ΠΑΟΚ… μια σοβαρή ομάδα

Ξέχωρα από τις καλοκαιρινές εξαγγελίες και την προσδοκία μιας ομάδας που θα χαρακτηρίζεται από το run n' gun παιχνίδι, η πρώτη εικόνα οδηγεί σε διαφορετικά συμπεράσματα. Όσοι γνωρίζουν τον Σούλη Μαρκόπουλο ήξεραν, περίμεναν όμως τα πρώτα δείγματα προς επιβεβαίωση των αυτονόητων. Η φιλοσοφία του 67χρονου τεχνικού είναι πολύ ξεκάθαρη και συνάμα, αδύνατο να αλλάξει. Ολες οι ομάδες του είναι σοβαρές, έχουν συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα, βασίζονται στο παιχνίδι των ψηλών, «σημαδεύουν» παίκτες στην αδύναμη πλευρά, και στηρίζονται στο σωστό passing game και στην υπομονή ούτως ώστε να βγει το καλύτερο σουτ. Προσωπικά δεν θυμάμαι καμία ομάδα του Μαρκόπουλου να καταπίνει χιλιόμετρα στο παρκέ. Γνωρίζω πολλές όμως που κατάπιναν τους αντιπάλους τους στην άμυνα. Αυτός είναι ο... νέος ΠΑΟΚ. Μια ομάδα που φέρει όλα τα χαρακτηριστικά του προπονητή της και με αυτά πορεύεται.

Από την αρχή της χρονιάς βλέπουμε α) τον Ανδρέα Γλυνιαδάκη να παίζει με πλάτη στο καλάθια και να περιμένει είτε τα κοψίματα των Χρυσικόπουλου, Πέινερς είτε την πάσα στην αδύναμη πλευρά, β) τον Κιθ Κλάντον να σημαδεύει τον κεντρικό διάδρομο σε πικ εν ρολ κινήσεις αλλά και να αξιοποιεί την ικανότητά του στο ριμπάουντ. Αν στο Βαρέζε είχε τη στοιχειώδη ευστοχία, ο ΠΑΟΚ δεν θα χρειαζόταν στο τέλος την ευστοχία των Τσόχλα, Μπραϊαντ από τη γραμμή των βολών γιατί θα είχε κερδίσει με 10+, γ) τον Τζόρνταν Σάιμπερτ να έχει ρόλο ελεύθερου σκοπευτή στεκόμενος στις γωνίες και περιμένοντας τις πάσες των Τσόχλα, Μιλιένοβιτς, δ) τον Μπράιαντ να είναι ο μοναδικός από τα γκαρντ με ιδιαίτερη ικανότητα στη διείσδυση.

Κυρίως όμως βλέπουμε τον Λίνο Χρυσικόπουλο. Στη μοναδική καλή σεζόν για τον ίδιο στα πολλά χρόνια επαγγελματικής καριέρας του. Είναι ίσως η πρώτη φορά που έχει ταιριάξει στον ρόλο (του 4αριου) που του έδωσε ο Σούλης Μαρκόπουλος και φυσικά αξιοποιεί τις περισσότερες από τις μπάλες που παίρνει μέσα από το παιχνίδι. Είτε σε post παιχνίδι, είτε με κίνηση από έξω προς τα μέσα.

Ένα ακόμη στοιχείο που χαρακτηρίζει τον ΠΑΟΚ είναι ότι έχει μάθει να κερδίζει. Με εξαίρεση το θρίλερ της Πολωνίας και την ήττα από τη Ρόζα Ράντομ, επικράτησε σε όλα τα παιχνίδια που κρίθηκαν στα τελευταία δευτερόλεπτα. Άρης, Ουσάκ και χθες (31/10) στο Βαρεζε. Και είναι πολύ σημαντικό για μια νέα ομάδα να κερδίζει χρόνο έως ότου φθάσει στο επίπεδο που επιθυμεί. Διότι ο Μαρκόπουλος αντιλαμβάνεται καλύτερα από τον καθένα ότι έχει πολύ δουλειά μπροστά του. Στο Βαρέζε είδε τον Τέιλορ να σημειώνει 10 πόντους στην πρώτη περίοδο, γνωρίζει όμως ότι ο Αμερικανός δεν έχει αφομοιώσει το παιχνίδι της ομάδας. Ο Μιλιένοβιτς λειτουργεί κυρίως με ξεσπάσματα, γι' αυτόν τον λόγο ο Απόλλων Τσόχλας (δικαίως) θεωρείται πιο αξιόπιστη λύση στην οργάνωση. Ο Τζόρνταν Σάιμπερτ θα πρέπει να βρει αγωνιστική σταθερότητα. Στο Βαρέζε δεν του βγήκαν ορισμένες φάσεις, μετά τραυματίστηκε στο χέρι αλλά δεν πρόκειται για κάτι σοβαρό.

Κλείνοντας, έπειτα από επτά επίσημους αγώνες σε Πρωτάθλημα και BCL, ο ΠΑΟΚ μετράει πέντε νίκες παρότι αγωνίζεται δίχως τον άνθρωπο που αποτελεί τον συνδετικό κρίκο μεταξύ κοντών και ψηλών. Λογικά όμως ο Βαγγέλης Μαργαρίτης θα επιστρέψει στο ντέρμπι με την ΑΕΚ. Κι εκεί ο ΠΑΟΚ θα αποκτήσει άλλη δυναμική και στις δύο πλευρές του παρκέ. Για να καταλήξουμε στα όσα αναφέραμε στην εισαγωγή μας. Δεν μπορούμε να προνοήσουμε την πορεία του Δικεφάλου, αλλά με σιγουριά μπορούμε να σημειώσουμε ότι και φέτος θα είναι μια σοβαρή ομάδα. Δεδομένου του χαμηλού οικονομικού προϋπολογισμού (σ. σ. περί των 400.000 ευρώ) και του εξίσου χαμηλού επιπέδου υποστήριξης που έχει από τους φιλάθλους της.