παντελονάκια των παιχτών, και τα ανοιγμένα κεφάλια των οπαδών, για ψύλλου πήδημα από την υποτελή Αστυνομία.
Το έφερε η μοίρα να ξενιτευτώ από σχετικά μικρή ηλικία. Όμως πάντα, και σε όποια χώρα και αν βρισκόμουν ο ΠΑΟΚ γέμιζε τις σκέψεις μου. Εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία ΠΑΟΚτσήδες του εξωτερικού μεγαλώσαμε χωρίς internet, nova, youtube και δορυφορικά πακέτα. Μοναδική επαφή με το μεγαλύτερο έρωτα της ζωής μας ήταν η εφημερίδα της προηγούμενης μέρας και το μονόστηλο που ήταν αφιερωμένο στον ΠΑΟΚ ή η κασέτα με το κακογραμμένο βίντεο των λίγων αγώνων που μεταδίδονταν τότε, και που περιμέναμε δεκαπέντε μέρες να φτάσει με το ταχυδρομείο.

Εμείς λοιπόν οι παλαιάς κοπής ΠΑΟΚτσήδες είμαστε λιγότερο απαιτητικοί από την ομάδα. Μας φτάνει που έχουμε τη δυνατότητα να βάζουμε τον ΠΑΟΚ στο σπίτι μας. Ναι, οι πίκρες και οι χαρές είναι το ίδιο έντονες αλλά γεμίζει η καρδιά μας αρκεί να βλέπουμε τον δικέφαλο, οι ψυχές μας γεμίζουν υπερηφάνεια όταν βλέπουμε τα «πρεζάκια» να χορεύουν γυμνά στη βροχή, μας αρκεί να βλέπουμε στην Τούμπα δικέφαλους να ανεμίζουν, πυρσούς να φωτίζουν το σκοτάδι του ελληνικού ποδοσφαίρου και τα παιδιά μας να παραδίδουν μαθήματα οπαδικής τρέλας σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι να μας κλάσουν εμάς οι τίτλοι και τα κύπελλα.

Αφήστε τους ρε μάγκες αυτούς να πουλάνε την ψυχή τους για τα εκατομμύρια του modern football, αφήστε τους να ψάχνουν φτηνές και αισχρές δικαιολογίες, αφήστε τους να φτύνουν κάθε πρωί στον καθρέφτη το είναι τους. Αφήστε τους να πλανώνται πλάνην οικτρά. Τους χαρίζουμε όλους τους τίτλους της αιωνιότητας. Τους χαρίζουμε τον τίτλο του βασιλιά του βούρκου.

Τους λυπάμαι, και λυπηθείτε τους κι εσείς γιατί αυτοί δε θα νιώσουν ούτε σε χίλια χρόνια αυτό που νιώσαμε εμείς στην Πόλη. Λυπηθείτε τους που δεν τους έχει μείνει ίχνος αξιοπρέπειας. Γιατί για όλους εμάς, όταν έρχεται η ώρα της Τούμπας η μέρα δεν έχει εικοσιτέσσερις ώρες αλλά χίλιες και οι νύχτες του προσκυνήματος μας είναι ατέλειωτες, γεμάτες τρελά φεγγάρια και ασπρόμαυρες θάλασσες.

Δεν απλά μια ομάδα ο ΠΑΟΚ. Είναι οι μυρωδιές από τα μπαχάρια που ξεσήκωσαν οι παππούδες μας από τα σοκάκια της Πόλης, είναι οι μπουρούδες που τράνταζαν το λιμάνι της Σμύρνης, είναι ο Πυρρίχιος που πυρπολούσε τις ψυχές τους. Είναι το πνεύμα που φόρτωσαν στα καράβια της προσφυγιάς , και το έφεραν στην Θεσσαλονίκη, πλουτίζοντας τις ζωές μας με τις μνήμες τους.

Αυτός είναι ο δικός μας ΠΑΟΚ, ο αιώνια αήττητος. BIZIM PAOK.

Tσιδαρίδης Ιορδάνης

(ΘΥΡΑ 4 Π.Α.Ο.Κ. ΛΕΜΕΣΟΥ)