Πίσω από τις χαμένες ευκαιρίες

Το τρελό «πάρτι» στήθηκε φυσικά με το τέλος του αγώνα και με τις ομηρικές «μάχες» σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Εν γνώσει μου άφησα να περάσουν αρκετές ώρες για να καταλαγιάσουν οι όποιες υποκειμενικές κρίσεις και να προσπαθήσω με μια αντικειμενική ματιά να προσεγγίσω το θέμα.

Πρώτα απ' όλα μιλάμε για έναν ποδοσφαιριστή που έχοντας (τις περισσότερες χρονιές) μέτριους συμπαίκτες στην επίθεση, σκόραρε περισσότερα από 100 γκολ. Αρα δεν έχουμε να κάνουμε με έναν άμπαλο παίκτη και αυτό είναι το μόνο δεδομένο.

Τον Κλάους όμως θα τον κρίνω αυστηρά ως ΑΡΧΓΗΓΟ της ομάδας και όχι μόνο ως ποδοσφαιριστή. Και είναι ξεκάθαρο ότι ως ΑΡΧΗΓΟΣ δεν έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στον βαθμό που θα το ήθελε ο οπαδός της ομάδας.

Για παράδειγμα έχει μιλήσει για «καρκίνο» στην ομάδα για «αρρωστημένα αποδυτήρια» πριν από κάποιους μήνες. Όταν το λες δημόσια αυτό, τότε αυτομάτως αναλαμβάνεις και την ευθύνη να εξηγήσεις στον κόσμο τι εννοείς. Απέφυγε να το κάνει και φέτος στην προετοιμασία της ομάδας δεν θέλησε να παραχωρήσει συνέντευξη Τύπου, πιθανώς γιατί ήξερε ότι θα ερωτηθεί και επομένως θα έπρεπε να απαντήσει.

Η μεγάλη «αστοχία» του Αθανασιάδη στο παιχνίδι της Τετάρτης έχει να κάνει κυρίως με τον τρόπο που αντέδρασε στη φάση του γκολ. Έδειξε τη φανέλα του, πανηγύρισε με έναν τρόπο σαν να έλεγε «θέλετε επιθετικό και δεν σας φτάνω εγώ;» Εκεί αστόχησε. Εκεί βιάστηκε να βγάλει μια ΑΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΤΗ ΠΙΚΡΙΑ για εμένα και φυσικά αργότερα η πόρνη μπάλα τον τιμώρησε.

Δεν θα σταθώ στις ευκαιρίες που έχασε. Έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Αλλά από την άλλη είναι από τους ελάχιστους παίκτες που πρέπει να έχουν παράπονο από τα όσα έχει βρει στη ζωή του. Δούλεψε, επιβραβεύτηκε για αυτό, είχε την ευλογία να έχει στα πιο σημαντικά χρόνια της ποδοσφαιρικής του καριέρας έναν ισχυρό μεγαλομέτοχο. Ποτέ δεν στοχοποιήθηκε (και δεν χρειάστηκε να συμβεί) εκτός από κάποιες υπερβολικές κριτικές για τα τατουάζ του για παράδειγμα.

Ο Αθανασιάδης δεν πρέπει να έχει κανένα απολύτως παράπονο από τα όσα ζει στον ΠΑΟΚ και τα όσα του έχει προσφέρει ο ΠΑΟΚ. Να θυμίσω με αφορμή τον αποκλεισμό του από την Εθνική Ομάδα όλα όσα είχαν γραφτεί;

Από την άλλη φυσικά ένας παίκτης δεν αρκεί για να φέρει τίτλους στην ομάδα. Αλλά ένας ΑΡΧΗΓΟΣ οφείλει να εμπνεύσει και να οδηγήσει τους συμπαίκτες του στις μεγάλες μάχες. Δεν αρκούν τα γκολ απέναντι στον Πλατανιά ή ένα γκολ σε έναν ημιτελικό Κυπέλλου. Και ο ίδιος το γνωρίζει αυτό άλλωστε. Όπως και το ότι έχουν κουράσει οι περήφανοι αποκλεισμοί...

Την Τετάρτη το βράδυ λοιπόν ο Κλάους φρόντισε περισσότερο για το "εγώ" του. Ετσι του βγήκε μπορεί να μην το έκανε εν γνώσει του. Σκοράροντας στο 4' δεν έχεις κάνει τη δουλειά σου, δεν έχεις φροντίσει να δώσεις απαντήσεις. Και η πορεία του αγώνα δε δικαίωσε αυτό που «έβγαλες» στο 4'.

Για να το ξεκαθαρίσω: Δεν ψάχνω εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του Αθανασιάδη. Που η αλήθεια είναι ότι ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ θα έπρεπε να ΠΑΡΑΚΑΛΑ να έχει απέναντι του το ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΔΕΟΣ στην επίθεση. Εκτός και αν είναι επαναπαυμένος από το ότι έχει τη φανέλα του βασικού. Αλλά πολλές φορές αυτό κάνει έναν άνθρωπο να μένει στάσιμο και να μην ενδιαφέρεται για την βελτίωση του.

Βαρέθηκα να διαβάζω «περήφανος αποκλεισμός». Δεν υπάρχει. Βαρέθηκα να διαβάζω για «ΠΑΟΚΑΡΑ στα δύσκολα». Το θέμα είναι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μια φορά να διαβάσω «η ομάδα επιτέλους ανταπέδωσε με μια μεγάλη χαρά τη στήριξη του κόσμου».

Η φανέλα του ΠΑΟΚ είναι βαριά. Ρωτήστε τον Σαράφη, τον Κούδα πώς βίωναν μια αποτυχία. Πώς αντιδρούσαν. Και φυσικά ποτέ δεν μπήκαν στη διαδικασία να βάλουν το «ΕΓΩ» τους παραπάνω από την ΟΜΑΔΑ. Ακόμη και αν είχαν αφορμές να το κάνουν.

Το ζητούμενο είναι να μην «χαθεί» και ο Κλάους. Που δεν χρειάζεται αυτόκλητους υπερασπιστές. Δεν τους έχει ανάγκη. Κακό του κάνουν και το γνωρίζει και ο ίδιος.