Αρκεί

Τα συνθήματα που τραγουδάνε οι παρέες με τα σουβλάκια και τις ρετσίνες έξω από το γήπεδο δύο ώρες πριν το ματς πιο πολύ θόρυβο βγάζουνε από τα παπαγαλάκια της μικροφωνικής. Τα εγκεφαλικά κύτταρα που καίει κάθε Παοκτσάκι αγωνιώντας και ιδρώνοντας βραχνιασμένο για να σπρώξει την ομάδα να κερδίσει έναν πόντο σε έναν αγώνα δεν τα καίει όλο το Καραϊσκάκη μαζί σε όλη τη χρονιά, έχοντας συνηθίσει να καθαρίζουν οι άλλοι και να μην αγχώνονται για το αποτέλεσμα. Οι ντροπές του οπαδικού κόσμου, τα παιδιά των γάβρων που σεβαστήκαμε μια γενιά πίσω, οι λοβοτομημένοι χειροκροτητές της ντουντούκας -της ντουντούκας, ρε μαλάκα! Της ντουντούκας!

Κι έχεις κάτι δικούς μας φλώρους που τους πείραξε ο καπνός που πέρασε στο σαλόνι από την τηλεόραση κι ακόμα βήχουν στον καναπέ. Η μυρωδιά της γιορτής. Η δική τους, η πένθιμη, για τη χαμένη γενιά του λιμανιού που θα μνημονεύεται στους αιώνες των αιώνων ως το πιο προβατοποιημένο πέταλο στην ιστορία. Η δική μας, το γλέντι της Τούμπας, η γιορτή κάθε Κυριακής που τα Παοκτσάκια πανηγυρίζουν επειδή απλώς είναι ΠΑΟΚ. Σ' όποιον δεν αρκεί που είναι ΠΑΟΚ για να νιώθει όμορφα, καληνύχτα.