Και ποιος νοιάζεται;

Ένα τμήμα που πρόσφερε αξέχαστες στιγμές δόξας στο παρελθόν, που συσπείρωσε και κράτησε τον κόσμο της ομάδας όταν το ποδόσφαιρο παρέπαιε. Ένα τμήμα όμως, που έχει να επιδείξει κάτι σχεδόν 17-18 χρόνια, μέσα στα οποία απλά υπάρχει, γιατί πρωτάθλημα χωρίς ΠΑΟΚ δε γίνεται.

Σημερινοί 17αρηδες και 18αρηδες δεν έχουν γνωρίσει ποτέ από κοντά το μεγαλείο του ΠΑΟΚ, τη βαριά φανέλα του, το πραγματικό μπασκετικό του μέγεθος. Πρέπει να ξεκινήσεις από τους 30φεύγα και πέρα για να πεις και να μοιραστείς τον πόνο σου για αυτήν την ομάδα. Από εκεί και κάτω, ελάχιστοι έχουν απομείνει να ασχολούνται, να στεναχωριούνται, ή να αντιδρούν.

Πόσοι αλήθεια στεναχωρήθηκαν από το κάζο της Λευκάδας το περασμένο Σάββατο, πόσοι επηρεάστηκαν και πόσους απασχόλησε έστω και για μισή ώρα αυτή η σφαλιάρα στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος μπάσκετ; Πέρα από κάποιες άναρθρες κραυγές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα εύκολα σχόλια ισοπέδωσης και μερικές αφοριστικές φανφάρες από τους ΠΑΟΚτσήδες του καναπέ, ο απόηχος της ήττας από τη νεοφώτιστη Δόξα ήταν βουβός και αδιάφορος.

Έγραφα το καλοκαίρι ότι το φιλικό με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας θα είναι απλά, το χάιλαιτ μιας ακόμα διεκπεραιωτικής σεζόν. Μιας σεζόν που για άλλη μια φορά θα είναι μια ευθεία γραμμή χωρίς πολλές παρεκκλίσεις, χωρίς συγκινήσεις, χωρίς στόχους, χωρίς απαιτήσεις. Αυτή τη "χρυσή" μετριότητα που έχει συνηθίσει ο ΠΑΟΚτσής να εισπράττει από την μπασκετική του ομάδα που δεν έχει ούτε πάνω, ούτε κάτω.

Όχι, δε με επηρεάζει μια ήττα από κάποια Δόξα. Ποιος νοιάζεται άλλωστε; Για παράδειγμα, ο Κιθ Κλάντον, το επόμενο βράδυ της ήττας, είχε άλλα πράγματα στο μυαλό του. "Πείτε μου ποιον παίκτη του NBA σας θυμίζει το στυλ παιχνιδιού μου" αναρωτήθηκε μέσω του προσωπικού του λογαριασμού στο Facebook. Στον δικό του κόσμο...

Δε με ενδιαφέρει ιδιαίτερα να μπω σε αγωνιστικά μονοπάτια. Γιατί "έφαγε" ο ΠΑΟΚ 30 πόντους στο δεκάλεπτο, γιατί δεν τα καταφέρνει στην άμυνα, γιατί δεν έχει κάποιον παίκτη-ηγέτη, γιατί γέμισε "σχολιαρόπαιδα" στην προσπάθεια του να παίξει ελκυστικό μπάσκετ φέτος, γιατί μετράει μόνο ήττες (8 στον αριθμό) σε έξι φιλικά και δυο επίσημα παιχνίδια. Το πιο πιθανό είναι η ομάδα να βρει μέσα στη χρονιά το δρόμο της, όπως σχεδόν πάντα τον βρίσκει ο Μαρκόπουλος, και να έρθει ξανά εκεί που μας έχει μάθει. Τέταρτος, πέμπτος, έκτος, έβδομος, μερικά ματς στα play off και... φτου κι από την αρχή για την επόμενη σεζόν. Όχι ότι αν τερμάτιζε πιο ψηλά, θα άλλαζε κάτι, έτσι όπως έχει γίνει το μπάσκετ των εγγυημένων θέσεων στην Ευρωλίγκα. Απορώ ποιο είναι το νόημα που η ΑΕΚ και ο Άρης ρίχνουν τόσα λεφτά για να φτιάξουν ομάδες. Τι παραπάνω θα κερδίσουν στο τέλος της σεζόν;

Κοντολογίς, ο μπασκετικός ΠΑΟΚ, για να ασχοληθεί ξανά ο κόσμος με αυτόν θα πρέπει να έχει ξανά ρόλο πρωταγωνιστή, όχι κομπάρσου. Να κάνει πρωταθλητισμό και να μη συμπληρώνει τις θέσεις στη βαθμολογία. Αυτό σημαίνει λεφτά, αυτό σημαίνει επενδυτής. Τελεία και παύλα. Τα υπόλοιπα είναι, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...