Το… ξενέρωμα μιας «βαριάς» βραδιάς

Μια ήττα, ακόμα κι αν συνοδεύεται από ευρωπαϊκό αποκλεισμό, δεν συνιστά κατά κανένα τρόπο ντροπή. Μέρος του παιχνιδιού είναι και οι ήττες, όσο κι αν πονάνε. Μια εμφάνιση όμως μπορεί να συνιστά ντροπή. Και η εμφάνιση του ΠΑΟΚ κόντρα στην Κάραμπαχ το βράδυ της Πέμπτης 3 Νοεμβρίου είχε πολλά ντροπιαστικά στοιχεία. Ο καθένας μπορεί να σταθεί σε διάφορα πράγματα που συνέβησαν ή δεν συνέβησαν στο ματς ή και σε διάφορα πρόσωπα. Προσωπικά, εκείνο που δεν κατάφερα να χωνέψω με τίποτα, ήταν η μηδενική αντίδραση του «Δικεφάλου» μετά το 0-1. Η εικόνα των παικτών στο τελευταίο εικοσάλεπτο υπήρξε τόσο ολοκληρωτικά αποκαρδιωτική όσο λίγες που θυμάμαι σε ευρωπαϊκό παιχνίδι του ΠΑΟΚ.

Καμία όρεξη, κανένα πάθος, καμία ιδέα, κανένα κέφι. Λες και το ματς είχε τελειώσει. Η ανημποριά έμοιαζε με βαριεστημάρα ή η βαριεστημάρα με ανημποριά, δεν ξέρω, η απογοήτευση ήταν διάχυτη και το όλο θέαμα αποκρουστικό. Κι όμως, ο ΠΑΟΚ με ένα γκολ θα έμενε ολοζώντανος στο κυνήγι της πρόκρισης. Ένα γκολ έπρεπε να κυνηγήσει όλο κι όλο. Όχι την ολική ανατροπή, την οποία με τέτοια απόδοση προφανώς δεν θα πετύχαινε ούτε σε δέκα ημίχρονα. Ένα γκολ. Με εξαίρεση την ευκαιρία του Περέιρα, σε όλο το υπόλοιπο διάστημα, οι ποδοσφαιριστές του Ίβιτς απλώς περιφερόταν στον αγωνιστικό χώρο, χαζεύοντας τους φιλοξενούμενους να κυκλοφορούν την μπάλα με εκνευριστική άνεση. Χάλασε το στομάχι μου λέμε...

Το να χάνεις δύο φορές από την Καραμπάχ είναι βαρύ αλλά συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Το να χάσεις δύο φορές δίκαια από την Καραμπάχ είναι εκτός από βαρύ και εξαιρετικά ανησυχητικό.

Για να τελειώνουμε, το να χάσεις δυο φορές από την Κάραμπαχ είναι βαρύ αλλά συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Το να χάσεις δυο φορές δίκαια από την Κάραμπαχ είναι εκτός από βαρύ και εξαιρετικά ανησυχητικό αλλά τέλος πάντων συνέβη, πάμε παρακάτω. Το να χάνεις στην έδρα σου σε έναν ευρωπαϊκό τελικό και να μην παλεύεις σαν σκυλί για να το γυρίσεις, αυτό όχι, δεν θα έπρεπε να συμβαίνει!

Να τι με ξενέρωσε πιο πολύ από όλα: Η συνειδητοποίηση ότι ο φετινός ΠΑΟΚ έχει παίκτες που μπορεί να είναι καλοί (αλλά μπορεί και όχι), πάντως δεν διαθέτουν ούτε τρέλα, ούτε προσωπικότητα, πολύ φοβάμαι ούτε την σπίθα που χρειάζεται να έχεις όταν φοράς μια φανέλα υψηλών απαιτήσεων. Παίκτες που όταν το πράγμα στραβώσει, λειτουργούν σαν υπάλληλοι: Άσε να πάρει κάποιος άλλος την ευθύνη, εγώ στο τέλος του μήνα έτσι κι αλλιώς θα πληρωθώ.

Το βράδυ της Πέμπτης ήταν κακό για τον «Δικέφαλο» όχι μόνο εξαιτίας του αποτελέσματος, όχι μόνο επειδή δίνει πάτημα στην διαχρονική μιζέρια του ΠΑΟΚτσήδικου περιβάλλοντος να αρχίσει την συνήθη διαδικασία αποδόμησης και του φετινού ρόστερ και του Ίβιτς αλλά στα δικά μου μάτια επειδή αποκάλυψε για πρώτη φορά φέτος μια ομάδα που δεν είναι και πολύ ΠΑΟΚ στη νοοτροπία

. Μπορεί, ασφαλώς και να επρόκειτο απλώς για μεμονωμένη περίσταση που προέκυψε λόγω κούρασης. Εντάξει. Θα χρειαστεί να περιμένουμε για να το διαπιστώσουμε. Θα χαρώ να διαψευστώ. Μέχρι τότε πάντως, αυτό το τελευταίο μισάωρο του αγώνα της Πέμπτης στην Τούμπα θα μου κάθεται βαρύ.