Η μεγαλύτερη επιτυχία του Ίβιτς

Ο ΠΑΟΚ των τελευταίων δύο μηνών δημιουργεί στους οπαδούς του το εξής συναίσθημα: Τελειώνει ο αγώνας κι εκείνοι μετρούν αμέσως τα λεπτά μέχρι τον επόμενο. Ανυπομονούν να τον ξαναδούν. Δεν τον χορταίνουν. Πότε συνέβη ξανά κάτι τέτοιο στον «Δικέφαλο», ειλικρινά δεν το θυμάμαι. Ίσως την τελευταία χρονιά της ομάδας του Σάντος, περισσότερο όμως επειδή ο ΠΑΟΚ κυνηγούσε πρωτάθλημα και είχε μέσα στην ενδεκάδα του φάτσες που ο κόσμος λάτρευε, παρά για το γεμάτο, θεαματικό ποδόσφαιρο που απέδιδε.

Την δεδομένη στιγμή, οι Ασπρόμαυροι δεν έχουν στην ενδεκάδα τους φάτσες που λατρεύει ο κόσμος (ο απίθανος Λέο Μάτος μπορεί να γίνει τέτοια, πάντως). Οι ΠΑΟΚτσήδες δεν περιμένουν πως και πως να ξαναδούν τον Γκαρσία ή τον Βιεϊρίνια. Οι ΠΑΟΚτσήδες περιμένουν πως και πώς να ξαναδούν τον ΠΑΟΚ. Αυτό το σύνολο που εδώ και καιρό κυριαρχεί απόλυτα όπου κι αν παίζει- σε χωράφια ή σε κανονικά γήπεδα, με 11 παίκτες ή με 10 παίκτες, με 3-6-1 ή με 4-3-3, με ακραίους ή χωρίς κ.ο.κ.

Ο ΠΑΟΚ παίζει μπαλάρα, κερδίζει, ενθουσιάζει. Κυρίως, μετά από πολύ καιρό, βγάζει υγεία. Και μέσα σε έναν υγιή οργανισμό όλοι φαίνονται καλύτεροι. Ο Γκόικο Τσίμιροτ αποτελεί ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Από πέρυσι είχε δείξει καλά έως πολύ καλά στοιχεία. Μέσα στην γενικότερη απαξίωση μιας δύσκολης χρονιάς εντούτοις, κόντεψε να «καεί» ως μια ακόμα αποτυχημένη μεταγραφή του Άρνεσεν.

Δεν κάηκε. Συνέχισε να βελτιώνεται και να ωριμάζει, όχι με το βάρος του ηγέτη στις πλάτες του αλλά στο πλαίσιο ενός καλοδουλεμένου συνόλου που του έδωσε τον χώρο και τον χρόνο να κάνει τα λάθη του, να μάθει από αυτά και τα περιορίσει. Πλέον είναι ηγέτης. Παίζει σαν τέτοιος σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του γηπέδου, ένα σύγχρονο χαφ που τα κάνει όλα, εκτός από το να σκοράρει, προς το παρόν! Μπορώ να πω και άλλα τέτοια παραδείγματα. Όλα πιστώνονται στον Ίβιτς.

Προτιμώ, αντ΄ αυτού όμως να του πιστώσω κάτι άλλο: Ο ΠΑΟΚ ως κατ΄ εξοχήν συναισθηματικός οργανισμός φτάνει σε δυσθεώρητα συναισθηματικά ύψη και ερεβώδη συναισθηματικά βάθη με την ίδια ευκολία. Ο «Δικέφαλος» προς το παρόν δεν έχει πετύχει τίποτα. Το πρωτάθλημα το έχει χάσει, στο Κύπελλο έχει μπροστά του δυο δύσκολα παιχνίδια με την Ξάνθη και στο Europa δυο ακόμα δυσκολότερα με την Σάλκε.

Μπορεί να αποκλειστεί και στα δυο, αποδίδοντας το ίδιο, καλό ποδόσφαιρο που αποδίδει το τελευταίο διάστημα– κάπως έτσι άλλωστε αποκλείστηκε από τον Άγιαξ και το καλοκαίρι. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, πώς θα αντιδράσουν, άραγε, όσοι αποθεώνουν σήμερα τον προπονητή και τους ποδοσφαιριστές.

Για πρώτη φορά μετά από χρόνια, έχω την αίσθηση πώς θα αντιδράσουν με χειροκρότημα! Ούτε με γιούχα, ούτε με ντου, ούτε με σπασμένα αυτοκίνητα. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ μοιάζει να έχει αντιληφθεί ότι η αγαπημένη του ομάδα απέχει ελάχιστα από την εκτόξευση. Και δείχνει διατεθειμένος να την στηρίξει ανεξαρτήτως αποτελέσματος, επειδή γουστάρει με την ψυχή του όσα βλέπει.

Δεν συμβαίνει συχνά στον ΠΑΟΚ. Δεν συμβαίνει συχνά στο ελληνικό ποδόσφαιρο εδώ που τα λέμε. Κι αυτό, το γεγονός οι ΠΑΟΚτσήδες είναι έτοιμοι να ξεπεράσουν επιτέλους το «δοκάρι και μέσα όλα καλά, δοκάρι και έξω όλα χάλια», πιστώνεται ως η μεγαλύτερη επιτυχία του Βλάνταν Ίβιτς μέχρι στιγμής.